Charakterystyka kierunku
Ekspresjonizm to kierunek, który widoczny był zarówno w literaturze, jak i w sztuce. W obu formach twórczości uwidocznił się w XX wieku. Ekspresjonizm głosił przede wszystkim zachętę do wyrażania uczuć, uzewnętrzniania ich. W swoich założeniach stanowił on przeciwwagę dla impresjonizmu.
Opis, cechy, założenia
W sztukach plastycznych twórcy dążyli do wyrażenia własnych emocji. Jednak nie tylko odczucia samego artysty były ważne. Istotnym było także wywarcie wpływu na odbiorcę, wywołanie w nim reakcji. Artysta posiadał sporą dowolność w doborze środków przekazu. Ekspresjoniści nie stronili od żywych kolorów, podkreślania elementów czy deformowania proporcji oraz postaci uwiecznianych na obrazie.
Literatura ekspresjonizmu również eksponowała emocje i na nie miała też wpływać. Ekspresjoniści nie stronili od kontrastów. Używane przez nich środki wyrazu oddawały szeroki wachlarz uczuć i emocji. Istotna była duchowość. Zarówno literatura, jak i malarstwo eskpresjonistyczne stanowiło odpowiedź nie tylko na nurt, który poprzednio był popularny, ale i było komentarzem do czasów, w których przyszło żyć twórcą.
Przedstawiciele
Jednym z najpopularniejszych malarzy ekspresjonistów był Edward Munch. Jego dzieło zatytułowane „Krzyk” ilustrowało niepokoje, a także skłonność do prezentowania emocji. Przedstawiony na obrazie człowiek jest zdeformowany, wzrok przykuwają jego otwarte usta. Innymi malarzami, których twórczość wpisuje się w nurt są: Paul Gaguin oraz Vincent van Gogh.
W literaturze przedstawicielami ekspresjonizmu byli: Max Brod, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Stanisław Przybyszewski.