Termin rycerstwo kojarzymy przede wszystkim z europejskim średniowieczem. Wymawiając to słowo, chyba każdy wyobraża sobie zakutych w pancerze jeźdźców, którzy z kopiami w ręku potykają się na turniejach, przysięgają wierność swoim seniorom, a także bronią uciśnionych. Faktycznie, rycerstwo związane było z tamtym okresem – do jego powstania potrzebny był odpowiedni rozwój techniczny (nie we wszystkich epokach jazda była tak potężną siłą na polu bitwy), jak i specjalny system społeczny (feudalizm). Jednak szlachta i arystokracja, biorąca udział w działaniach wojennych, znana jest również ze wcześniejszych epok. Setki lat przed średniowieczem, rozpoczętym upadkiem Cesarstwa Rzymskiego, opisani zostali przez Homera wojownicy, których można uznać za greckich rycerzy.
„Iliada” i „Odyseja” przedstawia dokładnie cechy idealnego wojownika. Wprost zadziwiające jest to, że wiele z tych „cnót” dokładnie odpowiada zaletom, jakie przypisywano w średniowieczu rycerzom doskonałym.
Jedną z takich cech, dziwną z dzisiejszego punktu widzenia, jest pogarda dla pracy zarobkowej. Odyseusz reaguje z oburzeniem, gdy zostaje uznany za kupca. Podobna pogarda dla handlarzy, rzemieślników i chłopów była powszechna w średniowieczu, a także w epokach późniejszych. Jest to o tyle zrozumiałe, że dla opanowania umiejętności władania bronią potrzebowano mnóstwo czasu. Osoba, która musiała zarabiać na utrzymanie, czy to handlem, czy pracą pługa, nie byłaby w stanie jednocześnie doskonale radzić sobie na polu bitwy. Stąd wielka różnica między „dzielnymi” wojownikami” a „tchórzliwymi” chłopami. Różnicę tę pogłębiały ceny broni – by zakupić drogi oręż, rycerz musiał być dobrze uposażony materialnie. A w owych epokach odpowiednie pieniądze zapewniało przede wszystkim posiadanie ziemi (na której oczywiście nie pracowano osobiście
Podobne też było podejście do honoru i wierności oraz dumy rodowej. Zarówno wojownicy Homera, jaki i ludzie średniowiecza szczycili się wiernością wobec przyjaciół lub towarzyszy broni oraz swoim pochodzeniem. Im ród starszy i szlachetniej skoligacony, tym lepiej – z pewnością żaden średniowieczny rycerz nie mógłby zarzucić takiemu Hektorowi „złej krwi”, skoro był on synem króla (Priama, władcy Troi).
Jednak w obu przypadkach etos nieco się różnił. Mianowicie europejskie średniowiecze było epoką chrześcijańską – stąd niektóre wartości, zrozumiałe w antycznej Grecji, uznane byłyby za obce w – przykładowo – trzynastowiecznym Paryżu. I na odwrót – chociaż średniowiecze było epoką okrutną, to przynajmniej oficjalnie głoszono miłość wrogów i obronę słabszych. Postawa taka była obca Grekom, chociaż oczywiście szanowali oni mężnych przeciwników. Jednak w obliczu gniewu, nawet ów szacunek mógł się rozwiać. Hektor zabił ulubieńca Achillesa, Patroklosa. Żądny zemsty bohater Achajów nie tylko pokonał w walce Hektora, ale nie uszanował jego zwłok, włócząc je za rydwanem, a później rzucając na pożarcie dzikim zwierzętom.
Mimo tych różnic uważam, że zarówno Achilles, jak i Hektor mogliby uchodzić w średniowieczu za idealnych rycerzy. Mieli swoje wielkie wady, ale byli mężni, piękni fizycznie i honorowi. Zapewne uznawano by ich za nieco grzesznych, ale jednak wybitnych rycerzy.
„Prometeusz skowany” to przedstawienie mitologicznej sceny które zostało dokonane przez Rubensa. Opis Obraz przedstawia mężczyznę który przykuty...
Chociaż życie nie szczędzi nam smutnych chwil porażek i rozczarowań to jednak warto skupić się w nim przede wszystkim na tym co warto kochać. Przecież obok wszystkiego...
„Dekameron” Giovanniego Boccaccia uważany jest za jedno z najważniejszych i najbardziej inspirujących dzieł doby renesansu. Wyrafinowana kompozycja bogata i zróżnicowana...
Wasilij Wierieszczagin był wybitnym rosyjskim malarzem reprezentantem naturalizmu w sztukach plastycznych. Kojarzony jest on głównie ze scenami batalistycznymi oraz...
Molier zapewne jeden z najważniejszych komediopisarzy w historii literatury tworzył w okresie uznawanym za czasy baroku. Mimo to rzadko przypisuje się go do owej epoki i można...
Behawioryzm to nurt psychologii popularny w pierwszej połowie XX wieku. Zwolennicy behawioryzmu krytykowali wcześniejszą psychologię i psychoanalizę jako coś nienaukowego....
Rusyfikacja należy do kluczowych tematów powieści Stefana Żeromskiego „Syzyfowe prace”. Dzieło owo wydane po raz pierwszy w 1897 roku oparte jest w dużej...
Romantyzm był epoką literacką która wykształciła specyficzny i bardzo wyrazisty rodzaj bohatera literackiego. W swoich dziełach twórcy tego okresu ukazywali...
Definicja i wyznaczniki Powieść polifoniczna to specyficzny rodzaj powieści której nazwa nawiązuje do samego zjawiska polifonii. W przeciwieństwie do monofonii nie...