Scena ukazana na obrazie słynnego impresjonisty przedstawia grupę osób zebraną wokół huśtawki w parku. Centralną postacią jest kobieta trzymająca rękoma sznury huśtawki i wspierająca na niej stopę. Kobieta ubrana jest w suknię, od spodu niebieską, na którą z góry narzucona jest biała część, udrapowana i spięta błękitnymi kokardami przy rękawach, po bokach i wzdłuż sukni z przodu. Jej blond włosy upięte są w wysoki kok, a mocno zaróżowiona twarz sprawia wrażenie zamyślonej. Tuż obok kobiety, z lewej strony obrazu, stoi dwóch mężczyzn. Znajdujący się na pierwszym planie elegancki gentleman, ubrany w granatowo-czarny garnitur i białą koszulę oraz słomkowy kapelusz, stoi tyłem do widza. Drugi z mężczyzn wyłania się zza ramienia tego pierwszego, wsparty o drzewo, również ze słomkowym kapeluszem na głowie. Za mężczyznami, z lewej strony, rozmowie dorosłych z dużym zaciekawieniem i jakby lekkim przestrachem przygląda się mała dziewczynka. Ubrana jest w krótką granatową sukienkę i biały fartuszek, a na głowie ma kapelusik, spod którego wystają kosmyki włosów w kolorze blond. W tle, z prawej strony, stoi niezależna grupka pięciu innych osób, ledwo dostrzegalna. Droga, na której stoją postaci z obrazu usłana jest kamieniami, zaś nad ich głowami rozpostarte są liściaste gałęzie drzew.
Kompozycja obrazu jest dość statyczna, choć, jak zazwyczaj na obrazach impresjonistów, nie brak jej spontaniczności. Dominują kierunki wertykalne wyznaczane przez wysmukłe sylwetki postaci oraz pnie drzew. Jest to kompozycja otwarta i o wyraźnej asymetrii. Nagromadzenie elementów z lewej strony sprawia, że właśnie ta część obrazu zyskuje większy ciężar.
Kolorystyka obrazu jest czysta, a gama barwna szeroka. Uchwycenie słonecznych prześwitów pomiędzy liśćmi drzew wymagało zastosowania chłodnych barw: błękitów, róży, fioletów (cień) oraz ciepłych: żółci i beżu (światło). Żółty kolor wyznacza wyraźne akcenty także w ubiorze postaci stojących przy huśtawce, zaś dominantę kolorystyczną stanowi biała, świetlista suknia kobiety w centrum obrazu.
Nie ma na obrazie Renoira prawie w ogóle tradycyjnego modelunku światłocieniowego. Jak to ma miejsce zazwyczaj u impresjonistów, to kolor staje się głównym nośnikiem światła. Światło delikatnie oświetlające postaci jest naturalne, ze źródłem (w domyśle jest nim oczywiście Słońce) niewidocznym dla oka odbiorcy. Pada z góry, nieco z lewej strony, tworząc na ubraniach postaci wyraźne refleksy.
„Huśtawkę” Renoira można by potraktować jako reprezentatywne dzieło dla całego impresjonizmu, gdyż realizuje wszystkie jego postulaty. Nie brakuje tu na pewno fascynacji światłem i kolorem, które pozostają w wyraźnym związku. Oczyszczona paleta barwna nadaje obrazowi pogodnego, radosnego charakteru. Chęć uchwycenia wszystkiego, co ulotne, wiąże się nie tylko z próbą odmalowania słonecznych prześwitów i cieni liści na płótnie, ale także z chęcią odtworzenia spontanicznej sceny spotkania w parku, w szczególności zaś zamyślenia na twarzy kobiety przy huśtawce oraz konsternacji małej dziewczynki. Wyraziste pociągnięcia pędzla nadają obrazowi ekspresji charakterystycznej dla impresjonizmu w malarstwie.
Rozmowa Benedykta Korczyńskiego z synem stanowi jedną z istotniejszych scen w powieści „Nad Niemnem” ponieważ wyraźnie pokazuje konflikt pokoleń będący jednym...
Aldous Huxley w „Nowym wspaniałym świecie” stworzył niezwykle sugestywny obraz społeczeństwa w odległej przyszłości. Jego dzieło powstało w 1932 roku i...
Epilog należy do najbardziej poruszających fragmentów „Pana Tadeusza”. Wynika to między innymi z jego bardzo osobistego tonu. Już we wcześniejszych partiach...
Zarówno realizm jak i naturalizm były prądami związanymi z epoką pozytywizmu. To właśnie w trakcie jej trwania przypadał ich największy rozwój. Obydwa ze...
„Potop” Henryka Sienkiewicza jest powieścią historyczną w której autor nakreślił szeroki pejzaż polskiego społeczeństwa z czasów kultury sarmackiej....
Najważniejszym problemem powieści Josepha Conrada „Jądro ciemności” jest kolonializm. Chodzi tu o zjawisko polityczno-ekonomiczne które miało miejsce...
„Zemsta” to komedia napisana przez Aleksandra Fredrę na początku lat 30 XIX stulecia. Na okładce tej pozycji najczęściej pojawiają się mur krokodyl szlachcic...
Antropocentryzm to pogląd który jak sama nazwa wskazuje głosi że człowiek powinien znajdować się w centrum być najważniejszym. Pogląd ten pojawił się w okresie...
„Szkoła ateńska” to fresk który został stworzony przez artystę o nazwisku Rafael Santi. Dzieło powstało w epoce renesansu. Znajdujący się w Pałacu...