„Wenus z Milo” to jedna z najsłynniejszych rzeźb powstałych w antyku. Być może świat nigdy nie usłyszałby o niej, gdyby nie przypadkowe odnalezienie jej przez mieszkańca greckiej wsi - Yorgosa Kentrotasa. Co ciekawe, posąg odkryto w kilku fragmentach, wśród których były także elementy budujące lewą rękę bogini (trzymała w niej jabłko) oraz pokryta inskrypcjami plinta. Szybko oceniono, iż jest to dzieło niezwykle wartościowe, toteż podjęta została decyzja o przetransportowaniu go do francuskiego ambasadora przebywającego w Turcji. Dość powszechne jest przekonanie, iż to właśnie w czasie podróży, wskutek starcia z piratami lub uszkodzenia okrętu, zaginęły ręce posągu. Jednak najprawdopodobniej już w czasie odkrycia posągu brakowało obszernych części górnych kończyn.
Do Luwru, gdzie dzieło można dzisiaj oglądać, „Wenus z Milo” trafiła już w 1821 r.
Opis
Rzeźba powstała najprawdopodobniej w okresie między 130 a 100 rokiem p. n. e., a jej stworzenie przypisywane jest Aleksandrowi z Antiochii. Wykonana w bloku białego marmuru figura osiąga wysokość 202 centymetrów. Bogini jest półnaga, jej szata okala biodra, ciągnąc się do samych stóp. Uwagę zwraca delikatna, realistyczna draperia, która uformowana jest w dużej mierze przez ciężar materiału oraz ułożenie nóg. Lewa noga jest nieco wyciągnięta do przodu, jakby szukała na czymś oparcia (najprawdopodobniej był to żółw), zaś prawa utrzymuje ciężar ciała.
Sylwetka bogini oddana została z dbałością o szczegóły, akcentując zarazem jej kobiecość (poprzez wyraźne wcięcie w talii). Z kolei twarz, która, pomimo uszkodzeń, uznana została za szczególnie piękną i proporcjonalną, wyraża delikatność i harmonię. Przypuszcza się, że w lewej ręce bogini trzymała jabłko, zaś prawą opierała się o kolumnę. Pozwala to ustalić jej domniemaną pozę, odnośnie której istnieje wiele teorii.
Interpretacja
Wenus (Afrodyta w mitologii greckiej) jest boginią miłości oraz piękna. Aspekt ten podkreślany jest przez owoc, jaki miał znajdować się w jej lewej ręce, co stanowi nawiązanie do wyboru najpiękniejszej spośród bogini olimpijskich. Nagrodą dla zwyciężczyni było złote jabłko z ogrodu Hesperyd. Natomiast żółw, na którym miałaby opierać się stopa Afrodyty, był atrybutem bogini, a w pewnych regionach Grecji postrzegano to stworzenie jako posłannika bogów kojarzonych z żywiołem wody.
Dzieło przypisywane Aleksandrowi z Antiochii stanowi doskonały przykład sztuki hellenistycznej, jaka łączyła aspekty mitologiczne z kultem fizyczności. Jego popularność wynika jednak nie tylko z faktu, iż stanowi manifestację piękna, ale także z powodu na poły legendarnej historii tej rzeźby.