„Romeo i Julia” Williama Szekspira to tragedia, która wciąż inspiruje, porusza i fascynuje. Sposób, w jaki angielski poeta ukazał gorące uczucie dwojga młodych ludzi, rozpala wyobraźnię i budzi silne emocje. Z tego względu dzieło nadal gromadzi liczną publiczność i stanowi kanwę, na jakiej powstają kolejne utwory podejmujące podobną tematykę.
Tłem miłości tytułowych bohaterów jest targana konfliktem między ich rodzinami (Montekimi i Kapuletami) Werona. W niespokojnym i podzielonym mieście powstaje uczucie zaprzeczające zdrowemu rozsądkowi i wręcz drwiące z przeciwności losu. Romeo i Julia szybko podejmują decyzję o zawarciu małżeństwa, spełniając w ten sposób udzielone sobie obietnice. Akt ten odczytywać można nie tylko jako dowód uwielbienia, ale także nośnik pewnej uniwersalnej prawdy o człowieku. Ludzie pragną miłości, chcą być kochani gdyż widzą w tym drogę do spełnienia. Jest to szczególna wartość, jaka wykracza poza ramy rzeczywistości, stając się celem istnienia. Sceny z udziałem tytułowych bohaterów zdają się potwierdzać te słowa. Bez wahania decydują się oni poświęcić życie w imię ukochanej osoby i przeżywanego uczucia.
Bohaterowie tragedii Szekspira ukazani zostali także na tle kontekstu historyczno – społecznego. Utwór wyraźnie podkreśla uwikłanie człowieka w otaczającą go rzeczywistość i wymagania przez nią stawiane. Chociaż uczucie Romea i Julii wznosi się ponad te granice, oni sami nie mogą tego uczynić. Na zawsze będą związani ze swymi rodzinami (wyrazem sprzeciwu są dramatyczne słowa Julii: Romeo! czemuż ty jesteś Romeo! / Wyrzecz się swego rodu, rzuć tę nazwę!), na zawsze będą pełnić określoną rolę i spotykać się z ustalonymi reakcjami. Być może to właśnie owo „piętno” przyczynia się do ostatecznego rozwiązania utworu, być może, gdyby należeli do innych rodzin, udałoby się im odnaleźć szczęście. W tym aspekcie także można doszukiwać się uniwersalnej prawdy o człowieku, która wiąże się z jego rolą społeczną w dużej mierze determinującą możliwości działania.
Jeszcze jednym motywem bardzo silnie zaznaczającym swą obecność w dziele jest nienawiść. Zostaje ona wyraźnie skontrastowana z miłością, stanowiąc jakby cień wspaniałego uczucia. Jednak w podobny sposób potrafi wpływać na człowieka – staje się motorem jego działań (np. Tybalt dążący do starcia z Montekimi), tworzy pewne schematy postępowania.
Tragedia Williama Szekspira niewątpliwie jest dziełem ponadczasowym, uniwersalnym. Przejawia się to nie tylko w sposobie ukazania uczuć oraz bohaterów, ale także w ostatecznym rozstrzygnięciu dzieła. Przedstawiciele zwaśnionych rodów, widząc ciała swych dzieci, rozumieją, iż to właśnie ich nienawiść doprowadziła do takiego rozwoju wydarzeń (podkreśla to sam książę). Dlatego też można odczytywać dzieło Szekspira jako ukazujące zgubne skutki wrogości i braku wyrozumiałości, które prowadzą do podziałów i dezorganizują życie.