Juliusz Słowacki jest autorem „Hymnu”, znanego też jako „Smutno mi, Boże”. Zapewne jest to jeden z najbardziej popularnych wierszy polskiego romantyzmu, a nawet całego XIX-wiecznej poezji. W XX stuleciu grę z tekstem Słowackiego podjął Antoni Słonimski, poeta kojarzony z ugrupowanie Skamandrytów – przedstawił on swego rodzaju pastisz utworu Słowackiego.
Refrenem „Hymnu” jest pełna żalu fraza Smutno mi, Boże. Poeta rozważa swój los wygnańca i wspomina ojczyznę, którą ledwo poznał z powodu swej emigracji (Żem nie znał prawie rodzinnego domu). Wprawdzie świat jest piękny, jednak jego cudowność nie potrafi ukoić bólu w duszy:
Smutno mi, Boże! Dla mnie na zachodzie
Rozlałeś tęczę blasków promienistą;
Przede mną gasisz w lazurowej wodzie
Gwiazdę ognistą…
Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze,
Smutno mi, Boże!
O tułaczym losie przypominają Słowackiemu choćby bociany znane z rodzinnych stron.
Zupełnie inne odczucia spotykamy u Słonimskiego. Opisuje on powrót do ojczyzny, który nie napawa go wcale optymizmem. Poeta pisze:
że kraj ojczysty, kiedyś był piękny w legendzie.
że mnie przeklina język, w którym tworze -
Smutno mi, Boże!
Autor zwraca uwagę, że rzeczywista Polska daleka jest od ideału. Podkreśla niesmak, jaki powodują w nim antysemickie poglądy rodaków (Słonimski był z pochodzenia Żydem).
Smutno mi, Boże!
że nikt mnie tutaj [zagranicą] szyderczo nie pytał
O krew moją i dziadów, którymi się szczycę.
Zdaje on sobie też sprawę, że mnie w Polsce nikt nie będzie witał. Mimo to jakaś siłą ciągnie go do powrotu do kraju, do ziemi, której serce zapomnieć nie może.
Słowacki i Słonimski przedstawiają pozornie różne podejścia do ojczyzny. Pierwszy z nich odczuwa smutek z powodu wygnania z Polski, drugi – z powodu powrotu do niej. Kraj Słowackiego jest wyidealizowany, doskonały. Kraj Słonimskiego jest szary i nieprzyjazny. A jednak obaj kochają Polskę i kto wie, czy nie większą miłość przejawia drugi z nich, który udaje się do ojczyzny, chociaż zna ją dobrze i nie ma co do niej złudzeń. Oba wiersze, choć tak różne, wyrażają w gruncie rzeczy podobne uczucie.
Należę do osób które mają w zwyczaju przywiązywać się do różnych przedmiotów. Mam kilka kolekcji które bardzo sobie cenię i których...
Epopeja oznacza rozbudowany utwór poetycki o charakterze epickim który ukazuje ważne doniosłe z punktu widzenia danej zbiorowości wydarzenia historyczne kreując...
Literatura może zmienić życie na dobre lub na złe – taki wniosek wydaje się nasuwać po lekturze „Lalki” Bolesława Prusa oraz „Innego świata”...
Zima to najpiękniejsza pora roku. Jest też porą najbardziej tajemniczą i pobudzającą wyobraźnię. Zimą wcześniej zapada zmrok i na niebie szybko pojawiają się gwiazdy....
„Potop” roztacza przed czytelnikiem bogaty krajobraz Rzeczpospolitej z lat 1655 - 1660. Był to okres bujnego rozkwitu baroku epoki kojarzonej w historii polskiej...
Tomek Sawyer to chyba największy łobuz w dziejach literatury! Ten bohater książek amerykańskiego pisarza Marka Twaina przeżył tyle przygód i spłatał tyle psikusów...
Pisarze i filozofowie przekonują nas że przyjaźń to jedna z najważniejszych rzeczy w życiu. Przyjaciel wysłucha nas wspomoże w trudnych chwilach poradzi jak zachować...
Odpowiedź na pytanie czy Tezeusz jest bohaterem bez skazy nie jest odpowiedzią łatwą. Odbiorca mitu widzi obraz człowieka którego po śmierci czczą rzesz ludzi....
„Oblicze wojny” to obraz namalowany techniką olejną na płótnie o wymiarach 100 x 79cm. Powstał on w czasie pobytu Salvadora Dalego w Stanach Zjednoczonych...