Geneza
„Dzika kaczka” Henryka Ibsena została wydana w 1884 roku. Tytuł utworu i pomysł na jego tematykę prawdopodobnie zapożyczył autor od norweskiego poety Welhalvena, z utworu pt. „Morski ptak”. Na dzieło Ibsena miała również wpływ teoria Karola Darwina o dziwnym zachowaniu dzikich kaczek w warunkach niewoli.
Czas i miejsce akcji
Akcja dramatu rozgrywa się w XIX wieku w Norwegii. Czas wydarzeń obejmuje trzy dni pobytu Grzegorza w rodzinnej miejscowości.
Interpretacja
„Dzika kaczka” to dramat niezwykle wieloznaczny, który trudno zamknąć w jednej wyjaśniającej formule. Na pewno ważne miejsce zajmuje w nim naturalistyczne postrzeganie świata, naznaczające losy bohaterów. Ibsen zdaje się pokazywać, że człowiek zawsze podlega prawom biologii, a jego charakter i osobiste dzieje w duże mierze obciążone są warunkami dziedzicznymi. Podkreślają to takie elementy utworu, jak ślepota – choroba starego Werle i jego nieślubnej córki Jadwini czy niezrównoważenie psychiczne Grzegorza odziedziczone po matce.
„Dzika kaczka” to również utwór o znaczeniu prawdy w ludzkim życiu. Prawda, która wydaje się wartością uniwersalną, w dramacie Ibsena staje się zjawiskiem ambiwalentnym. Wbrew pozorom jej wyjawienie przez Grzegorza nie prowadzi bowiem do wyzwolenia bohaterów z osobistych dramatów, ale staje się przyczyną rodzinnej katastrofy i śmierci Jadwini. Tym samym Ibsen zdaje się krytykować skrajny idealizm, reprezentowany przez Grzegorza, widząc w nim poważne niebezpieczeństwo.
Z kolei realistyczne podejście do świata często prowadzi do moralnych nadużyć i wykorzystywania innych, jak to jest w wypadku starego Werle, który bezwzględnie niszczy dawnego przyjaciela Ekdala, zdradza żonę i zawodzi własne dzieci. Najbardziej wyważone, choć nie wolne od pesymizmu podejście, zdaje się prezentować doktor Relling, który twierdzi, że ludzie potrzebują złudzeń, aby żyć i nie należy ich odzierać z iluzji.
Bohaterowie
Hagen Werle – zamożny kupiec i właściciel kilku fabryk; starzec cierpiący na postępującą utratę wzroku. Zdradza swoją żonę z Giną, a następnie wydaje ją za mąż za syna przyjaciela Ekdala. Prawdopodobnie bohater przyczynia się również do skazania własnego wspólnika Ekdala za nielegalny handel drewnem. W podeszłym wieku ma zamiar ożenić się ze swoją gospodynią, panią Sörby.
Grzegorz Werle – syn Hagena, od siedemnastu lat zajmuje się zarządzaniem fabryką ojca w górach; po powrocie do domu odkrywa dramat Ekdalów i chce im pomóc, wyjawiając prawdę o romansie Giny z Werlem. Swoim zachowaniem doprowadza do tragedii w domu Ekdalów i samobójstwa Jadwini.
Hjalmar Edkal – syn starego Ekdala, mąż Giny i ojciec Jadwini. Dzięki pomocy Hagena Werlego otwiera zakład fotograficzny i żeni się z Giną. Kiedy Grzegorz wyjawia mu prawdę o przeszłości żony, odsuwa się od rodziny. Podejrzewa, że Jadwinia nie jest jego córką, dlatego ma zamiar odejść z domu. Gniew zaślepia go tak bardzo, że nie dostrzega cierpienia dziewczynki. Jest wstrząśnięty jej samobójstwem.
Gina Ekdal – żona Hjalmara, była gospodyni w domu Hagena Werlego, matka Jadwini. W przeszłości miała romans ze swoim pracodawcą, a potem wyszła za Hjalmara. Twierdzi, że nie wie, kto jest ojcem Jadwini. Gina to kobieta pracowita i kochająca swoją rodzinę.
Jadwinia – córka Ekdalów, czternastoletnia dziewczynka, marzycielka. Choruje na postępującą utratę wzroku. Jest niezwykle pracowita, pomaga ojcu w zakładzie fotograficznym mimo problemów zdrowotnych, opiekuje się również zranioną dziką kaczką. Kiedy dowiaduje się, że ojciec chce odejść, popełnia samobójstwo.
Stary Ekdal – dawny wspólnik i przyjaciel Hagena Werlego; były porucznik, za nielegalny handel drewnem został skazany i okrył rodzinę hańbą. Pracuje u Werlego jako kancelista, marzy o odzyskaniu swojego honoru.
Relling – lekarz, dawny znajomy Grzegorza Werlego. Przestrzega młodego Werlego przed konsekwencjami jego postępowania. W przeszłości miał romans z panią Sörby. Uważa, że każdy potrzebuje własnej iluzji, by żyć.
Streszczenie Główną bohaterką osiemnastego – ostatniego tomu „Jeżycjady” pt. „Sprężyna” jest Łucja Pałys – córka Idy...
„Kazania Sejmowe” Piotrka Skargi przez lata uznawano za dzieło o proroczym wręcz charakterze. Ich autor przewidzieć miał upadek i rozbiory Rzeczypospolitej a...
Pieśń XX („Miło szaleć kiedy czas po temu”) łączy refleksję nad życiem charakterystyczną dla poważniejszych utworów Kochanowskiego z dowcipem i „biesiadnym”...
Hymn to uroczysta pieśń która chwali w niniejszym utworze Boga. Charakteryzuje się wzniosłym nastrojem a podmiot liryczny wypowiada się by zaprezentować jakieś...
Piotr Skarga był kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy jezuitą jedną z najważniejszych postaci polskiej reformacji. Jego najważniejsze dzieła to bardzo popularne...
Geneza „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego po raz pierwszy opublikowana została w lipcu 1958 r. w paryskiej „Kulturze”. Opowiadanie to powstało...
„But w butonierce” to bodaj najbardziej znany wiersz jaki spisał poeta-futurysta Bruno Jasieński. Już po tytule widać sposób w jaki autor zamierza obchodzić...
Opublikowane w 1597 roku „Kazania sejmowe” Piotra Skargi należą do arcydzieł literatury staropolskiej. Wśród kazań szczególne znaczenie ma kazanie...
Streszczenie Ballada „To lubię” rozpoczyna się zwrotem do Maryli. Jest ona zachęcana do spojrzenia na piękny krajobraz. Na skraju lasu znajduje się cerkiew w...