„Pożegnanie powstańca” jest jedną z dwóch części dyptyku Artura Grottgera, których tematyka wiąże się z powstaniem styczniowym. Płótno, którego pole obrazowe składa się z kwadratu zwieńczonego półkolem, obwiedzione złotą ramą, ukazuje powstańca w scenie pożegnania ze swoją żoną na progu własnego domu. Młoda kobieta, ubrana w czarną krynolinę, przypina do czerwonej rogatywki męża kokardę narodową. Małżonkowie patrzą na siebie w skupieniu. Zgodnie z założeniami akademizmu obraz nie demonstruje gwałtownych przeżyć w twarzach portretowanych, a ich gesty są wyważone i spokojne. Z lewej strony, tuż obok kobiety, wznosi się na kamiennym bloku szeroka kolumna porośnięta dzikim winem, przy której postawione jest krzesło z kawałkiem czerwonej materii przerzuconej przez oparcie. Za plecami powstańca widzimy gromadę Krakusów, czekających na kompana. Gromadzą się oni przy klasycystycznym postumencie. W tle nad postaciami wznoszą się korony drzew oraz kłębiaste obłoki, spomiędzy których prześwituje błękitne niebo.
Kompozycja obrazu jest otwarta, lekko asymetryczna, z przewagą elementów z lewej strony. Od szczytu kolumny, poprzez głowy małżonków i wzdłuż płaszcza powstańca można by wytyczyć diagonalną linię. Dominacja kierunków wertykalnych oraz statyczne pozy bohaterów sprawiają, że kompozycja nie należy do zbyt dynamicznych, co zresztą nie dziwi, biorąc pod uwagę styl, w jakim malował Grottger. Kolorystyka obrazu jest bardzo stonowana. Przeważają ciepłe kolory: brązy, czerwienie, pomarańcze, beże. Gamę barwną poszerza wyłącznie obecność chłodnego błękitu w kolorze nieba. Modelunek światłocieniowy jest tradycyjny, rzeźbiarski. Światło słoneczne oświetlające scenę pada zza pleców bohaterów sceny, z lewej strony.
Ponieważ Artur Grottger należał do zwolenników akademizmu w malarstwie, środki wyrazu zastosowane przez niego w „Pożegnaniu powstańca” są tradycyjne: kolorystyka stonowana, kompozycja statyczna, gesty postaci wyważone. Trudno jednak nie docenić kunsztu, z jakim artysta nakreślił cichy dramat kochających się osób, których pożegnanie może być już ostatnim. Zgodnie jednak z romantycznym systemem wartości, bliskim malarzowi, miłość ojczyzny jest ważniejsza od prywatnego szczęścia, dlatego powstaniec i jego żona rozstają się w milczeniu i bez oznak rozpaczy, widząc głęboki sens w walce narodowo-wyzwoleńczej.
Śmierć choć nieuchronna nigdy nie jest łatwa. W jej obliczu każdy człowiek czuje się zagubiony przerażony. Niezależnie czy to jego dotyczy to co nieuchronne czy jego...
DefinicjaPytanie retoryczne to pytanie które często pojawia się w literaturze czy też w różnego rodzaju mowach przemówieniach oraz wypowiedziach kierowanych...
Sensualizm to słowo które w swoim znaczeniu nawiązuje do zmysłów i to one w opisywanym poglądzie określanym odgrywają największą rolę. Pogląd ten swoje...
Wiele osób żali się na to że ich życie jest nudne. „Dzień mija za dniem i każdy jest podobny do poprzedniego” mówią się. Ale z drugiej strony...
Santiago bohater powieści Ernesta Hemingwaya „Stary człowiek i morze” mówi: „Człowiek nie jest stworzony do klęsk”. To bardzo paradoksalna...
Olejny obraz Maxa Ernsta „Dzień i noc” pochodzi z 1941 roku. Namalowany został w Stanach Zjednoczonych gdzie artysta udał się uciekając przez trwającą w Europie...
Ktoś mądry powiedział że trzeba umieć zachować złoty środek. Na pytanie co zmieniłbyś we współczesnym świecie gdybyś miał wielką władzę lub potężną...
Premiera mało którego dzieła XX-wiecznej sztuki wywołała takie kontrowersje jak prezentacja „Fontanny” Marcela Duchampa. Trudno się temu dziwić –...
Literatura stanowi doskonałą rozrywkę. Pozwala nam obcować z fascynującymi postaciami śledzić niezwykłe wydarzenia poznawać odległe kraje. Ale nie tylko – książki...