Gustav Klimt, Pocałunek - opis, interpretacja i analiza obrazu

„Pocałunek” Gustava Klimat uważany jest za najważniejsze osiągnięcie „złotego” okresu twórczości artysty. Wykonany został w latach 1907-1908, przy wykorzystaniu farby olejnej oraz płatków złota. Złoto należało do ulubionych materiałów malarza, a łączenie farb z tym kruszcem wielokrotnie zdarzało się w jego twórczości.

Mimo pozornej prostoty, „Pocałunek” to dzieło bogate w odniesienia do kultury i sztuki. Początkowo mamy wrażenie, iż centrum obrazu to złota plama – co jednak istotne, kształt tej plamy jest ewidentnie falliczny. Po bliższym przyjrzeniu się rozróżniamy postacie: mężczyznę i kobietę. Mężczyzna jest pochylony nad klęczącą kochanką, widzimy tylko kawałek jego twarzy – sposób przedstawienia jego rysów przywodzi na myśl sztukę japońską. W brązowe włosy wpleciony ma wieniec. Ruda kobieta przyjmuje jego pieszczoty, trzymając przy tym mężczyznę za kark. Oczy ma przymknięte, a we włosach kwiaty.

Krytycy zwracają uwagę na równorzędność obu tych postaci – żadna z nich nie jest panuje nad drugą. Klimt oddał w obrazie radość płynącą z erotyki. Użycie złota i kompozycja kojarząca się ze sztuką bizantyjską symbolizuje przeżyć miłosnych. Różnica w karnacji skóry kochanków zdaje się sugerować uniwersalność miłości. Skądinąd dodać trzeba, iż Klimt uchodził za człowieka kochliwego i wiadomo, iż miał co najmniej trójkę dzieci z nieprawego łoża.

„Pocałunek” uchodzi za najwybitniejsze z dzieł Klimta. Artyście udało się oddać bogactwo emocjonalne miłosnego zauroczenia, a także stworzył dzieło bogate w odniesienia symboliczne i olśniewające estetycznie.