„Wenus z Milo” to jedna z najsłynniejszych rzeźb powstałych w antyku. Być może świat nigdy nie usłyszałby o niej, gdyby nie przypadkowe odnalezienie jej przez mieszkańca greckiej wsi - Yorgosa Kentrotasa. Co ciekawe, posąg odkryto w kilku fragmentach, wśród których były także elementy budujące lewą rękę bogini (trzymała w niej jabłko) oraz pokryta inskrypcjami plinta. Szybko oceniono, iż jest to dzieło niezwykle wartościowe, toteż podjęta została decyzja o przetransportowaniu go do francuskiego ambasadora przebywającego w Turcji. Dość powszechne jest przekonanie, iż to właśnie w czasie podróży, wskutek starcia z piratami lub uszkodzenia okrętu, zaginęły ręce posągu. Jednak najprawdopodobniej już w czasie odkrycia posągu brakowało obszernych części górnych kończyn.
Do Luwru, gdzie dzieło można dzisiaj oglądać, „Wenus z Milo” trafiła już w 1821 r.
Opis
Rzeźba powstała najprawdopodobniej w okresie między 130 a 100 rokiem p. n. e., a jej stworzenie przypisywane jest Aleksandrowi z Antiochii. Wykonana w bloku białego marmuru figura osiąga wysokość 202 centymetrów. Bogini jest półnaga, jej szata okala biodra, ciągnąc się do samych stóp. Uwagę zwraca delikatna, realistyczna draperia, która uformowana jest w dużej mierze przez ciężar materiału oraz ułożenie nóg. Lewa noga jest nieco wyciągnięta do przodu, jakby szukała na czymś oparcia (najprawdopodobniej był to żółw), zaś prawa utrzymuje ciężar ciała.
Sylwetka bogini oddana została z dbałością o szczegóły, akcentując zarazem jej kobiecość (poprzez wyraźne wcięcie w talii). Z kolei twarz, która, pomimo uszkodzeń, uznana została za szczególnie piękną i proporcjonalną, wyraża delikatność i harmonię. Przypuszcza się, że w lewej ręce bogini trzymała jabłko, zaś prawą opierała się o kolumnę. Pozwala to ustalić jej domniemaną pozę, odnośnie której istnieje wiele teorii.
Interpretacja
Wenus (Afrodyta w mitologii greckiej) jest boginią miłości oraz piękna. Aspekt ten podkreślany jest przez owoc, jaki miał znajdować się w jej lewej ręce, co stanowi nawiązanie do wyboru najpiękniejszej spośród bogini olimpijskich. Nagrodą dla zwyciężczyni było złote jabłko z ogrodu Hesperyd. Natomiast żółw, na którym miałaby opierać się stopa Afrodyty, był atrybutem bogini, a w pewnych regionach Grecji postrzegano to stworzenie jako posłannika bogów kojarzonych z żywiołem wody.
Dzieło przypisywane Aleksandrowi z Antiochii stanowi doskonały przykład sztuki hellenistycznej, jaka łączyła aspekty mitologiczne z kultem fizyczności. Jego popularność wynika jednak nie tylko z faktu, iż stanowi manifestację piękna, ale także z powodu na poły legendarnej historii tej rzeźby.
Widmo – objawia się Marysi. Jest to zmarły narzeczony dziewczyny malarz Ludwik de Laveaux. Mężczyzna zmarł w Paryżu gdzie wyjechał studiować. Zaręczył się z...
„Kompozycja VII” Wassila Kandinsky’ego wydawać się może dziełem pełnym chaosu i nieuporządkowania. Widz który nie zna korzeni dzieła wyrobić...
Róża ma niezwykły kolor i piękny zapach. Jej płatki są barwy czerwonej. Nieco ciemniejsze im bliżej środka kwiatu jaśniejsze na końcach płatków prezentują...
Homo viator to topos którego nazwa zaciągnięta jest z języka łacińskiego i oznacza podróżnego pielgrzyma. Zatem odnosi się do człowieka wędrującego doświadczającego...
Edyp wychował się w Koryncie na dworze Polybosa i Merope. Wydawać by się mogło że wiódł tam szczęśliwe spokojne życie. Niestety nazywano go podrzutkiem co sprawiało...
Akcja „Potopu” Henryka Sienkiewicza rozgrywa się w okresie szwedzkiego najazdu na Rzeczpospolitą który miał miejsce w latach 1655 – 1660. Autor bazując...
Mesjanizm był jednym z najbardziej wyrazistych prądów ideowych w dziejach polskiej myśli. Polacy szukali nadziei na odrodzenie podzielonego przez zaborców państwa...
W wielu filmach i powieściach pojawia się krajobraz wojenny. Właściwie każdy z nas zetknął się z tego typu kinem a także widział fotografie wykonane przez słynnych...
Definicja i wyznaczniki gatunku Elegia to utwór który podobnie jak tren posiada charakter żałobny choć nie zawsze zakres tematyczny elegii tożsamy jest z tematami...
