Krzysztof Kamil Baczyński to bodaj najbardziej znany autor z pokolenia „Kolumbów”. Przyszedł na świat w Warszawie w 1921 roku, w rodzinie inteligenckiej. Matka Baczyńskiego była z pochodzenia Żydówką, co miało duże znaczenie w okresie II wojny światowej – według rasistowskich kryteriów III Rzeszy poeta, uznawany za Żyda, powinien przebywać w getcie. Niepodporządkowanie się nakazowi okupanta (Baczyński pozostał poza gettem), mogło sprowadzić na niego karę śmierci.
Już jako młody chłopak Krzysztof Kamil zdradzał wyraźne sympatie lewicowe. W czasie nauki gimnazjalnej aktywnie uczestniczył w działalności nielegalnego związku „Spartakus”. Po 1939 roku działał w komórkach podziemnych powiązanych z ruchem socjalistycznym (nie mylić z komunistami!). W owym okresie Baczyński łączył działalność konspiracyjną z nauką (studia polonistyczne) oraz pracą fizyczną (m.in. jako szklarz). Choć debiutował poetycko już przed wojną, to dopiero w ostatnich latach życia ukształtował się jako świadomy artysta. Publikował obszernie w prasie podziemnej, wydał również kilka tomików wierszy pod pseudonimami (najbardziej znanym był „Jan Bugaj”).
Baczyński skończył kurs podchorążych i brał udział w akcji wykolejenia niemieckiego pociągu. Według dowódców nie nadawał się specjalnie na żołnierza – postanowiono przenieść go do działu propagandy. Wybuch powstania warszawskiego zmusił jednak Baczyńskiego do ponownego chwycenia za broń. Zginął w walce 4 sierpnia 1944 roku. Kilka tygodni później życie straciła również jego ukochana żona, Barbara Drapczyńska (poślubiona w 1942 roku).
Tragiczny los z pewnością przyczynił się do ukształtowania legendy Krzysztofa Kamila. Pamiętać jednak należy, że wielu młodych i zdolnych ludzi straciło życie podczas okupacji – Baczyński natomiast wyróżniał się wśród nich przede wszystkim fenomenalnym talentem. Jego poezja stanowi dojmujący wyraz cierpień pokolenia, zmuszonego dorastać w okresie wojny totalnej. Autor nie popadał jednak w nihilizm – pragnął zachować ideały, które potrzebne będą po końcu konfliktu. W jego dziełach (ponad pięciuset wierszach i poematach oraz kilkudziesięciu opowiadaniach) wielokrotnie pojawiają się elementy oniryczne. Jego żona Barbara stała się z kolei inspiracją dla cyklu przejmujących erotyków.
Do dzisiaj niektórzy znawcy literatury sądzą, że gdyby Baczyński przeżył wojnę, to mógłby zostać najwybitniejszym polskim poetą XX wieku. Jego twórczość była wielokrotnie wykorzystywana w charakterze tekstów piosenek (m.in. przez Grzegorza Turnaua i zespół Lao Che). Jacek Kaczmarski poświęcił śmierci Baczyńskiego utwór „Barykada”. Poeta był też głównym bohaterem powieści grozy Łukasza Orbitowskiego „Widma” – w książce tej pojawia się alternatywny życiorys Baczyńskiego, który przeżywa wojnę, zostaje poetą socrealistycznym oraz zmaga się z kryzysem małżeńskim. Na tak dalekie odejście od biografii poety nie zdecydowali się jednak autorzy dwóch filmów fabularnych poświęconych jego postaci („Dzień czwarty”, „Baczyński”).