Błogosławiony niechaj ów dzień będzie to incipit „Sonetu 62” (w przekładzie Jalu Kurka), który wchodzi w skład cyklu „Sonetów do Laury” autorstwa Francesca Petrarki. Jest to jeden z najbardziej charakterystycznych liryków tego zbioru – głównie ze względu na interesującą kompozycję oraz oryginalny sposób pochwały uczucia.
Analiza
Budowa wiersza jest charakterystyczna dla gatunku sonetu, co oznacza, iż składa się on z 4 strof, w tym dwóch czterowersowych i trzech liczących po trzy wersy. Typowy podział na część opisową i refleksyjną jest tutaj zatarty, a podmiot liryczny kontynuuje rozpoczęte wyliczenie. Liczba sylab w wersach jest równa i wynosi 11 (wyjątkiem jest ostatnia linijka drugiej strofy – liczy ona 10 zgłosek), przez co zachowane zostaje rytmiczne metrum utworu.
Pierwszym środkiem stylistycznym, jaki rzuca się w oczy, jest anafora. Każda zwrotka rozpoczyna się słowem błogosławiony (odmienionym). Dzięki temu utwór zyskuje charakter wyliczenia podkreślającego wartość poszczególnych wydarzeń. Pojawia się w nim także budujące nastrój epitety – np. strzała mistrzowska, gorzkie łzy miłości. Obok nich znajduje się charakterystyczny oksymoron – słodka troska – uwydatniający szczególną moc miłości. Za jeden z najważniejszych środków stylistycznych uznać można górującą nad utworem metaforę wszechwładnej miłości.
Wiersz zalicza się do nurtu liryki bezpośredniej, podejmującej tematykę miłosną.
Interpretacja
„Sonet 61” jest radosną i dynamiczną pochwała dnia, w którym podmiot liryczny spotkał ukochaną Laurę. Anafory pojawiające się na początku każdej strofy zdają się symbolizować bicie serca, co podkreśla rytmika utworu. Już pierwsza strofa, której dynamizmu nadaje wyliczenie umieszczone w drugim wersie, nakreśla sytuację liryczną, obrazując spotkanie dwóch osób.
Druga strofa wzbogaca opis, wprowadzając pojęcie słodkiej troski. Ten szczególny stan towarzyszy silnemu i gorącemu uczuciu, co akcentuje wyraźne odwołanie do mitologicznej koncepcji strzały i łuku Amora. W kolejnych zwrotkach pochwała ukochanej łączy się z pochwałą poezji, która, według podmiotu lirycznego, jest najlepszym sposobem wyrażania różnorodnych stanów emocjonalnych.
Sam nadawca komunikatu lirycznego zdaje się być w pełni oddanym potędze wszechwładnej miłości. Uczucie sprawia, że inaczej postrzega świat, potrafiąc odnaleźć radość w troskach nim spowodwanych.
Warto zwrócić także uwagę na krótką, lecz wyraźną refleksję o poezji. Odpowiednio ułożone słowa nie tylko mogą wychwalać przymioty Laury, ale także mają moc terapeutyczną, dzięki której koją tęsknotę i żal.
Streszczenie Główna bohaterka – Sara – to córka oficera która razem z nim zamieszkuje Indie. Jednakże dziewczynka ma zostać wysłana do Anglii....
„Przeprosiny Boga” Jana Kasprowicza to ludowa ballada pochodząca z ostatniego tomu utworów poety „Mój świat”. Tekst pod względem gatunkowym...
Streszczenie Ballada rozpoczyna się opisem położenia jeziora oraz zwrotem do adresata i zachętą do zobaczenia jeziora. Pojawia się opis jeziora Świteź zarówno...
„Kwiaty zła” Charlesa Baudelaire’a to jedna z najważniejszych książek poetyckich modernizmu która zapoczątkowała również najważniejsze...
„Powrót prokonsula” Zbigniewa Herberta to wiersz którego tematem są moralne rozważania rzymskiego urzędnika. Tekst można również odczytywać...
„Rzadko na moich wargach...” to liryk Jana Kasprowicza zamykający zbiór „Księga ubogich”. Wiersz powstał w okresie I wojny światowej wielkiej...
Streszczenie Orient Express staje się miejscem w którym dzieją się rzeczy niecodzienne. Jadący nim Hercules Poirot znajduje dla siebie miejsce jedynie dzięki kontaktom...
Ogólna charakterystyka Ewangelia według św. Łukasza jest trzecią z czterech nowotestamentowych Ewangelii. Jej autorem jest prawdopodobnie lekarz uczeń apostoła Pawła....
Interpretacja Mit o Dzeusie jest opowieścią o najważniejszym z bogów który władał całym Olimpem. Jest to mit który doskonale oddaje antropomorficzność...