W twórczości Makowskiego, który w młodym wieku wyjechał do Francji, by doskonalić swe rzemiosło, stykają się różnorodne nurty obecne w malarstwie pierwszej połowy XX stulecia oraz liczne inspiracje zaczerpnięte z historii. W kontekście jego dzieł najczęściej mówi się o naiwnym realizmie i kubizmie, jakie obecne są także w „Promieniu słońca”.
Opis
Obraz namalowany został w 1930 r., techniką olejną na płótnie. Jego wymiary to 72,5x50cm. Dzieło przedstawia dwie postaci – dwoje dzieci, na co wskazuje ich niski wzrost. Uwagę zwraca ich uproszczony wygląd – grube kontury, geometryczne kształty. Sylwetka z lewej strony jest nieco wyższa, ma kremową, jasną skórę, blond włosy, duże usta, a jej ręce ułożone są wzdłuż ciała, spotykając się na wysokości brzucha. Postać z prawej strony ma trójkątną czapkę, lekko przechyloną głowę i otwarte usta. Ubrana jest w brązowy strój, a jej skóra przybiera barwę pośrednią między głęboką czerwienią a brązem.
Część twarzy wyższej postaci oraz górna partia dzieła spowite są niezwykle jasnym, gęstym promieniem słonecznym. Z lewej strony widnieje jednak ciemna plama, co sugeruje, że scena rozgrywa się w pomieszczeniu, do którego światło wpada przez niewielki otwór.
Analiza i interpretacja
„Promień słońca” jawi się przede wszystkim jako eksperyment malarski – próba ukazania gry światła padającego z niezwykłą mocą na ukazane postaci, przy uwzględnieniu konwencji obrazu – jego geometrii oraz prostej techniki prymitywistycznej. Efekt jest niezwykle ciekawy, niebanalny, co przekłada się na budowę tajemniczej, zagadkowej aury oraz trudnej do uchwycenia palety emocji.
Dzieci przedstawione na płótnie są postaciami uproszczonymi, pozbawionymi wyraźnych szczegółów. Budzą więc zainteresowanie, skłaniają do refleksji, a wrażenie to wzmacnia lekko przechylona głowa niższej postaci – jak gdyby czujnie przyglądającej się odbiorcy. Wszystko to podkreśla wręcz nierealny światłocień.
Dzieło Makowskiego wymyka się jednoznacznym interpretacjom, jawiąc się jako malarska transpozycja lirycznego świata dzieciństwa – przestrzeni pięknej, tajemniczej, prostej – oraz samego dzieciństwa – czasu ciągłego zdziwienia, nieustannej obserwacji i zdolności dostrzegania piękna w rzeczach i zjawiskach niezłożonych, pozornie banalnych.
Romantyzm był epoką literacką która wykształciła specyficzny i bardzo wyrazisty rodzaj bohatera literackiego. W swoich dziełach twórcy tego okresu ukazywali...
Wysoki sądzie szanowni ławnicy! Chciałem wznieść akt oskarżenia przeciw jednemu z najokrutniejszych władców w całej historii Słowian! Nie dopuścił się on jednak...
Chociaż rewolucja ukazana w „Nie-boskiej komedii” nie została osadzona w wyraźnym kontekście historycznym inspiracją i źródłem przemyśleń Krasińskiego...
Czytając powieść „Opium w rosole” warto choć na moment zatrzymać się na samym tytule i zastanowić się nad jego symbolicznym znaczeniem. Opium to narkotyk...
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów Edgara Degasa „Lekcja tańca” poświęcony jest ulubionemu tematowi artysty – baletowi. Ponieważ Degasa...
Ziemia odgrywa bardzo ważną rolę w życiu bohaterów „Chłopów” Władysława Reymonta. Stanowi ona ich źródło wyżywienia stan posiadania...
Przeznaczenie w starożytności zwane także fatum jest jedną z cech tragedii antycznej. Fatum determinuje bowiem ludzkie działania jest nierozłącznym czynnikiem w życiu...
Cechy opis założenia Sentymentalizm był kierunkiem powstałym w okresie oświecenia a więc czas jego popularności przypadał na okres około XVIII wieku aż do początków...
Stabilne i spokojne życie jakie państwo Barykowie wiedli w Baku zostało zakłócone przez wybuch I wojny światowej. Wcielenie pana Seweryna do armii było szczególnie...
