Juliusz Słowacki jest autorem „Hymnu”, znanego też jako „Smutno mi, Boże”. Zapewne jest to jeden z najbardziej popularnych wierszy polskiego romantyzmu, a nawet całego XIX-wiecznej poezji. W XX stuleciu grę z tekstem Słowackiego podjął Antoni Słonimski, poeta kojarzony z ugrupowanie Skamandrytów – przedstawił on swego rodzaju pastisz utworu Słowackiego.
Refrenem „Hymnu” jest pełna żalu fraza Smutno mi, Boże. Poeta rozważa swój los wygnańca i wspomina ojczyznę, którą ledwo poznał z powodu swej emigracji (Żem nie znał prawie rodzinnego domu). Wprawdzie świat jest piękny, jednak jego cudowność nie potrafi ukoić bólu w duszy:
Smutno mi, Boże! Dla mnie na zachodzie
Rozlałeś tęczę blasków promienistą;
Przede mną gasisz w lazurowej wodzie
Gwiazdę ognistą…
Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze,
Smutno mi, Boże!
O tułaczym losie przypominają Słowackiemu choćby bociany znane z rodzinnych stron.
Zupełnie inne odczucia spotykamy u Słonimskiego. Opisuje on powrót do ojczyzny, który nie napawa go wcale optymizmem. Poeta pisze:
że kraj ojczysty, kiedyś był piękny w legendzie.
że mnie przeklina język, w którym tworze -
Smutno mi, Boże!
Autor zwraca uwagę, że rzeczywista Polska daleka jest od ideału. Podkreśla niesmak, jaki powodują w nim antysemickie poglądy rodaków (Słonimski był z pochodzenia Żydem).
Smutno mi, Boże!
że nikt mnie tutaj [zagranicą] szyderczo nie pytał
O krew moją i dziadów, którymi się szczycę.
Zdaje on sobie też sprawę, że mnie w Polsce nikt nie będzie witał. Mimo to jakaś siłą ciągnie go do powrotu do kraju, do ziemi, której serce zapomnieć nie może.
Słowacki i Słonimski przedstawiają pozornie różne podejścia do ojczyzny. Pierwszy z nich odczuwa smutek z powodu wygnania z Polski, drugi – z powodu powrotu do niej. Kraj Słowackiego jest wyidealizowany, doskonały. Kraj Słonimskiego jest szary i nieprzyjazny. A jednak obaj kochają Polskę i kto wie, czy nie większą miłość przejawia drugi z nich, który udaje się do ojczyzny, chociaż zna ją dobrze i nie ma co do niej złudzeń. Oba wiersze, choć tak różne, wyrażają w gruncie rzeczy podobne uczucie.
Walka ze złem jest chyba najczęstszym motywem popularnych filmów. Zazwyczaj zło przybiera postać odrażających orków i trolli pragnących pożreć szlachetnych...
„Opactwo w dąbrowie” to jedno z dzieł romantycznego artysty Caspara Davida Friedricha. Niezwykle przejmujący krajobraz odnosi się do romantycznego uwielbienia...
Konflikt pokoleń jest czymś co w mniej lub bardziej wyraźnej formie ma miejsce od stuleci. Stary król powoli szykuje się na śmierć a dworacy skupiają się wokół...
Tak jak w przypadku „Krzyku” Edvard Munch namalował kilka wersji „Madonny”. Obrazy powstały w latach 1892-1895 a modelką była Dagna Przybyszewska...
„Śmierć Marata” to niezwykłe przedstawienie kresu życia człowieka którego autorem jest Jean- Louis David. Jest to przedstawienie konającego przywódcy...
Tragiczny koniec tak dobrze zapowiadającej się kariery Zenona Ziembiewicza stał się szeroko komentowanym tematem w pewnym niewielkim miasteczku. O niedawnych wydarzeniach...
Steven Spielberg Hollywood Szanowny Panie Spielberg piszę do Pana ponieważ jest Pan moim ulubionym reżyserem filmowym. Należę do zapalonych kinomanów i oglądam każdego...
Pierwszy akt dramatu Juliusza Słowackiego ukazuje Kordiana jako piętnastoletniego młodzieńca który poszukuje prawdziwie wartościowej idei by nadać swemu życiu sens....
Nieczęsto się zdarza by dzieło literackie zostawiło tak wyraźny ślad w języku powszechnym jak stało się w przypadku dramatu Gabrieli Zapolskiej „Moralność pani...