Wisława Szymborska znana jest z poezji pełnej uszczypliwej ironii i nieco złośliwej refleksji nad rzeczywistością. Jednocześnie twórczość owa stanowi wyraz sceptycznego i pełnego zadumy podejścia do świata.
Istotne znaczenie w myśli Szymborskiej ma motyw przemijania. Autorka zauważa, że czas płynie nieubłaganie i dzisiejsi władcy świata nie będą jutro nawet pamiętani. Doskonale widać to w wierszu „Atlantyda”. Utwór stanowi ciąg przypuszczeń na temat zaginionej cywilizacji – w jej przypadku nie można nawet odpowiedzieć na podstawowe pytanie: czy naprawdę chodzili po świecie, czy też są tylko legendą, wytworem fantazji. Istnieli albo nie istnieli – pisze poetka i nie rozwiązuje wątpliwości, snując dalej różnorakie przypuszczenia.
Przypuszczalni. Wątpliwi/Nieupamiętnieni, mówi Szymborska o mieszkańcach Atlantydy. Ale dobrze wiemy, że chodzi nie tylko o nich – że my również niedługo staniemy się co najwyżej wspomnieniem w pamięci bliskich albo nekrologiem w gazecie.
Także wiersz „Muzeum” stanowi sceptyczno-ironiczne spojrzenie na kondycję ludzką. Autorka opisuje wystawę muzealną, grupującą pamiątki po tych, których już nie ma:
Są talerze, ale nie ma apetytu.
Są obrączki, ale nie ma wzajemności
[…]
Zwyciężył prawy but nad nogą.
Człowiek jest istotną przemijającą, ale również skomplikowaną. Prawdę tę zawiera poetka w utworze pod tytułem „Cebula”, gdzie ludzie zostają zestawieni z wspomnianym warzywem. Porównanie wychodzi na niekorzyść człowieka – jest on istotą złożoną, niejednoznaczną, wstrząsaną namiętnościami. W przeciwieństwie do niego, cebula:
nie ma wnętrzności.
Jest sobą na wskroś cebula
do stopnia cebuliczności.
Wszystkie te refleksje Szymborska przedstawia w formie humorystycznej. Przecież samo zestawienie człowieka z cebulą zawiera olbrzymie pokłady komizmu. Podobnież zwycięstwo prawego buta nad nogą, czy też wyścig o przetrwanie, jaki trwa między suknią, a jej właścicielką.
Dowcipne przedstawienie gorzkiej prawdy pozwala sobie z nią poradzić, oswoić ją. Zarazem jest przejawem nieco irracjonalnej żywotności człowieka – może i życie jest ciężkie, ale humor pozwala nam je znieść.
Wisława Szymborska sceptycznie spogląda na rzeczywistość. Podkreśla względność i przemijalność ludzkiego losu, złożoną naturę człowieka. Ale refleksje te nie są powodem do rozpaczy – ironia i humor pozwalają przyjąć ze spokojem ciężki los na tej ziemi.
Olejny obraz Maxa Ernsta „Ubu imperator” pochodzi z 1923 roku. Zaliczany bywa do dadaizmu chociaż niektórzy krytycy sądzą że zapowiada on już pojawienie...
Prometeusz to tytan który w mitologii jest przedstawiony przede wszystkim jako stwórca człowieka. Z gliny i łez ulepił ludzkie ciało a wykradziony ogień niebieski...
Sokrates należy do najważniejszych postaci europejskiej a także światowej kultury. Niestrudzony poszukiwacz prawdy którą cenił bardziej niż własne życie jest...
Tytułowym bohaterem opowiadania „Anaruk chłopiec z Grenlandii” autorstwa Aliny i Czesława Centkiewiczów jest dwunastoletni eskimoski chłopiec. Anaruk żyje...
Fabuła „Chłopów” Władysława Reymonta obfituje w konflikty o różnym charakterze. Na pierwszy plan wysuwa się spór Macieja Boryny z dziećmi...
Owoce to ważna część diety. Zawierają mnóstwo witamin mikroelementów i są najzwyczajniej w świecie bardzo smaczne! Spośród wszystkich owoców...
W „Księdze rodzaju” Bóg zalecił ludziom by czynili sobie ziemią poddaną. Dzisiaj możemy się zastanowić czy człowiek podołał odpowiednio temu zadaniu....
Słowa memento mori oznaczają dosłownie: „pamiętaj o śmierci”. Fraza w języku łacińskim jest odwołaniem do jednego z największych lęków człowieka...
Przypowieść o synu marnotrawnym opowiada o losach pewnej rodziny: ojca i jego dwóch synów. Młodszy postanowił ruszyć w świat zabierając wcześniej swą część...