Mitologia grecka stanowi jeden z najistotniejszych fundamentów kultury europejskiej. Właśnie w niej odnajdujemy postacie, które są „archetypami” pewnych postaw i do dziś stanowią punkt odniesienia podczas refleksji nad ludzką psychiką, naszymi wadami i zaletami. Za szczególnie inspirującą postać z mitologicznego panteonu uznaje się Prometeusza, tytana, który przyniósł ludziom ogień, za co zapłacił potwornymi mękami. I ja podzielam to zdanie.
Istnieje wiele wersji mitu o Prometeuszu, różniących się między sobą. Wszyscy autorzy są zgodni, że był on tytanem bardzo przyjacielsko nastawionym wobec człowieka. Niektórzy uznają go nawet za ojca ludzkości, którą miał ulepić z gliny i łez. Panuje też zgoda co do tego, że mściwy Zeus przykuł Prometeusza do kaukaskich skał, a sęp każdego dnia pożerał mu wątrobę, która w nocy się regenerowała. W ten sposób bohater cierpiał codzienne męki, nim nie został wyzwolony przez Heraklesa.
Tak naprawdę nie są istotne różnice w poszczególnych wersjach mitu. Sednem sprawy jest to, co symbolizuje Prometeusz – a jest on postacią uosabiającą zarówno bunt, jak i rozwój. Prometeusz nie godził się na cierpienie ludzkości. Przez podarowanie słabym ludziom ognia, pragnął ocalić ich przed nieustannym strachem i bólem, powodowanym przez surową naturę i dzikie zwierzęta. Wiedział on, że spowoduje to gniew bogów – a jednak wolał zaryzykować ich zemstę, niż przystać na to, by ludzie znosili swój straszny los. W ten sposób Prometeusz urasta to rangi postaci mesjanistycznej.
Kim są dzisiejsi „potomkowie” Prometeusza? Z pewnością są nimi naukowcy, poznający sekrety przyrody, by nieść ulgę całej ludzkości. W końcu bez prowadzonych przez nich badań dużo trudniej byłoby zwalczać szalejące na ziemi choroby. Ale „dziedzicami” szlachetnego tytana są też wszelkiej maści filantropii i wolontariusze, wspomagający potrzebujących.
Mit o Prometeuszu przypomina nam, by nie godzić się na zło i nędzę, by spróbować wziąć sprawy w swoje ręce i dołożyć choć niewielką cegiełkę do świątyni dobra, wznoszonej przez ludzkość.
Drogi Mateuszu piszę do Ciebie ponieważ wiem że są wakacje i masz dużo czasu. A ja chciałbym zachęcić Cię do tego byś podczas ich trwania przeczytał jakąś ciekawą...
Józio - główny bohater i narrator „Ferdydurke” - obudził się o dziwnej porze. Początkowo miał wrażenie że musi pędzić na dworzec. Dopiero po...
Ekspresjonizm należał do popularnych kierunków w literaturze i sztuce na przełomie XIX i XX wieku. Przykładał on dużą wagę do wyrażania uczuć „mocnego”...
W naszych wyobrażeniach rycerze często funkcjonują jako wielcy niezwykle silni mężczyźni którzy w lśniących zbrojach mkną na cudnych rumakach. Zazwyczaj pojawiają...
W „Księdze rodzaju” Bóg zalecił ludziom by czynili sobie ziemią poddaną. Dzisiaj możemy się zastanowić czy człowiek podołał odpowiednio temu zadaniu....
DefinicjaEpitet to środek stylistyczny którego głównym zadaniem jest określanie opisywanie słowa z którym w parze występuje. Może ono być zarówno...
Definicja i wyznaczniki Powieść epistolarna to odmiana powieści która jest niezwykła przede wszystkim przez swoją budowę. Jak sama nazwa wskazuje jest to powieść...
Pytanie czy kara zawsze musi być następstwem winy to pytanie które można rozważać na kilku płaszczyznach. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na fakt różnego...
Kwestia zbrodni i kary należy do najważniejszych i najczęstszych tematów literatury światowej. Dylematy i problemy z nią związane opisywał między innymi Fiodor...