Poetka wyraża refleksję nad niepoznawalnością świata i ludzkiego losu. Tekst nawiązuje do rodowodu utopii, czyli dzieła Tomasza More’a. Autor ten przedstawił wizję fikcyjnej wyspy, na której istnieje idealne królestwo. W wierszu Szymborskiej sytuacja liryczna również została osadzona na wyspie. Jej doskonałość, a zarazem utopijność nie wyraża się jednak w harmonijnym porządku społecznym, ale w oferowaniu przybyłym stanu absolutnej wszechwiedzy.
Jest to „wyspa na której wszystko się wyjaśnia”. Ów błogostan zaniku wątpliwości poetka oddaje za pomocą językowych formuł, potraktowanych w sposób dosłowny. Można więc „stanąć na gruncie twardych dowodów” – „grunt” zostaje potraktowany jako płaszczyzna tworząca podłoże wyspy. Każda droga to „droga dojścia”, czyli oferująca dotarcie do obranego celu, „krzaki aż uginają się od odpowiedzi”.
Każdy element topografii wyspy posiada nazwę odnoszącą się do pewnej i absolutnej wiedzy. Jest zatem drzewo Słusznego Domysłu – jego gałęzie są wiecznie „rozwikłane”, co odnosi się do czynności rozwikływania zagadek. Następnie rośnie tu „proste drzewo Zrozumienia” – epitet „proste” oddaje przymiot oczywistości. Drzewa odsyłają do biblijnego raju, gdzie również rosły dwa drzewa – Drzewo Życia oraz Drzewo poznania Dobra i Zła. Źródło nosi nazwę „Ach Więc To Tak”, za lasem rozciąga się zaś „Dolina Oczywistości”.
Szymborska konstruując literacki krajobraz wyspy, wykorzystuje relacje pomiędzy pojęciami językowymi a światem rzeczy i przestrzeni. Frazeologizm „głębokie przekonanie” może zatem dać początek jezioru – na zasadzie skojarzenia głębokości.
Zabieg przekładania abstrakcyjnych pojęć oraz związków frazeologicznych na rzeczywistość służy określonemu celowi. Podkreśla on utopijność wyspy, a jednocześnie obnaża absurdalność myślenia w kategoriach oczywistości. Nic dziwnego, że wyspa jest bezludna, a wszystkie ślady na piasku prowadzą do morza – ludzie nie chcą zamieszkiwać tego pozornie idealnego miejsca.
Świat i ludzka egzystencja są piękne w swojej tajemniczości. Posiadanie wątpliwości i rozwiązywanie problemów to warunki procesu myślenia, a także człowieczeństwa. Jednoznaczność zaś bywa wyznacznikiem ideologii, a nie szczęścia. Szymborska opowiada się zatem za światem nieustannego zdziwienia, w którym nic nie jest oczywiste i z góry przesądzone.