Unikalne i sprawdzone teksty

Edgar Degas, Primabalerina – opis, interpretacja i analiza obrazu | wypracowanie

Życie codzienne i kariery zawodowe aktorek, tancerek, wokalistek kabaretowych oraz cyrkówek nad wyraz interesowały mieszkańców Paryża przełomu wieków XIX i XX. Śledziły je miejskie dzienniki, ale też niemałym zainteresowaniem cieszyły się ich sylwetki w oczach artystów. Chętnie malowali je artyści niezależni, jak Henri de Toulouse-Lautrec oraz impresjoniści – Auguste Renoir i Edgar Degas. Dla Degasa wręcz obsesją stało się szkicowanie sylwetek tancerek, ich dłoni i stóp w trakcie tańca, które to szkice wykorzystywał później w rzeźbie i malarstwie. Jednym z bardziej efektownych dzieł, podejmującym tę tematykę, jest „Primabalerina”.

Obraz jest absolutnie minimalistyczny. Po szarej posadzce, na scenie paryskiej opery, tanecznym krokiem przemieszcza się tancerka w solowym pokazie. Stojąc na jednej nodze, rozpościerając na boki zgrabne ramiona, z zadartą głową, prezentuje wszystkie swoje wdzięki z klasą i lekkością. Tancerka otulona jest białym tiulem sukni, od którego ledwo odcina się jasna skóra dekoltu, rąk i twarzy. Powiewająca w ruchu czarna wstążka u szyi primabaleriny nadaje scenie żywotności, zaś kwiaty we włosach oraz na sukni tancerki, dodają jej wdzięku. To ona jest najważniejsza na obrazie, a jednak Degas pozwolił sobie na uchwycenie jednego jeszcze elementu – z lewej strony widzimy zarys scenicznych dekoracji, które układają się w kulisy, zza których wystają nogi lub też całe sylwetki innych tancerek oraz jednego mężczyzny w smokingu (może reżysera). Obecność kulis sprawia, że kompozycja obrazu nabiera asymetryczności, a wzrok widza przesuwa się po przekątnej od prawego górnego rogu na lewo w dół, wzdłuż krawędzi dekoracji oraz równolegle do nich rozpostartych rąk tancerki.

Gama barwna obrazu jest szeroka, gdyż rozciąga się od ciepłych brązów i ugrów po błękity i ciemniejsze odcienie niebieskiego, zauważalne w scenografii i na sukniach tancerek. Poza tym dominują barwy neutralne – biel, czerń i odcienie szarości. Silną dominantą kolorystyczną jest biała sylwetka primabaleriny, która przyciąga oko widza, odcinając się swą jasnością od ciemnoszarej posadzki. Jest też kolor na obrazie nośnikiem światła, odbijającym się w bielach i żółciach, cień zaś reprezentują najczęściej błękity w fałdach sukien tancerek oraz ciemne brązy w kulisach. Trzeba zaznaczyć, że modelunek światłocieniowy jest zauważalny przede wszystkim na realistycznie, szczegółowo odmalowanej sylwetce tancerki, zaś kulisy i postaci wychylające się zza nich mają charakter wyłącznie szkicowy, a światłocień jest na nich ledwo zaznaczony.

Otwarta kompozycja obrazu cechuje się wyjątkową dynamicznością, której nadają jej liczne kierunki wyznaczane przez wyraźne, szybkie pociągnięcia pędzla. Grubo kładziona farba w tle oraz drobne, ale wyraźne pociągnięcia pędzla kreślące tiulową spódnicę tancerki nadają przedstawionej scenie ekspresji typowej dla dzieł impresjonistów. Ciekawym zabiegiem jest uchwycenie sylwetek postaci wystających zza kulis, gdyż odejmuje to nieco powagi całej scenie i nadaje jej lekkości. Zdradza zresztą zamiłowanie Degasa nie tyle do przedstawiania na obrazach oficjalnych wystąpień tancerek, ile bardziej do tego, co dzieje się w kuluarach, co nieoficjalne i spontaniczne.

Rozwiń więcej
Edgar Degas „Primabalerina”

Losowe tematy

Edgar Degas Primabalerina – opis...

Życie codzienne i kariery zawodowe aktorek tancerek wokalistek kabaretowych oraz cyrkówek nad wyraz interesowały mieszkańców Paryża przełomu wieków...

Rękopis znaleziony w Saragossie...

Powieść Jana Potockiego „Rękopis znaleziony w Saragossie” od dwóch stuleci elektryzuje czytelników. Chociaż za życia autora nie cieszyła się...

Groteska – definicja charakterystyka...

W XV wieku odkryto w Rzymie niezwykłą grotę pełną zadziwiających malowideł. Przedstawiały one połączenia ludzi i zwierząt i roślin. Motywy owe zaczęły być kopiowane...

Opis herbu Krakowa

Kraków to jedno z najważniejszych polskich miast. Przez długie wieki był stolicą naszego kraju miejscem zamieszkania króla. To tutaj znajduje się prastary...

Fowizm – definicja założenia...

Louis Vauxcelles francuski krytyk sztuki w czasie podziwiania wystawy obrazów miał krzyknąć iż widzi Donatella wśród bestii (Donatello był renesansowym rzeźbiarzem)....

Dramat romantyczny – definicja...

Definicja i wyznaczniki gatunku Dramat romantyczny to typ dramatu charakterystyczny dla epoki romantyzmu. Odrzuca on klasyczną koncepcję tej odmiany literackiej wyrastając...

Czy Stanisława Bozowska odniosła...

XIX wiek stanowił trudny okres dla Polaków. Kraj znajdował się pod zaborami a próby postań narodowych nie doprowadziły do odzyskania niepodległości. Jednak...

„Mały Książę” – planety...

Kiedy Mały Książę opuścił swoją planetę w pierwszej kolejności odwiedził ciała niebieskie zlokalizowane najbliżej jego asteroidy B-612. Były to planety 325 326 327...

Motyw zbrodni w literaturze

Zabicie drugiego człowieka we wszystkich kulturach uchodzi za doświadczenie ekstremalne. Nawet w okresach brutalnych i okrutnych odebranie życia uznawano za najgorszą zbrodnię...