„Kompozycja VII” Wassila Kandinsky’ego wydawać się może dziełem pełnym chaosu i nieuporządkowania. Widz, który nie zna korzeni dzieła, wyrobić sobie może przekonanie, iż artysta utrwalił je na płótnie w nagłym przejawie twórczego szału. Byłoby to przekonanie zupełnie błędne – Kandinsky spędził sporo czasu na przygotowaniu się do malowania, wykonując między innymi ponad trzydzieści szkiców. Dzięki tej mozolnej pracy, sam ostateczny obraz został wykonany w ciągu czterech dni.
Opis „Kompozycji…” jest niezwykle trudny – pamiętać trzeba, że to obraz abstrakcyjny, złożony z nakładających się na siebie plam kolorów i niewielkiej ilości geometrycznych kształtów. Wzrok widza przyciąga kłębowisko czarnych linii i fioletowych plam, znajdujące się nieco na lewo (z perspektywy widza) od centrum obrazu. Tworzy ono „punkt ciężkości” kompozycji, kształty na prawo od niej są mniej wyraźne, zaś barwy nieco cieplejsze.
Kandinsky uważał, iż sztuka umożliwia przeżycia metafizyczne i zmienianie świata. Taką drogą do ulepszenia ludzkości miała być właśnie „Kompozycja VII”. Z perspektywy czasu widać, że artyście nie udało się ulepszyć ludzkości – obraz zaprezentowany został w 1913 roku, więc już rok później wybuchła I wojna światowa. I chociaż plany malarza nie powiodły się, to jego dziełu nie można odmówić doskonałego oddania ludzkiej (nie tylko ludzkiej – być może dotyczy to całej przyrody) żywotności i bogactwa świata, zachwycającego swoją złożonością.