Pytanie czy kara zawsze musi być następstwem winy to pytanie, które można rozważać na kilku płaszczyznach. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na fakt różnego pojmowania kary i zróżnicowania jej dotkliwości. Można powiedzieć o karze zwykłej, zwyczajnej, która pojawia się w codziennym życiu. Można też postrzegać karę jako dotkliwe skazanie, które grozi nawet śmiercią. Karą od losu mogą być także wydarzenia tragiczne, wojna, której chcąc nie chcąc człowiek staje się udziałem.
W życiu codziennym kara nie zawsze musi być zawiniona. Przykładem takiego postępowania jest przedstawienie związku matki z córką w powieści „Opium w rosole”. Mała Aurelia ukarana jest przez matkę wyrzuceniem ukochanej zabawki. Wina dziewczynki zdaje się być dyskusyjna. Dziecko czuje się niekochane, poszukuje w swoim życiu ciepła, a pluszowa zabawka daje jej poczucie bezpieczeństwa. Wyrzucenie jej przez matkę jest ogromną karą dla dziewczynki, która była niezwykle przywiązana do swojego pluszowego towarzysza.
Kolejnym przykładem niezawinionej kary jest historia Antygony. Sofokles przedstawił sytuację typowego konfliktu moralnego. Czytelnik obserwuje bohaterkę, która nie umie poradzić sobie z tym co nakazuje jej sumienie, a tym co nakazuje jej władca. Moim zdaniem wina dziewczyny nie jest do końca zawiniona. Została ona skazana za nieposłuszeństwo wobec władcy, jednak była wierna swoim przekonaniom oraz wyższym wartościom, które wyznawała.
Jako niezawinioną karę można także postrzegać sytuację podczas Drugiej Wojny Światowej. Mimo braku winy, spotkała ona akurat pokolenie opisane w „Kamieniach na szaniec”. Moim zdaniem ich trudną sytuację życiową można postrzegać jako karę, która nie była zawiniona. Przedstawione w powieści osoby zmuszone są do walki. Cierpią, ukarani przez historię.
Jak widać więc kara nie zawsze jest wynikiem winy. Bywa, że staje się ona udziałem osób, które nijak na nią nie zasługują. Pojęcie winy bywa również zróżnicowane w zależności od osoby, która o nim rozstrzyga. Historie bohaterów, które zostały przedstawione powyżej potwierdzają moją tezę.