Jak napisać reportaż – wskazówki i przykład reportażu

Dostajemy zadanie „napisać reportaż” i zapewne od razu chwytamy się za głowę. Ja mam napisać reportaż? Przecież dobry reporter powinien udać się do jakiegoś dalekiego i egzotycznego kraju, najlepiej takiego, w jakim trwa wojna. Na przykład Ksawery Pruszyński wyruszył w 1936 roku, by obserwować z bliska walki toczone w Hiszpanii przez „białych” generała Franco i wojska rewolucyjnej Republiki. Ryzykował życie, udając się w pobliże ostrzeliwanych terenów i kryjąc się przed bombowcami. Wprawdzie dzięki temu napisał wspaniałą książkę „W czerwonej Hiszpanii”, ale cóż… gdyby któraś z bomb spadła bliżej, zapewne nie napisałby ani jednego słowa więcej.

Podobnie Ryszard Kapuściński, który zwiedził wzdłuż i wszerz kilka kontynentów. Zostawił po sobie inspirujące dzieła, ale nie da się ukryć, że okupił je znoszeniem potwornego ryzyka. W końcu mógł umrzeć na jedną z wielu tropikalnych chorób lub zostać zabitym przez żołnierzy jakiegoś lokalnego watażki.

Dobrze, że doceniamy zasługi takich reporterów, jak Pruszyński i Kapuściński, ale pamiętać musimy, że nie trzeba pchać się w objęcia śmierci, by dotrzeć do interesującego tematu. Czasem na tzw. „własnym podwórku” można dostrzec ciekawe zagadnienie.

Przykładowo – jeden z nauczycieli założył filmowy klub dyskusyjny dla młodzieży. Nastolatki mogą spędzać w nim czas wesoło i konstruktywnie, oglądając arcydzieła światowej kinematografii, zamiast siedzieć bezczynie na przystankach autobusowych lub tracić czas na fejsbooku. Czy to nie jest doskonały temat?

Więc udajemy się na miejsce spotkań i przeprowadzamy szereg wywiadów – zarówno z nauczycielem, jak i z młodzieżą. Zostajemy na projekcji filmu i obserwujemy dyskusję, jaka później ma miejsce. Wreszcie możemy pokusić się o rozmowę z jakąś osobą nie zaangażowaną bezpośrednio w DKF, ale widzącą jego wpływ – np. z rodzicami jednego z nastolatków lub wychowawcą z ich szkoły.

Kiedy mamy zgromadzone materiały – zasiadamy do pisania! Staramy się zarówno opisać to, co widzieliśmy, jak i „oddać głos” uczestnikom wydarzenia. W końcu, dzięki przeprowadzonym wywiadom, możemy zacytować ich wypowiedzi i ukazać, jak oni sami widzą coś, w czym biorą udział.

Zapewne szybko zorientujemy się, że cotygodniowe spotkania klubu, odbywające się „pod naszym nosem”, mogą być niebywale pasjonującym tematem. Dają nam możliwość ukazania, jak funkcjonuje społeczność lokalna, jakie są marzenia i problemy młodzieży, a także w jaki sposób odważny pedagog wychodzi naprzeciw swoim wychowankom.