Poświęcony ulubionemu przez Degasa tematowi obraz „Błękitne tancerki” przedstawia grupę czterech dziewcząt w niebieskich trykotach i tutu, stojących najpewniej za sceniczną dekoracją, w kulisach. Tancerki zostały uchwycone w nieoficjalnej scenie, podczas gdy ćwiczą podbicia stóp trzymając się pod boki, czy też poprawiają uczesanie lub układ sukni przy dekolcie. Spomiędzy kulis wyłaniają się dwie inne postaci, najprawdopodobniej także tancerki, ubrane w jasne suknie. Scenografia, za którą skrywają się dziewczęta, naśladuje roślinną scenerię.
Otwarta kompozycja obrazu jest zrównoważona, niemalże symetryczna. Linia biegnąca w połowie obrazu, wzdłuż krawędzi scenografii oraz wyciągniętej nogi jednej z tancerek, dzieli płótno na dwie części, z których każda zawiera identyczną sumę elementów: jedną cześć scenografii, dwie tancerki w błękitach i jedną w jasnej sukni. Przy tak równomiernym rozłożeniu akcentów na obrazie udaje się Degasowi zachować lekkość i subtelny dynamizm kompozycji dzięki uchwyceniu ruchliwości tancerek w wyciągniętych we wszystkie strony ramionach i w tworzonych przez nie diagonalnych kierunkach.
Na tym obrazie stawia Degas na czyste, nasycone kolory, kładzione przy pomocy płaskich plam barwnych obwiedzionych wyraźnym, czarnym konturem. Gama barwna jest szeroka, gdyż obejmuje zarówno kremowe odcienie skóry tancerek oraz złote żółcie i pomarańcze w elementach scenografii i strojach dwóch tancerek w tle, jak i błękity obecne na sukniach dziewcząt z pierwszego planu oraz zielenie widoczne w scenografii i na posadzce. Wyraźną dominantę kolorystyczną stanowi niebieski kolor na tutu młodych baletnic, kontrastujący mocno z jasnym kolorem ich skóry. Na obrazie prawie nie ma tradycyjnego modelunku światłocieniowego. Nośnikiem światła jest kolor.
„Błękitne tancerki” to obraz pod względem zastosowanych środków wyrazu zdecydowanie bardziej odważny od innych dzieł Degasa. Widać tu silne wpływy impresjonizmu, przede wszystkim w spontaniczności sceny, sięganiu po nasycony kolor, który jest nośnikiem światła, w świadomym unikaniu niepotrzebnych detali. Sięganie po płaską plamę barwną i wyrazisty kontur zbliża tu jednak artystę do projektów niezależnych twórców przełomu XIX i XX wieku, takich jak Paul Cézanne i Paul Gauguin, którzy dali podstawy fowizmowi.
Pojęcie „modernizm” kojarzy się z nowoczesnością – przez podobieństwo chociażby do angielskiego słowa modern. Jednak termin ten odnosi się do prądu...
Literatura bardzo chętnie odsłania przed czytelnikiem mroczną stronę ludzkiej natury ukazując człowieka w sytuacji zbrodni analizując motywy jego postępowania oraz rozterki...
Epopeja oznacza rozbudowany utwór poetycki o charakterze epickim który ukazuje ważne doniosłe z punktu widzenia danej zbiorowości wydarzenia historyczne kreując...
Romantyzm był okresem w którym narodził się nowy bohater literacki – tzw. bohater romantyczny. Cechy takiej postaci ściśle sprzężone były z najważniejszymi...
Rozwój nowożytnych miast wiązał się z napływem nowych mieszkańców. Przestrzenie te z racji dostępności pracy mieszkań i innych udogodnień stały się...
Śmierć choć nieuchronna nigdy nie jest łatwa. W jej obliczu każdy człowiek czuje się zagubiony przerażony. Niezależnie czy to jego dotyczy to co nieuchronne czy jego...
Marek Edelman jest bohaterem książkowego reportażu Hanny Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”. Zazwyczaj kojarzymy go z jego rolą w czasie wojny – był...
Ignacy Rzecki jest jednym z pierwszoplanowych bohaterów „Lalki” Bolesława Prusa. Podobnie jak protagonista dzieła - Stanisław Wokulski - postać ta odznacza...
Tytuł powieści Gustawa Herlinga-Grudzińskiego „Inny świat” znajduje wyjaśnienie w treści książki. Jedna z bohaterek Natalia Lwowna nazywa bowiem w ten sposób...
