Krzysztof Kamil Baczyński należał do pokolenia Kolumbów. Młodość tych ludzi, urodzonych w okolicach 1920 roku, przypadła na czas II wojny światowej. Wielu z nich nie przeżyło tego najkrwawszego z konfliktów, a jeśli nawet udało im się przetrwać, to przez całe życie pamiętali koszmar, którego byli świadkami. Baczyński napisał wiersz „Sur le point d'Avignon” w kwietniu 1941 roku. Wielu wydawało się wówczas, że przyszłość Europy zdana jest całkowicie na kaprysy Adolfa Hitlera. Wojska III Rzeszy okupowały olbrzymie połacie kontynentu i wydawały się niezwyciężoną potęgą. W kwietniu 1941 roku jeszcze nie przewidywano najgorszych zbrodni nazistów (te zaczęły się dopiero w czerwcu tego roku), ale brutalność ich rządów i tak była dojmująca. W tym kontekście trzeba rozpatrywać utwór Baczyńskiego. Wydaje się bowiem, że do pisania skłoniła autora potrzeba optymizmu – czegoś bardzo rzadkiego w tych mrocznych czasach. Poeta deklaruje:
Ten wiersz jest żyłką słoneczną na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
Dalej obserwujemy karnawałowe sceny tańca na moście w Awinion. Tańczą panowie, tańczą panie, cały świat wiruje w tym tańcu. Baczyński odwołuje się do tak pozytywnych skojarzeń, jak taniec właśnie, wiosna, zieleń, światło. Wydaje się, że autor pragnie skupić w jednym wierszu wszystko to, co kojarzy się z optymizmem, radością i życiem. W chwilach dziejowej burzy Baczyński pisze o kantyczkach deszczu.
Czy więc poeta pisze po prostu o ładnych i miłych rzeczach w złych czasach? Po części tak jest, jednak byłoby to nieco zbyt proste. Wiersz ma niejako drugie, utajnione dno. Jest nim pochwała poezji, jako takiej. Autor zdaje sobie przecież sprawę, że cuda, które opisuje, nie istnieją naprawdę. Magiczni panowie są niewidzialni. Ale właśnie w tym należy ujrzeć pochwałę mocy, jaką ma poezja. Bo skoro potrafi ona natchnąć nas do życia w chwilach cierpienia, skoro potrafi dać nam esencję radości – to czy ta poezja nie jest życiem samym?
Forma utworu (kilka informacji):
– nieregularna liczba sylab w wersie
– nieregularne rymy
– epitet (zielone, staroświeckie granie)
Streszczenie Narratorem tego opowiadania jest sąsiad rodziny Popiołków do której należy ubogi listonosz i jego dwie córeczki bliźniczki: Zosia i Wisia....
„Przestałem się wadzić z Bogiem...” to wiersz Jana Kasprowicza z tomu „Księga ubogich”. Stanowi on rodzaj poetyckiej spowiedzi a także dialogu ze...
„Sztuka poetycka” Paula Verlaine’a to wiersz autotematyczny w którym poeta wykłada swoją wizję poezji. Tekst ma charakter swoistej instrukcji tworzenia...
Oleńka (Aleksandra) Bilewiczówna jest niezwykle istotną bohaterką „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wprawdzie należy do postaci drugoplanowych ale często...
Streszczenie Osoby: AA XX Akcja utworu rozgrywa się w brudnym pomieszczeniu którego ściany „przyozdobione” są zaciekami. Z sufitu zwisa goła żarówka....
Geneza „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego po raz pierwszy opublikowana została w lipcu 1958 r. w paryskiej „Kulturze”. Opowiadanie to powstało...
Streszczenie Ktoś kto słucha słowa Bożego podobny jest do tego który buduje dom a fundament zbudował na skale. Gdy przyszła powódź nie zdołała go naruszyć...
Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Fotografia” jest bardzo krótki liczy około dwudziestu słów. Pochodzi on z okresu fascynacji autorki japońską...
„Powrót prokonsula” Zbigniewa Herberta to wiersz którego tematem są moralne rozważania rzymskiego urzędnika. Tekst można również odczytywać...
