Wisława Szymborska znana jest z poezji pełnej uszczypliwej ironii i nieco złośliwej refleksji nad rzeczywistością. Jednocześnie twórczość owa stanowi wyraz sceptycznego i pełnego zadumy podejścia do świata.
Istotne znaczenie w myśli Szymborskiej ma motyw przemijania. Autorka zauważa, że czas płynie nieubłaganie i dzisiejsi władcy świata nie będą jutro nawet pamiętani. Doskonale widać to w wierszu „Atlantyda”. Utwór stanowi ciąg przypuszczeń na temat zaginionej cywilizacji – w jej przypadku nie można nawet odpowiedzieć na podstawowe pytanie: czy naprawdę chodzili po świecie, czy też są tylko legendą, wytworem fantazji. Istnieli albo nie istnieli – pisze poetka i nie rozwiązuje wątpliwości, snując dalej różnorakie przypuszczenia.
Przypuszczalni. Wątpliwi/Nieupamiętnieni, mówi Szymborska o mieszkańcach Atlantydy. Ale dobrze wiemy, że chodzi nie tylko o nich – że my również niedługo staniemy się co najwyżej wspomnieniem w pamięci bliskich albo nekrologiem w gazecie.
Także wiersz „Muzeum” stanowi sceptyczno-ironiczne spojrzenie na kondycję ludzką. Autorka opisuje wystawę muzealną, grupującą pamiątki po tych, których już nie ma:
Są talerze, ale nie ma apetytu.
Są obrączki, ale nie ma wzajemności
[…]
Zwyciężył prawy but nad nogą.
Człowiek jest istotną przemijającą, ale również skomplikowaną. Prawdę tę zawiera poetka w utworze pod tytułem „Cebula”, gdzie ludzie zostają zestawieni z wspomnianym warzywem. Porównanie wychodzi na niekorzyść człowieka – jest on istotą złożoną, niejednoznaczną, wstrząsaną namiętnościami. W przeciwieństwie do niego, cebula:
nie ma wnętrzności.
Jest sobą na wskroś cebula
do stopnia cebuliczności.
Wszystkie te refleksje Szymborska przedstawia w formie humorystycznej. Przecież samo zestawienie człowieka z cebulą zawiera olbrzymie pokłady komizmu. Podobnież zwycięstwo prawego buta nad nogą, czy też wyścig o przetrwanie, jaki trwa między suknią, a jej właścicielką.
Dowcipne przedstawienie gorzkiej prawdy pozwala sobie z nią poradzić, oswoić ją. Zarazem jest przejawem nieco irracjonalnej żywotności człowieka – może i życie jest ciężkie, ale humor pozwala nam je znieść.
Wisława Szymborska sceptycznie spogląda na rzeczywistość. Podkreśla względność i przemijalność ludzkiego losu, złożoną naturę człowieka. Ale refleksje te nie są powodem do rozpaczy – ironia i humor pozwalają przyjąć ze spokojem ciężki los na tej ziemi.
Drogi Mateuszu piszę do Ciebie ponieważ wiem że są wakacje i masz dużo czasu. A ja chciałbym zachęcić Cię do tego byś podczas ich trwania przeczytał jakąś ciekawą...
Jest wiele zawodów które mnie interesują istnieje wiele rzeczy które wydają mi się warte spróbowania. Jednak najbardziej chciałbym zostać nauczycielem....
Obraz Piekła w „Boskiej Komedii” Dantego jest bardzo wymowny i silnie alegoryczny. W toku narracji dowiadujemy się że Piekło powstało w momencie strącenia Lucyfera...
„Chłopi” Władysława Reymonta posiadają wiele cech impresjonistycznych. Impresjonizm to kierunek wywodzący się z malarstwa powstały w drugiej połowie XIX wieku....
Ludzie mawiają często że trzeba wielu lat by nauczyć się czym jest życie. Starsi ludzie wspominają że prawdę o świecie poznali podczas wojny zaś wiele osób...
Sformułowanie „teatr absurdu” zawdzięczamy angielskiemu badaczowi Martinowi Esslinowi. W eseju o takim tytule opublikowanym w 1960 roku wskazał wyróżniki...
Większość uczniów marzy o długich i słonecznych dniach wolnych od szkoły oraz… o idealnym nauczycielu. Jaki powinien on być czym powinien się odznaczać...
„Granica” Zofii Nałkowskiej jest powieścią o kompozycji retrospektywnej. Tragiczny koniec kariery obiecującego Zenona Ziembiewicza staje się w dziele punktem...
Poszukiwanie szczęścia to jedno z najważniejszych zadań stojących przed człowiekiem. Chyba każdy chciałbym prowadzić dobre i miłe życie – nie ma się więc co...