„Sonet 90” o incipicie Były to włosy złote, rozpuszczone (w przekładzie Jalu Kurka) jest lirykiem, w którym podmiot liryczny ukazuje piękno Laury – kobiety będącej adresatką i inspiracją całego cyklu.
Analiza
Utwór zachowuje klasyczną budowę sonetu, a więc składa się z dwóch strof liczących po 4 wersy oraz dwóch liczących po 3. Charakterystyczny dla gatunku podział na część opisową i refleksyjną jest w tym wypadku zatarty. Liczba sylab w linijkach jest regularna – wynosi 11. Z kolei układ rymów w pierwszych strofach jest parzysty (abab), w dwóch ostatnich przeplatany (aba cdc).
„Sonet 90”, czyli opis wspaniałej Laury, zawiera liczne środki stylistyczne, które malują obraz niepowtarzalnej i szczególnej kobiety. Przeważają, rzecz jasna, epitety – np. włosy złote, słodkie loki, oczy przepiękne. Pojawiają się także pytania retoryczne, jakie oddają wątpliwości podmiotu lirycznego. Wszak nie mógł odczytać on uczuć Laury, a całe wydarzenie opisuje z pewnej perspektywy czasowej. Przedstawiając wszystkie przymioty opiewanej kobiety, ja mówiące posługuje się także metaforą słońce zwycięskie, która podkreśla jej majestat. Ponadto w utworze obecne są również przerzutnie (np. Były to włosy złote, rozpuszczone / W tysiącu słodkich loków, krętych, jasnych).
Wiersz należy do nurtu liryki bezpośredniej (podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie), filozoficzno – refleksyjnej, poświęconej miłości (tzw. liryka miłosna).
Interpretacja
„Sonet 90” jest rozbudowanym opisem Laury – bohaterki cyklu liryków Petrarki. Podmiot liryczny ukazuje ją z perspektywy czasu, dostrzegając zmianę, jaka zaszła w jego muzie. Być może są to przemyślenia, które nawiedzają go po śmierci ukochanej lub po prostu obserwacją znamion upływającego czasu.
Laura to istna manifestacja niebiańskiej cudowności. Jej złote loki, błyszczące oczy, anielski sposób poruszania się i mowa odróżniająca się od ludzkiej sprawiają, że zajmuje główne miejsce w umyśle podmiotu lirycznego. Nawet otwierając powieki, czuje on w piersi pożar wielkiego uczucia.
Piękno ziemskie nie jest wieczne i przemija, jednak prawdziwe uczucie pozostaje trwałe i żarliwe. I choć tak dziś nie jest, / Gdy łuk oddalą, rana nie zdrowieje – słowa te podsumowują rozważania podmiotu lirycznego, podkreślając przy tym siłę jego uczucia. Chociaż Laura nie jest już taka, jaką ją widział (lub nie ma jej w ogóle), a więc łuk Amora został oddalony, rana nim zadana wciąż nie zdrowieje, a w piersi płonie żar miłości.
Geneza „Iliadzie” przypisuje się autorstwo Homera mimo iż jest to kwestia sporna. Jest ona prawdopodobnie dziełem które poprzedza „Odyseję”...
Autorstwo i czas powstania Utwór o incipicie „Posłuchajcie bracia miła...” znany też pod tytułami: „Lament (Plankt) świętokrzyski” oraz „Żale...
Bohaterem bajki Ignacego Krasickiego „Pan i pies” jest tytułowe zwierzę. Sam właściciel nie pojawia się bezpośrednio w utworze dowiadujemy się tylko o jego...
Księga I. Mór. Gniew. Gniew Achillesa który wywołany jest sporem z królem Agamemnonem naczelnym wodzem wyprawy wojsk achajskich przeciwko Troi to główny...
„Gawęda o miłości ziemi ojczystej” Wisławy Szymborskiej to wiersz należący do liryki patriotycznej. Poetka wyraża w nim zachwyt nad pięknem rodzinnego kraju...
Streszczenie Królestwo niebieskiego porównane jest do człowieka który siał dobre nasiona. Jednakże w nocy jego nieprzyjaciel nasiał chwastów pomiędzy...
Geneza czas i miejsce akcji Powieść ukazała się w roku 1911 wcześniej publikowana była w odcinkach na łamach prasy. Czas akcji przedstawionej w utworze to lata 1884 –...
Geneza „Kolumbowie rocznik 20” to najsłynniejsza z powieści Romana Bratnego. Dzieło to doczekało się w swoim czasie statusu kultowego i dało nazwę całemu...
Wiesz Franciszka Karpińskiego „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” należy do najbardziej znanych przykładów polskiej XVIII-wiecznej liryki miłosnej. W...
