Frida Kahlo była jedną z najbardziej barwnych i interesujących postaci dwudziestowiecznego malarstwa. Jej twórczość często określana jest jako połączenie realizmu, symbolizmu i surrealizmu, które inspirowane było głównie głębokimi emocjami oraz cierpieniem. Właśnie do dzieł tego nurtu zaliczyć można „Dwie Fridy” – być może najbardziej rozpoznawalne płótno autorstwa meksykańskiej artystki.
Opis
Obraz namalowany został techniką olejną, a jego wymiary to 173,5 x 173cm. Przedstawia on dwie postacie artystki (jest więc autoportretem), które siedzą obok siebie, trzymając się za ręce. Frida znajdująca się po lewej stronie odziana jest w białą, koronkową suknię (przypomina nieco suknię ślubną) z wieloma zdobieniami. Z kolei druga Frida nosi znacznie skromniejszy strój – niebieską bluzkę z pomarańczowymi pasami oraz długą brązową spódnicę z białym zdobieniem.
Między dwiema postaciami istnieje szczególna więź. Chodzi tu nie tylko o uścisk dłoni, ale także połączenie aortą, która zespala ich dwa serca. Warto zwrócić uwagę, że Frida w białej sukience trzyma w dłoni nożyczki chirurgiczne, tamując nimi krwotok, a czerwone plamy widnieją na jej stroju. Z kolei jej serce, porównane do odpowiedniczki, zdaje się rozdarte, złamane. Druga Frida także dzierży pewien przedmiot – jest to maleńki amulet ukazujący zdjęcie Diego Rivery – męża artystki.
Za siedzącymi postaciami rozciąga się budzące niepokój, posępne tło. Przypomina ono pierzaste, postrzępione chmury o barwach przechodzących z szarości do intensywnej czerni.
Analiza i interpretacja
„Dwie Fridy” namalowane zostały w 1939 r., a więc w okresie rozstania meksykańskiej malarki z Diego Riverą (grafikiem, architektem i działaczem ruchu komunistycznego). Dlatego obraz często postrzegany jest jako przejmujący wyraz samotności. Lewą postać Fridy to kobieta odrzucona przez męża, o czym świadczą plamy krwi oraz „złamane” serce. Zaś druga wciąż cieszy się jego uczuciem – jej serce jest całe, a w dłoni spoczywa zdjęcie umiłowanego.
Obraz Fridy Kahlo jest niezwykle sugestywnym przedstawieniem wpływu miłości na życie oraz bólu i cierpienia, jakie towarzyszą samotności. To także wyraz ciągłości doświadczeń wpisanych w życie jednostki. Wcześniejsze konstytuują przyszłość, dają siłę, pozwalają stawić czoła przeciwieństwom.