Moja wizja nieba – opis raju

„To raj na ziemi” – mówimy nieraz na widok jakiegoś pięknego zakątka. „Niebo w gębie” – powtarzamy, jedząc jakiś wyjątkowy smakołyk. Jak jednak wyobrażamy sobie ten raj pozaziemski, niebo, gdzie zaznają radości dobrzy ludzie po śmierci? W Biblii nie ma wielu informacji o tym, co znaleźć można na tamtym świecie. Nic więc dziwnego, ze artyści i poeci od dawna wyobrażali sobie, jak tam jest. Ja, chociaż nie jestem ani malarzem ani pisarzem, również mam swoją wizję raju.

Wyobrażam go sobie jako miasto zbudowane na chmurach. Każdy obłok jest swego rodzaju dzielnicą – a poszczególne dzielnice połączone są mostami. W ten sposób raj przypomina trochę taką niebiańską Wenecję! Każda taka dzielnica odpowiada jakiejś epoce w dziejach ludzkości. Na jednym obłoku znajduje się wielka, średniowieczna katedra, na innym – wieża Eiffla i uliczki Paryża. W końcu każdy zbawiony chce od czasu do czasu posnuć się po zakątkach, które są mu znane z życia ziemskiego! Kościoły spełniają wyłącznie rolę dekoracyjną – po co w końcu odprawiać nabożeństwa, skoro każdy, kto chce, może porozmawiać osobiście z Bogiem, który przechadza się po raju?

W niebie nie brakuje jak najbardziej ziemskich przyjemności! Modne są zwłaszcza chińskie restauracje. Krąży plotka, że sam Bóg najbardziej lubi jadać sajgonki. Oczywiście w raju każdy posiłek to „niebo w gębie”!

Co najbardziej zaskakuje, to mieszkańcy tego cudownego miasta. Otóż wypełniają je zbawieni ze wszystkich epok, a każdy nosi ubranie do którego przyzwyczaił się na ziemi. W ten sposób, gdy się wchodzi do restauracji, można spostrzec nad sajgonkami Boga w postaci siwego starca, które pałaszuje razem ze średniowiecznym mnichem w habicie, egipskim faraonem i współczesnym pisarzem w garniturze. Niezwykle popularną rozrywką w niebie jest sport, szczególnie piłka nożna – wtedy również wszyscy grają w swoich ulubionych strojach, tworząc bardzo egzotyczną mieszankę!

Rajskie miasto jest bardzo olbrzymie – przemieszczanie po nim na piechotę może być trochę męczące, chociaż każdy ma nieskończoną ilość czasu! Więc podróże odbywają się na grzbietach dużych i bardzo kolorowych rajskich ptaków, osiodłanych niczym wierzchowce. Ptaki zazwyczaj biegają po ziemi, ale gdy nam się wyjątkowo spieszy, mogą rozpościerać skrzydła i wylecieć w przestworza!

Oczywiście w niebie nigdy nie pada deszcz, ani nie ma burz. Zawsze świeci słońce, którego delikatne promienie ogrzewają świętych. W tle zaś gra piękna muzyka organowa.

Chyba moja wizja nieba nie jest czymś, co zachwyciłoby teologów. Chociaż kto wie – może i oni, tak jak Bóg w mojej wizji, lubią sajgonki?