Przypowieść o synu marnotrawnym opowiada o losach pewnej rodziny: ojca i jego dwóch synów. Młodszy postanowił ruszyć w świat, zabierając wcześniej swą część majątku. Natomiast starszy pozostał przy ojcu i pomagał mu w pracy.
Syn, który wyruszył w podróż, roztrwonił cały majątek, przez co skazał się na cierpienia: głód i ciężką pracę u najemcy. Zrozumiał wtedy, że postąpił grzesznie i postanowił udać się do swego ojca, przeprosić go za to, co uczynił i prosić, by zatrudnił go u siebie, bo nie jest godny już nosić jego nazwisko.
Jak postanowił, tak zrobił. Ojciec jednak przyjął go najcieplej jak mógł i urządził ucztę na jego cześć. Rozgniewało to drugiego syna, który wciąż ciężko pracował i nie roztrwonił majątku ojca. Ojciec powiedział mu jednak, że należy się cieszyć, bo powrócił członek rodziny, który był już martwy.
Zatem dosłowny sens przypowieści porusza problem miłości rodzinnej i przebaczenia. Syn, mimo iż zmarnotrawił część majątku ojca, został przyjęty, a jego winy zostały przebaczone. Był bowiem dzieckiem, które ojciec darzył tak dużą miłością, że nie mógł się zgodzić na jego cierpienie, pomimo utraty majątku. Zatem miłość do dziecka jest silniejsza niż dobra materialne.
Z kolei w sensie metaforycznym, ojciec stanowi alegorię Boga, a syn marnotrawny – grzesznika. W takim znaczeniu, przypowieść daje nam przesłanie, że Bóg przyjmuje wszystkich grzeszników, którzy się nawrócili, z ogromną radością. Jest to także wskazówka dla ludzi grzesznych, którzy mogliby się obawiać, że na nawrócenie może być za późno lub że nie ma odwrotu z niewłaściwej ścieżki. Widać bowiem, że Bóg, jak dobry i miłosierny ojciec, czeka na swe dzieci, które do Niego powrócą.