W 1584 roku ukazały się w Krakowie „Fraszki” Jana Kochanowskiego. Miało to miejsce niedługo przed jego śmiercią. W sumie poeta napisał kilkaset fraszek, składających się na trzy cykle.
Słowo „fraszka” pochodzi z języka włoskiego (frasca - gałązka, błahostka). Oznacza krótki utwór, zazwyczaj o żartobliwym charakterze. W literaturę polską wprowadził fraszkę Kochanowski właśnie.
Niejako wbrew definicji, nie wszystkie utwory z cyklu „Fraszki” poruszają tematy błahe. Niektóre zawierają refleksje o gorzkim, często wręcz tragicznym charakterze. Fraszki to wszystko –zdarza się powiedzieć poecie, mającemu na myśli życie („O żywocie ludzkim"). Człowiek żyje w ciągłej niepewności, zdany jest na łaskę nieznanych, potężnych sił, dla których jest tylko marionetką.
Poważne są również podziękowania, jakie składa Kochanowski Bogu za to, co otrzymał. „Fraszki” zawierają też w sobie ważny program filozoficzny. Poeta chwali skromne, ale porządne życia na wsi, z dala od wielkiego świata – marzy tylko o zdrowiu i dalszej łasce Stwórcy. Jeśli ten obdarzy go życzliwością bliźnich i „pożywieniem ućciwym”, to zwykła lipa może dać niezwykłą radość.
Natura jest harmonią. Jeśli człowiek prowadzi dobre życie, może się w tę harmonię wpasować. Wtedy nawet śmierć nie będzie mu straszna – jeśli tylko zwróci uwagę, iż jest ona podobna do snu („Do snu”). W ten sposób „Fraszki” stają się hymnem pochwalnym ku czci mądrego i sprawiedliwego Boga.
Oczywiście wśród utworów Kochanowskiego znajdują się również te bardziej dowcipne, zmysłowe, a nawet wulgarne. Poeta przywołuje na kartach swoje miłostki („Do Magdaleny”) i dogryza przedstawicielkom płci pięknej („Raki”). Uznaje nawet żartobliwie, że nieszczęścia w życiu uczuciowym są gorszą tragedią niż wojny i morderstwa („Z Anakreonta”). Często odwołuje się do pełnego biesiad życia na dworze („O doktorze Hiszpanie”).
Z „Fraszek” wyłania się obraz człowieka, który potrafił korzystać z życia i docenić jego uroki. Zarazem stara się prowadzić życie moralnego i bogobojne, jest w stanie docenić szczęście starości na prowincji. Próbuje też być życzliwy dla bliźnich i zwraca się do swych utworów, by krytykowały przywary nie zaś konkretnych ludzi. Nie chcę, żebyście kogo źle wspominać miały – stwierdza wreszcie, odnosząc się do fraszek.
Pomimo upływu stuleci, poczucie humoru i życiowe refleksje Kochanowskiego nie straciły na aktualności.
Geneza „Kubuś Fatalista i jego Pan” Diderota ukazał się w całości w 1796 roku już po śmierci autora jednak wcześniej czytelnicy francuscy i niemieccy poznali...
Według przyjętych zasad gatunku utwory żałobne poświęcano osobom znaczącym mężom stanu wodzom wybitnym duchownym. Jan Kochanowski odszedł od tej reguły. „Treny”...
Streszczenie Akcja noweli rozpoczyna się w kancelarii mieszczącej się we wsi Barania Głowa. Tamtejszy wójt zasiadł do pisania a towarzyszył mu Zołzikiewicz. Franciszek...
Psalm 130 to utwór znajdujący się w biblijnej „Księdze psalmów” noszący tytuł „Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu” co wskazuje...
Akcja powieści „Anna Karenina” toczy się w dziewiętnastowiecznej Rosji. Główną bohaterką jest tytułowa Anna Karenina żona starszego od niej o 20 lat...
Streszczenie Tylko w milczeniu słowo tylko w ciemności światło tylko w umieraniu życie:na pustym niebiejasny jest lot sokoła. Pieśń o stworzeniu Ea 1. Wojownicy we mgle...
Geneza „Ludzie bezdomni” to powieść Stefana Żeromskiego opublikowana po raz pierwszy w roku 1900. Autor zyskał nią wielki szacunek ówczesnego społeczeństwa...
Geneza „Medaliony” to zbiór reportaży Zofii Nałkowskiej który pisarka napisała po II wojnie światowej. Bezpośredni wpływ na powstanie książki...
Streszczenie Motto: Coraz to z ciebie jako z drzazgi smolnej Wokoło lecą szmaty zapalone Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny Czy to co twoje ma być zatracone? Czy popiół...