Poświęcony ulubionemu przez Degasa tematowi obraz „Błękitne tancerki” przedstawia grupę czterech dziewcząt w niebieskich trykotach i tutu, stojących najpewniej za sceniczną dekoracją, w kulisach. Tancerki zostały uchwycone w nieoficjalnej scenie, podczas gdy ćwiczą podbicia stóp trzymając się pod boki, czy też poprawiają uczesanie lub układ sukni przy dekolcie. Spomiędzy kulis wyłaniają się dwie inne postaci, najprawdopodobniej także tancerki, ubrane w jasne suknie. Scenografia, za którą skrywają się dziewczęta, naśladuje roślinną scenerię.
Otwarta kompozycja obrazu jest zrównoważona, niemalże symetryczna. Linia biegnąca w połowie obrazu, wzdłuż krawędzi scenografii oraz wyciągniętej nogi jednej z tancerek, dzieli płótno na dwie części, z których każda zawiera identyczną sumę elementów: jedną cześć scenografii, dwie tancerki w błękitach i jedną w jasnej sukni. Przy tak równomiernym rozłożeniu akcentów na obrazie udaje się Degasowi zachować lekkość i subtelny dynamizm kompozycji dzięki uchwyceniu ruchliwości tancerek w wyciągniętych we wszystkie strony ramionach i w tworzonych przez nie diagonalnych kierunkach.
Na tym obrazie stawia Degas na czyste, nasycone kolory, kładzione przy pomocy płaskich plam barwnych obwiedzionych wyraźnym, czarnym konturem. Gama barwna jest szeroka, gdyż obejmuje zarówno kremowe odcienie skóry tancerek oraz złote żółcie i pomarańcze w elementach scenografii i strojach dwóch tancerek w tle, jak i błękity obecne na sukniach dziewcząt z pierwszego planu oraz zielenie widoczne w scenografii i na posadzce. Wyraźną dominantę kolorystyczną stanowi niebieski kolor na tutu młodych baletnic, kontrastujący mocno z jasnym kolorem ich skóry. Na obrazie prawie nie ma tradycyjnego modelunku światłocieniowego. Nośnikiem światła jest kolor.
„Błękitne tancerki” to obraz pod względem zastosowanych środków wyrazu zdecydowanie bardziej odważny od innych dzieł Degasa. Widać tu silne wpływy impresjonizmu, przede wszystkim w spontaniczności sceny, sięganiu po nasycony kolor, który jest nośnikiem światła, w świadomym unikaniu niepotrzebnych detali. Sięganie po płaską plamę barwną i wyrazisty kontur zbliża tu jednak artystę do projektów niezależnych twórców przełomu XIX i XX wieku, takich jak Paul Cézanne i Paul Gauguin, którzy dali podstawy fowizmowi.
Wyspiański w „Weselu” posługuje się wyrazistymi symbolami które są nośnikami określonych znaczeń i funkcji. W dramacie odnajdziemy zatem symboliczne...
Bunt należy do najpopularniejszych wątków literatury światowej przynajmniej od czasów Rewolucji Francuskiej. Wcześniej zazwyczaj kładziono w kulturze nacisk...
„Opowiadania” Tadeusza Borowskiego to utwór w którym autor zastosował interesującą metodę narracji i konstrukcję narratora. W cyklu przeważa opowiadanie...
Józio - główny bohater i narrator „Ferdydurke” - obudził się o dziwnej porze. Początkowo miał wrażenie że musi pędzić na dworzec. Dopiero po...
Przedstawiający sąd ostateczny tryptyk Hansa Memlinga powstał najprawdopodobniej w okresie między 1467 a 1471 r. Pierwotnie dzieło przeznaczone było dla jednego z florenckich...
Szarość przeciętność i jednakowość każdego naszego dnia który prawie niczym nie różni się od poprzedniego sprawia że często zapominamy że może istnieć...
Cechy opis założenia Akademizm to kierunek w sztuce który datowany jest na wiek XIX oraz część wieku poprzedniego. Malarstwo akademickie krytykowane było za zbytnie...
Danusia Jurandówna i Jagienka Zychówna to dwie bohaterki kobiece które pojawiają się w „Krzyżakach” Henryka Sienkiewicza. Już na pierwszy...
Zdarza się że na bohaterach tragedii antycznej ciąży wina tragiczna zwana również hamartią. Wynika ona z nieodpowiedniej oceny własnej sytuacji ponieważ działając...