Narodziny zbrodniarza. Analizując podane fragmenty „Makbeta” Williama Szekspira oraz wykorzystując znajomość całego utworu, przedstaw, jak doświadczenia życiowe wpływają na postawę bohatera.

Makbet był jednym z najbardziej zaufanych ludzi króla Malkolma - dowódcą, na którym władca zawsze mógł polegać. Jego męstwo okazane w czasie bitwy pozwoliło szkockim siłom pokonać nieprzyjaciół i pochwycić zdradzieckiego tana Kawdoru. Jednak ani wielkie zwycięstwo, ani tytuł tana Kawdoru (przyznany tytułowemu bohaterowi w dowodzie uznania jego bohaterskiej postawy) nie były dla niego wystarczającą nagrodą.

Przełomowym punktem w życiu Makbeta zdaje się być spotkanie trzech czarownic. Został on powitany przez nie jako „przyszły król”, co stało się niezwykle silnym bodźcem dla jego wielkiej ambicji. Dunkan był już człowiekiem w podeszłym wieku, nie uczestniczył w bitwie, przyglądając się jej z boku. Ponadto następcą tronu miał zostać ogłoszony jego syn - Malkolm. Z pewnością był to mocny cios dla Makbeta, który całkowicie poświęcał się ojczyźnie. Myśl o założeniu korony stawała się więc coraz silniejsza.

Tytułowy bohater miał świadomość tego, iż Dunkan nie szczędzi mu łask, a ludzie cenią jego dokonania. Mimo to podjął decyzję o zamordowaniu władcy i zagarnięciu tronu. Niebagatelną rolę w przełamywaniu jego obiekcji odegrała Lady Makbet, która także pragnęła władzy i potęgi. Znając słabe strony męża, skutecznie manipulowała nim poprzez wykorzystywanie jego ambicji, co doprowadza do uciszenia stawiającego opór sumienia.

Popełniwszy morderstwo, Makbet staje się innym człowiekiem. Już chwilę po tym strasznym uczynku czuje niewyjaśniony strach i tajemnicze obawy oraz ma wrażenie, że nigdy nie umyje ręki. Jednak wstąpiwszy na drogę zbrodni, musi podporządkować swe postępowanie nowym regułom. Mając w pamięci słowa wiedźm skierowane do Banka, postanawia wyeliminować dawnego przyjaciela i jego syna, by ich potomkowie nigdy nie zasiedli na tronie. W realizacji tego mrocznego planu pomagają mu wynajęci mordercy. Mężczyźni zabijają Banka, lecz jego syn - Fleance - ratuje się ucieczką.

W czasie uczty koronacyjnej Makbet widzi ducha dawnego przyjaciela. Nie może zasiąść na przygotowanym dla siebie miejscu, ponieważ zajęła je przerażająca zjawa. Już wtedy widoczne stają się pierwsze oznaki jego szaleństwa, które Lady Makbet chce zamaskować zmęczeniem nowego króla.

Życie w ciągłym lęku i nieustanne wyrzuty sumienia pogłębiały szaleństwo tytułowego bohatera. Stawał się on władcą coraz bardziej znienawidzonym i pogardzanym, co spowodowane było haniebnymi uczynkami, jakich się dopuszczał. Widząc zagrożenie w Makdufie, wydał rozkaz zamordowania jego bliskich. Opętany żądzą władzy chciał wyeliminować każdego, kto mógłby stanąć mu na drodze.

Makbet z pewnością nie był urodzonym zbrodniarzem. Wielka i niespełniona ambicja, którą pobudziły wiedźmy, oddanie ojczyźnie i chęć sprostania wymaganiom żony spowodowały, że dawny bohater złamał odwieczne prawo, stając się człowiekiem przeklętym i znienawidzonym. Właśnie dlatego spotkał go okrutny i bolesny koniec.