Motyw Ikara – wywodzący się z mitologii greckiej – wielokrotnie pojawiał się w dziełach późniejszych epok. Przykładami mogą być dzieła Pietera Bruegela starszego („Pejzaż z upadkiem Ikara” z 1557 r.) oraz Marca Chagalla, który, ponad cztery stulecia później, nawiązał do jednego z najbardziej rozpoznawalnych dzieł XVI wieku. Pochodzący z Łoźna (dzisiejsza Białoruś) artysta – zaliczany do najważniejszych przedstawicieli kubizmu i ekspresjonizmu - uwiecznił swą wizję techniką olejną na płótnie o rozmiarach 213 x 198cm.
Opis
Dzieło Chagalla podzielić można na 2 części – górną i dolną. Wiejskie zabudowania i zgromadzeni wokół nich ludzie kierują swój wzrok ku niebu. Znak to, że dzieje się coś niezwykłego, nietypowego, co zostało wyraźnie podkreślone przez artystę. W górnej partii malunku pojawia się prawdziwa feeria. Skrzydła umiejscowionego w centrum tej części Ikara, który spada zwrócony twarzą ku ziemi, płoną, roztaczając czerwoną poświatę na tle szarego, pokrytego chmurami nieba. Jego blask przyćmiewa nawet nieco ukryte słońce, które ukazane zostało jako nieregularny kształt geometryczny (pulsujący okrąg złączony z trójkątami). W najciemniejszym punkcie dzieła – prawym górnym rogu – znajduje się zaś wciąż lecący ptak.
Bogactwo barw ujawnia się także w sferze ziemskiej. Pokryta pyłem droga (odcienie czerwonego), wzdłuż której stoją chaty i leżą pola (odcienie brązów i zieleni oraz czerni) tworzą niezwykle bogaty i zróżnicowany krajobraz.
Analiza i interpretacja
Postać spadającego Ikara zajmuje większą część płótna. Zgromadzeni wokół swych chat i pól ludzie są maleńcy i szarzy, lecz wyraźnie zainteresowani dziwną postacią. By dokładniej się jej przyjrzeć, oderwali się od codziennych zajęć. Patrząc na ich mrowie, można nawet odnieść wrażenie, że traktują głównego bohatera dzieła jako widowisko, źródło rozrywki.
Syn Dedala jest postacią symboliczną. Jego pragnienie wzniesienia się w stronę słońca stało się alegorią ludzkich dążeń do spełniania swych marzeń, często wbrew odwiecznemu porządkowi świata. Płótno Chagalla zdaje się więc przedstawiać nieustanny konflikt między wyróżniającą się jednostką a zlewającym się tłumem. W przeciwieństwie do Bruegela – twórcy „Pejzażu z upadkiem Ikara”, na którym mitologiczna postać jest niemal niewidoczna – opowiada się on za jednostką, ukazując ją, nawet w chwili upadku, jako wyraźniejszą, zwycięską. Podkreśla to także żywa i niejednorodna kolorystyka, która zdaje się stanowić próbę przełamania monotonii i szarości świata.
„Ferdydurke” jest powieścią przesyconą groteską. Przejawia się ona zarówno w fabule utworu jak i w sposobie jej prezentacji a więc konstrukcji języku...
„Chłopi” Władysława Reymonta są powieścią małopolską na co wskazują cechy narracji stylu a także kompozycji i konstrukcji świata przedstawionego. Narracja...
Moja szkoła to niezwykle piękny stary budynek którego jedna ze ścian pokryta jest pnącym bluszczem. Gdybym miał wyobrazić ją sobie za sto lat myślę że jej wygląd...
„Szkoła ateńska” to fresk który został stworzony przez artystę o nazwisku Rafael Santi. Dzieło powstało w epoce renesansu. Znajdujący się w Pałacu...
Wiele osób uważa że w samotności można się jedynie nudzić. Ja jednak myślę że czasem warto spędzić czas samemu bez innych osób. Jeśli mądrze się go...
Akcja „Potopu” Henryka Sienkiewicza rozgrywa się w okresie szwedzkiego najazdu na Rzeczpospolitą który miał miejsce w latach 1655 – 1660. Autor bazując...
Definicja Stoicyzm to obok epikureizmu jedna z najważniejszych szkół filozoficznych powstała w starożytności. Za jego twórcę uważa się Zenona z Kition....
Danusia Gawlikówna i Elza (Elżbieta) Jezierska to dwie główne bohaterki powieści Jadwigi Korczakowskiej pt. „Spotkanie nad morzem”. Obie mają po...
„Nad Niemnem” Elizy Orzeszkowej nie jest typową powieścią tendencyjną jak np. inna książka pisarki pt. „Marta”. Można jednak wskazać w tym dziele...
