Obraz Pablo Picassa „Martwa natura z kotem” (określany też niekiedy jako „Martwa natura z kotem i rakiem”) pochodzi z 1962 roku. Martwa natura była kompozycją malowaną przez stulecia – obowiązywały w niej pewne określone zasady, a poszczególne elementy obrazów miały głębokie znaczenie symboliczne.
Picasso, podobnie jak w innych swoich dziełach, zdecydował się na pójście na przekór wielu konwencjom. Przede wszystkim sięgnął po motyw martwej natury w czasie, kiedy od dawna już nie był on obecny w malarstwie europejskim. Ów anachroniczny, wydawałoby się, motyw przetworzył po swojemu, nadał mu nowe życie i ironiczne znaczenie.
W martwy naturach nie przedstawiano istot żyjących. Picasso zaś maluje stworzenia, co do których nie możemy być pewni, czy żyją, czy nie. Zapewne żywy jest dominujący nad kompozycją szary kot. Nachyla się on nad półmiskiem pełnym wodnych zwierząt (ryba i raki), prawdopodobnie chcąc porwać któreś. Ale perspektywa ukazania tej scenki każe się zastanowić, czy artysta nie ukazuje ironicznego i groteskowego dowcipu – w tej interpretacji kot (żywy? zdechły? wypchany?) stanowiłby część półmiska z jedzeniem. Nie wiemy również, czy nadal żyje największy z raków – być może szykuje się do obrony przed kotem, o czym mogłyby świadczyć wyciągnięte w stronę zwierzęcia szczypce.
W kolorystyce obrazu przeważa żółć, szarość i czerwień. Kot i czerwony rak wyróżniają się mocno, dominując nad innymi elementami obrazu zarówno rozmiarem, jak i barwą.
Co Picasso chciał nam przekazać? Czy jest to po prostu makabryczny dowcip, gra z konwencją, czy też głęboka myśl o okrucieństwie przyrody – w naturze bowiem nigdy do końca nie wiadomo, kto jest myśliwym/pożerającym, a kto zjadaną ofiarą.