Napisz swój własny mit o stworzeniu.

Pośrodku pustki znajdował się samotny bóg. Nie pamiętał kiedy powstał, nie pamiętał skąd wziął się pośród pustki. Zdawać by się mogło, że był tam od zawsze. Nie mając początku, nie podlegając regułom czasu, żeglował samotnie przez nicość. Pewnego dnia pomyślał, że dobrze byłoby usłyszeć głos. Dźwięk czegoś co mogłoby mu towarzyszyć. Usiadł i zapłakał z samotności. A jego łzy przemieniły się w ptaki.

Nie był już tak samotny. Jednak ptaki wydawały się być zmęczone bezustannym lotem w pustce. Bóg usiadł i pomyślał, że dobrze byłoby stworzyć miejsce, gdzie będą mogły odpocząć. Wziął pióro jednego z ptaków i narysował w pustce ląd. Tak powstała ziemia. Ptaki jednak zdawały się być głodne. Bóg nakreślił w powietrzu piórem drzewa. Pomiędzy lądem wyznaczył także wodę.

Mając ziemię pełną drzew i roślin, bóg postanowił stworzyć jej mieszkańców. Kreśląc kolejne kształty, stwarzał poszczególne zwierzęta. Od najmniejszego robaczka, po ogromnego słonia, zwierzęta były rysowane przez boga. Cieszyło go niezmiernie, że stworzone przez niego miejsce cały czas się zmienia. Stwarzał nowe zwierzęta i na ich prośbę zmieniał ziemię. Rysował nowe drzewa, tworzył skały. Świat pod jego czujnym okiem dojrzewał i zmieniał się.

Bóg jednak nadal czuł się samotny. Choć zwierzęta były świetnym towarzystwem, bóg odczuwał brak kogoś z kim mógłby porozmawiać. Kogoś kto przypominałby jego samego. Swoim piórem stworzył dwoje dzieci.

Poznawały świat, odnajdywały poszczególne jego elementy i uczyły się. Po pewnym czasie potrafiły stworzyć samodzielnie szaty, przygotować sobie jedzenie i oswoiły zwierzęta. Żyjąc w zgodzie ze wszelkimi stworzeniami, stali się początkiem rodu ludzkiego. Zmęczony bóg cieszył swe oczy obserwacją tego co stworzył. I tak jest do dziś.