Napisany na przełomie XVI i XVII stulecia „Hamlet” jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych dramatów Williama Szekspira. Decydują o tym nie tylko jego walory formalne, ale także gorące dyskusje interpretacyjne, jakie rozgorzały wokół utworu. Nie podlega wątpliwościom fakt, iż głównymi motywami pojawiającymi się w dziele są zemsta, zbrodnia i władza, które ściśle przeplatają się ze sobą na scenie.
Tragedię rozgrywającą się w Elsynorze rozpoczyna zbrodnia. Zbrodnia okrutna i godna potępienia, popełniona z żądzy władzy. Klaudiusz, widząc nadarzającą się okazję do sięgnięcia po tron, postanawia uśmiercić brata - króla Hamleta - i skrzętnie ukryć swój postępek. Żona nieżyjącego monarchy wkrótce wychodzi za szwagra, a rzeczywistość zdaje się wracać do normy.
Jednak postępek Klaudiusza nie może pozostać ukryty. Prawdę o wydarzeniach mających miejsce na zamku poznaje syn byłego króla - Hamlet - a w jej ujawnieniu biorą udział tajemnicze siły. Duch nieżyjącego władcy prosi tytułowego bohatera, by pomścił jego śmierć, a żądanie to staje się dominantą późniejszych działań księcia.
Dramat Szekspira ukazuje zbrodnię jako przewinienie niewybaczalne, wręcz zaprzeczające ludzkiej naturze. Kiedy Klaudiusz popełnia morderstwo, staje się postacią zupełnie wyzutą ze skrupułów (plan wyeliminowania Hamleta). W dodatku odzywają się w nim wyrzuty sumienia, uklęka do modlitwy, lecz zdaje sobie sprawę z bycia przeklętym, błagając niebiosa o zesłanie dżdżu mającego obmyć jego rękę. Władca zaczyna żyć w strachu, obawia się odkrycia jego zbrodni i utraty zdobytych w jej wyniku przywilejów.
Działanie Klaudiusza umotywowane było chęcią zdobycia władzy. W dziele Szekspira władza przyciąga, stanowi niezwykle potężną, mamiącą człowieka siłę. Widać to w postaci Gertrudy szybko wiążącej się z nowym władcą, widać także w działaniach Poloniusza oraz postępowaniu Rozenkranca i Gildensterna. Wszyscy oni, zwabieni potęgą i możliwościami oferowanymi przez władzę, gotowi są wyzbyć się własnych zasad i spełniać żądania Klaudiusza. W rozmowach z Poloniuszem jego obłudę wielokrotnie obnaża Hamlet. Ten sam bohater szybko dostrzega prawdziwe motywy nagłego pojawienia się dawnych przyjaciół - Rozenkranca i Gildensterna.
Głównym motywem działania Hamleta szybko staje się zemsta. Ta wpisana jest w dzieło Szekspira, stanowiąc jego inherentną część. Ukazana została jednak w sposób niejednorodny. Jawi się zarówno jako działanie konieczne, które tytułowy bohater podejmuje w imię obrony honoru, jak i postępowanie pociągające za sobą kolejną zbrodnię (przynajmniej w tym wypadku). Wewnętrzne rozterki przeżywane przez Hamleta obrazują odwieczny dylemat. Takich rozterek nie ma Laertes. Syn Poloniusza, usłyszawszy o śmierci ojca, szybko przybywa do Danii, by za wszelką cenę pomścić swą stratę.
„Hamlet” Williama Szekspira należy do największych arcydzieł światowej literatury. Jest to utwór trudny i niejednoznaczny, często odbierany jako ukazujący mroczną i pełną napięć naturę człowieka. Władza, zemsta i zbrodnia wpisane są w dzieje ludzkości od zawsze. W arcydziele teatru elżbietańskiego ukazane zostały jako siły destrukcyjne i przynoszące katastrofalne skutki. W efekcie opartej na nich intrygi tron przechodzi w ręce Fortynbrasa.