„Miejsce na ziemi” – ta fraza pojawia się w twórczości wielkich poetów, pisarzy i filozofów. Chyba każdy z nich zgadza się, że odnalezienie swojej przestrzeni jest czymś niezwykle istotnym, być może to jedno z najważniejszych zadań w naszym życiu. Wiele osób przez całe lata poszukuje stron, w których czuliby się u siebie – część z nich nigdy nie odnajduje swojej „ziemi obiecanej”.
Ja mam to szczęście, że już teraz wiem, gdzie znajduje się „moje miejsce”. Jest nim pewne małe miasteczko, otoczone przez średniowieczne mury. Nad dachami kamienic góruje strzelista wieża ratuszowa i czerwony kształt kościoła. Brzegi miasteczka opływa rzeka, gdzie chodzimy się kąpać w upalne letnie popołudnia, zaś za rzeką roztacza swoje uroki gęsty las. Niejedną godzinę spędziłem na penetrowaniu tajemnic tego starego boru, gdzie natknąć się można na drzewa pamiętające króla Sobieskiego.
Na drugim krańcu miasteczka znajduje się klasztor, którego zabudowania otulone są cieniem rzucanym przez stare buki. Zakonnicy krzątają się wokół obejścia tak samo, jak czynili to ich poprzednicy sto, dwieście i trzysta lat temu. Kiedy wkraczam na tereny klasztoru, mam wrażenie, że czas zatrzymał się w miejscu.
Wrażenie to nie opuszcza mnie, gdy przemierzam wąskie uliczki miasta i w miejskim muzeum oglądam stare zbroje. Ale samo wrażenie nie wystarczyłoby, bym mógł uznać wspomniane miasteczko za swoje.
To, co najważniejsze, to ludzie, jacy je zamieszkują. Mam na myśli swoich przyjaciół – gdyby nie oni, badanie tajemnic starych uliczek nie miałoby ani części swojego uroku. Również zjeżdżanie na nartach z pobliskiej góry pozbawione byłoby radości, gdyby nie ich udział.
Również moja babcia, mieszkająca w wiekowej kamienicy jest kimś, z kim chce się przebywać. Dobra herbata, jaką zawsze mnie częstuje i zajmujące opowieści, jakie snuje, to coś, co sprawia, że mogę siedzieć godzinami w jej mieszkaniu, ozdobionym mnóstwem książek i zegarem z kukułką.
Jestem pewien, że będę wracał do swojego miasteczka. Być może życie, studia i praca rzucą mnie w inne strony Polski, a może nawet Europy – ale w końcu zawsze wrócę do rodzinnej miejscowości i ludzi, których kocham.