Jednym z najciekawszych, a zarazem najbardziej tajemniczych motywów pojawiających się w „Makbecie” Williama Szekspira jest sen. Już sama sceneria, w której rozgrywają się wydarzenia, przywodzi na myśl koszmar lub niepokojącą marę. Budzące lęk pohukiwania, przerażające jęki oraz zimne i mroczne zamczyska – elementy te budują niesamowity nastrój tragedii.
Tytułowy bohater zabija Dunkana, gdy ten pogrążony był we śnie. Bezpośrednio po tym uczynku słyszy głos mówiący: nie zaśniesz więcej! / Makbet sen zabił, zabił sen niewinny, / Sen, co rozplata trosk zwikłany motek, / Śmierć dnia każdego, ciężkiej pracy kąpiel, Ożywczy balsam utrapionej myśli, / Wielkiej natury drugie ludziom danie, / Przysmak najlepszy biesiady żywota. Jest to nie tylko zapowiedź klęski uzurpatora, ale także oskarżenie go o morderstwo człowieka bezbronnego, pogrążonego w błogim spokoju. Fakt ten można więc rozpatrywać jako podkreślenie tchórzostwa bohatera, który uciekł się do godnego pogardy sposobu, by sięgnąć po koronę.
Motyw snu związany jest także z postacią Banka – przyjaciela Makbeta. Jeszcze przed popełnieniem morderstwa przez tana Glamis i Kawdoru jego towarzysz przeczuwał nadciągające wydarzenia. Nocą nawiedził go sen, w czasie którego ponownie dostrzegł trzy wiedźmy. Banko nie mógł jednak powstrzymać Makbeta, a wkrótce sam stał się jego ofiarą.
Zgodnie ze słowami, jakie usłyszał tytułowy bohater, miał on nigdy nie zaznać snu. Zmiany zachodzące w psychice uzurpatora zupełnie pozbawiły go spokoju (kojarzonego ze snem), obficie sprowadzając różnorodne mary. Makbet widzi ducha dawnego przyjaciela, co sprowadza na niego atak szaleństwa. Żona uzurpatora pragnie wytłumaczyć to zmęczeniem nowego władcy, lecz zgromadzeni łatwo odgadują prawdziwe przyczyny jego zachowania. Obłęd dotyka także Lady Makbet – i ona nie może ukoić napiętych nerwów, błąkając się po komnatach zamku i pragnąc za wszelką cenę obmyć zbroczone ręce.
Błogosławieństwo snu nie spada na zbrodniarzy. Niespokojne sumienie nie pozwala im odnaleźć ładu, z każdym wschodem słońca przybliżając ich do ostatecznej klęski. Oniryczna rzeczywistość utworu, nieziemskie postaci i tajemnicze znaki – wszystko to podkreśla okrucieństwo, jakiego dopuścił się Makbet, wiarołomnie mordując króla. Dlatego spotykając go kara jawi się jako sprawiedliwa i przywracająca panujący wcześniej porządek.
„Stary człowiek i morze” to najbardziej znana z powieści Ernesta Hemingwaya. Akcja rozgrywa się na Kubie zapewne na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych...
Utwór zatytułowany „Stepy akermańskie” to sonet który otwiera cały cykl „Sonetów krymskich” napisanych przez Adama Mickiewicza....
„Przeprosiny Boga” Jana Kasprowicza to ludowa ballada pochodząca z ostatniego tomu utworów poety „Mój świat”. Tekst pod względem gatunkowym...
Streszczenie Dedykacja „Faust” rozpoczyna się dedykacją o charakterze inwokacyjnym. Przywołane zostają w niej duhy zwiewne które symbolizują przeszłość....
We fraszce podmiot liryczny zwraca się do zdrowia zauważając że jest ono potrzebne by cieszyć się jakimikolwiek radościami życia. Bez niego nie dają szczęścia ani...
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
Opracowanie Mit o Tantalu to opowieść o ulubieńcu bogów który przez swą zuchwałość został skazany na wieczną karę. Mit może być interpretowany przede...
„Potęga smaku” Zbigniewa Herberta to wiersz który odnosi się do konkretnej sytuacji społeczno-politycznej Polski a mianowicie czasów PRL-u. Tekst...
Utwór Mirona Białoszewskiego „Wywiad” pochodzi z końcowego etapu życia poety. Jest on ironiczną grą z „Rozmową mistrza Polikarpa ze śmiercią”...