Wiersz Juliana Przybosia „Oda do turpistów” pochodzi z 1962 roku. Stanowi on krytykę młodych poetów, zafascynowanych tytułowym turpizmem – tzn. estetyką brzydoty, rozkładu (np. Grochowiak).
Forma wiersza stanowi element owej krytyki. Po pierwsze, utwór parodiuje „Odę do młodości” Adama Mickiewicza. Ma to tym większe znaczenie, że autor „Pana Tadeusza” przypisywał młodości potężną moc, natomiast Przyboś zarzuca młodym autorom błahość i wtórność. Zręcznie też parodiuje ich własny styl – wersy „Ody do turpistów” odwołują się do estetyki makabreski. Przyboś decyduje się na ten krok, by tym mocniej ukazać zasadność swoich zarzutów –udowadnia, że nie wynikają one bynajmniej z zazdrości o „wenę” młodych. Wręcz przeciwnie, starszy poeta ukazuje łatwość, z jaką przychodzi czerpanie z estetyki turpizmu. Łatwość nad wyraz zwodniczą.
Przyboś mówi wprost o młodości „postarzałej o lat sto”, krytykując zarówno przybieranie przez młodych poetów szat zgorzkniałych starców, jak i ich wtórność. Twierdzi, że wersy śmierci, mięsie i rozkładzie mogły szokować w czasach, gdy Charles Baudelaire publikował „Kwiaty zła” – ale obecnie (tzn. w latach sześćdziesiątych), nie robią wrażenia na najbardziej konserwatywnej publiczności.
Waszej, pokorni wyjadacze resztek
zastraszająco wspaniałego Ścierwa
Charlesa Baudelaire'a!
Nawet na własną śmietniczkę Was nie stać...
Pod koniec utworu Przyboś wprost wzywa młodych kolegów do zmiany twórczych przyzwyczajeń:
Zmykajcie! Zarządzam niniejszym
deratyzację Waszych wierszy.
Deratyzacja odnosi się oczywiście do szczurów, które – jako stworzenia kojarzone z rozkładem – odpowiadały turpistycznej wrażliwości. Przyboś kpił nawet z „Pegaza-Szczura”.
Wiersz „Oda do turpistów” jest więc bardzo interesującym przykładem parodii, która stanowi zarazem istotny głos publicystyczny w sprawie jakości polskiej poezji. Ponad sześćdziesięcioletni poeta udowadniał w nim młodszym kolegom, że potrafi być równie brutalni jak oni – i stawiał przed nimi wyzwanie: czy oni będą potrafili być równie błyskotliwi i twórczy?
Forma utworu:
– apostrofa
– wykrzyknienie
– nieregularny układ rymów
Streszczenie Któregoś dnia pewien uparty koziołek postanowił wybrać się samotnie na spacer na łąkę mimo tego że nadchodziła burza. Mama go ostrzegała ale on...
Streszczenie Podczas narady wilków na której pojawia się Shere Khan grupie oraz tygrysowi ukazuje się Mowgli. Tygrys który poprzedniego dnia zaatakował...
Streszczenie Filistyni i Izraelici szykowali się do wojny. Z obozu filistyńskiego wystąpił wtedy Goliat. Miał hełm z brązu łuskowy pancerz nagolenice z brązu i zakrzywiony...
Streszczenie Głównym bohaterem powieści jest młody dwunastoletni Eskimos żyjący na Grenlandii o imieniu Anaruk. Narrator (a jednocześnie polarnik) zaprzyjaźnił...
„Sto lat samotności” to najgłośniejsze dzieło Gabriela Garcii Marqueza. Opowiada o ponad wieku istnienia pewnej południowoamerykańskiej familii. Założycielami...
Wacław Potocki łączył działalność artystyczną z udaną karierą polityczną. Na niwie państwowej osiągnął m.in. godności sędziego grodzkiego bieckiego oraz podczaszego...
„Dziewczyna” to jeden z najbardziej znanych utworów Bolesława Leśmiana. Nie ma się czemu dziwić bowiem w tym wierszu pochodzącym z tomu „Napój...
Dytyramb to starożytna pieśń pochwalna na cześć Dionizosa – z niej wywodzą się takie gatunki jak tragedia i komedia. „Dytyramb” w podtytule wiersza Juliana...
Streszczenie Akcja „Pinokia” zaczyna się gdy w ręce stolarza Wisienki trafia niezwykłe mówiące drewno. Nie nadaje się ono na zwykłą nogę od stołu...
