Edgar Degas, Błękitne tancerki – opis, interpretacja i analiza obrazu

Poświęcony ulubionemu przez Degasa tematowi obraz „Błękitne tancerki” przedstawia grupę czterech dziewcząt w niebieskich trykotach i tutu, stojących najpewniej za sceniczną dekoracją, w kulisach. Tancerki zostały uchwycone w nieoficjalnej scenie, podczas gdy ćwiczą podbicia stóp trzymając się pod boki, czy też poprawiają uczesanie lub układ sukni przy dekolcie. Spomiędzy kulis wyłaniają się dwie inne postaci, najprawdopodobniej także tancerki, ubrane w jasne suknie. Scenografia, za którą skrywają się dziewczęta, naśladuje roślinną scenerię.

Otwarta kompozycja obrazu jest zrównoważona, niemalże symetryczna. Linia biegnąca w połowie obrazu, wzdłuż krawędzi scenografii oraz wyciągniętej nogi jednej z tancerek, dzieli płótno na dwie części, z których każda zawiera identyczną sumę elementów: jedną cześć scenografii, dwie tancerki w błękitach i jedną w jasnej sukni. Przy tak równomiernym rozłożeniu akcentów na obrazie udaje się Degasowi zachować lekkość i subtelny dynamizm kompozycji dzięki uchwyceniu ruchliwości tancerek w wyciągniętych we wszystkie strony ramionach i w tworzonych przez nie diagonalnych kierunkach.

Na tym obrazie stawia Degas na czyste, nasycone kolory, kładzione przy pomocy płaskich plam barwnych obwiedzionych wyraźnym, czarnym konturem. Gama barwna jest szeroka, gdyż obejmuje zarówno kremowe odcienie skóry tancerek oraz złote żółcie i pomarańcze w elementach scenografii i strojach dwóch tancerek w tle, jak i błękity obecne na sukniach dziewcząt z pierwszego planu oraz zielenie widoczne w scenografii i na posadzce. Wyraźną dominantę kolorystyczną stanowi niebieski kolor na tutu młodych baletnic, kontrastujący mocno z jasnym kolorem ich skóry. Na obrazie prawie nie ma tradycyjnego modelunku światłocieniowego. Nośnikiem światła jest kolor.

„Błękitne tancerki” to obraz pod względem zastosowanych środków wyrazu zdecydowanie bardziej odważny od innych dzieł Degasa. Widać tu silne wpływy impresjonizmu, przede wszystkim w spontaniczności sceny, sięganiu po nasycony kolor, który jest nośnikiem światła, w świadomym unikaniu niepotrzebnych detali. Sięganie po płaską plamę barwną i wyrazisty kontur zbliża tu jednak artystę do projektów niezależnych twórców przełomu XIX i XX wieku, takich jak Paul Cézanne i Paul Gauguin, którzy dali podstawy fowizmowi.