Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Z lasu” pochodzi z czerwca 1944 roku, z ostatnich miesięcy życia poety. Już pierwsze strofy wprowadzają nas w nastrój tajemnicy, niepokoju, wręcz grozy:
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą.
Otchłanie puste z ciemności płoszą
krzyk zły, wysoki jak ze snu.
W następnych wersach pojawiają się ludzie. Podejrzewać można, że to partyzanci, bowiem można usłyszeć broni chrzęst. I faktycznie, dowiadujemy się, iż to Żołnierze smukli, w gruncie rzeczy jeszcze chłopcy.
Baczyński miesza dwie perspektywy. Z jednej strony widzimy po prostu partyzantów w lesie, z drugiej zarówno las, jak i partyzanci zostają uwzniośleni do rangi symboli. Owi młodzi żołnierze to cała młodzież, wszyscy ludzie dobrej woli zmagający się ze złem hitleryzmu i wojny totalnej. Widać wyraźnie, że nazistowskie imperium jest zagrożeniem wręcz metafizycznym. Otchłań otwiera/usta ogromne, chłonie i ssie. Ale owa otchłań to nie tylko niemiecki totalitaryzm – to także zło, które znaleźć można we własnej duszy. Bo czy młody żołnierz, który nawyknie do przemocy, będzie w stanie ją odrzucić po końcu wojny? Można pokonać wroga fizycznie, ale czy można opuścić jądro ciemności, jeśli zagości w naszym sercu?
Baczyński ma świadomość, że żyje w czasach apokaliptycznych. Wie, iż lądy się łamią, Na widnokręgach/armie jak cęgi gną się i kruszą. Również podsumowanie jest pesymistyczne:
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi
i krzyk wysoki we mgle, we mgle.
Utwór Baczyńskiego jest utworem żałobnym na część pokolenia, do którego należy sam autor. To ludzie, którzy zmuszeni byli stanąć wobec zadania ponad siły, brać udział w wojnie, gdzie nawet zwycięstwo okupić trzeba nieopisanymi stratami – stratami zarówno materialnymi, jak i duchowymi. Jednocześnie baśniowy nastrój utworu zdaje się sugerować, że autor ma nadzieje, iż to wszystko to tylko zły sen, który wreszcie się kiedyś rozwieje. Nie jest to jednak pewne – w chwili spisywania tych słów to siły ciemności i zniszczenia wydają się triumfować.
Forma utworu (kilka informacji):
-nieregularny układ rymów
-powtórzenie („we mgle, we mgle”)
-personifikacja (ciemności)
„Konopielka” Edwarda Redlińskiego zaczyna się opisem poranka we wsi Taplary. Poznajemy gospodarstwo Kaziuka głównego bohatera. Okazuje się że w nocy krowa...
„Pantofelek” to utwór Andrzeja Bursy. Przestawia coś w rodzaju dialogu dwóch postaci (choć widzimy wypowiedzi tylko jednej z nich). Podmiot liryczny...
Streszczenie Utwór rozpoczyna bezpośredni zwrot do dzieci. Są one nawoływane do pójścia na wzgórze i zmawiania modlitwy za tatę. Podkreślone są zagrożenia...
Streszczenie Część I Powieść poprzedza dedykacja dla żony Krystyny i cytat z „Domu umarłych” Fiodora Dostojewskiego. Witebsk – Leningrad – Wołogda...
„Niebo” Wisławy Szymborskiej to wiersz w którym mamy do czynienia z filozoficzną refleksją nad światem i intelektualnymi kategoriami służącymi do jego...
Geneza Powieść Antoniego Libery „Madame” ukazała się w 1998 roku. Autor wysłał ją na konkurs wydawnictwa Znak jednak pracował nad nią już od kilku lat....
“Książka” to wiersz Zbigniewa Herberta w którym poeta wykorzystuje topos księgi. Księga w tradycji literackiej to oznaka najwyższej tajemnej wiedzy przeznaczonej...
Streszczenie Król Syzyf był władcą Koryntu. Jego życie wolne było od trosk. Sam zamieszkiwał w pięknym pałacu a kraj przez niego rządzony słynął z dostatku....
„Nn próbuje sobie przypomnieć słowa modlitwy” to wiersz Stanisława Barańczaka. NN oznacza „nazwisko nieznane” – skrót taki często...
