Kubuś Puchatek - opracowanie, problematyka, opisy bohaterów

Geneza

„Kubuś Puchatek” A. A. Milne’a wydany został w roku 1926. Historia Misia o Bardzo Małym Rozumku miała swój początek w codziennym życiu autora. Christopher Robin Milne, będący pierwowzorem Krzysia syn Alana Aleksandra, miał w swoim posiadaniu najzwyklejszą w świecie maskotkę. Jednakże siła wyobraźni sprawiła, że owa zabawka zaczęła nabierać cech ludzkich. Imię tytułowego bohatera, co wspomniane zostało w przedmowie, pochodzi od kanadyjskiego niedźwiedzia, który przebywał w londyńskim zoo w latach 1915 - 1934.

Czas i miejsce akcji

Miejscem akcji utworu jest Stumilowy Las, w którym mieszkają wszyscy bohaterowie dzieła. Jest to przestrzeń fantastyczna, lecz powiązana także ze światem rzeczywistym (Krzyś chodzi do szkoły itp.). Najważniejszymi miejscami na mapie opowiadań A. A. Milne’a są, co oczywiste, dom i mieszkania zajmowane przez bohaterów, zakątek zamieszkany przez Kłapouchego oraz Biegun Północny.

Akcja utworu toczy się w czasie wszystkich czterech pór roku. Szerzej pojmowany czas utworu jest najprawdopodobniej osadzony w okresie dzieciństwa syna autora.

Motywy

Motyw przyjaźni

Najważniejszym, bez wątpienia, motywem literackim w „Kubusiu Puchatku” jest motyw przyjaźni. Bohaterowie powieści A. A. Milne’a reprezentują różne postawy, nie zawsze są też zgodni. Mimo to w trudnych sytuacjach zawsze mogą liczyć na pomoc przyjaciół (Krzysio wspiera Misia w dążeniu do zdobycia miodu, Miś odnajduje ogon Kłapouchego i ratuje otoczonego wodą Prosiaczka itp.).

Żaden z bohaterów powieści Milne’a nie udaje kogoś, kim nie jest. Wszyscy przecież wiedzą, że mogą liczyć na akceptację ze strony innych.

Motyw łakomstwa

Dzień Kubusia Puchatka nie mógłby być udany, gdyby Miś nie zjadł swojego ulubionego małego Conieco. Pewnego razu zamiłowanie do jedzenia ściąga na tytułowego bohatera nieszczęście. W czasie odwiedzin u Królika Puchatek zbytnio sobie pofolgował, przez co nie mógł opuścić jego nory, gdyż ugrzązł w otworze.

Motyw odkrywcy

Pewnego razu Krzyś zorganizował ekspedycję na Biegun Północny. Jej uczestnicy nie opuścili co prawda Stumilowego Lasu, a owym Biegunem Północnym okazała się deseczka, na której huśtał się kiedyś konik, ale i tak było to nie lada odkrycie. Odkrywa się bowiem to, co nieznane. I właśnie to udało się uczynić bohaterom.

Motyw domu

Każdy z mieszkańców Stumilowego Lasu szczególną miłością darzy swój dom. Wewnątrz czterech ścian nawet lękliwy Prosiaczek czuje się bezpieczny i spokojny.

Motyw lasu

Stumilowy Las to miejsce niezwykłe, jedyne w swoim rodzaju. Tak naprawdę nikt nie wie, jakie można spotkać w nim stworzenia, a wyobraźnia bohaterów ożywia najprzeróżniejsze istoty. Nie jest to jednak przestrzeń budząca strach (choć nocą mogą dziać się dziwne rzeczy), ale raczej wielki, pełen magicznych miejsc dom wszystkich bohaterów.

Motyw niegościnności

Na wieść o przybyciu do Stumilowego Lasu Mamy-Kangurzycy i Maleństwa Królik bardzo się zdenerwował. Nie wyobrażał sobie, że ktoś taki mógłby burzyć harmonię panującą w tym miejscu. Postanawia więc porwać Maleństwo i tym sposobem skłonić Mamę-Kangurzycę do opuszczenia lasu. Okazuje się jednak, ze nie jest to takie łatwe. Po stronie Kangurzycy staje Krzyś, a między porywaczem (Królikiem) a jego ofiarą (Maleństwem) rodzi się przyjaźń.

Królik był więc zbyt prędki w podejmowaniu decyzji, nie dał nowym mieszkańcom Lasu szansy na to, aby pokazali, jacy naprawdę są.

Problematyka

„Kubuś Puchatek” A. A. Milne’a porusza przede wszystkim dwie bardzo ważne kwestie. Pierwszą z nich jest przyjaźń - bezwarunkowa, powiązana z tolerancją i wspieraniem bliskich. Chociaż mieszkańcy Stumilowego Lasu bardzo się od siebie różnią i chociaż niekiedy zdarza im się wyrażać niepochlebne sądy na temat innych, zawsze gotowi są oni nieść pomoc i wsparcie. Równocześnie każdy z bohaterów jest akceptowany przez resztę, która tak naprawdę nie zważa na jego wady.

Drugi z tematów poruszonych w utworze to dzieciństwo - magiczny okres potrafiący przemienić pluszowe zabawki w grupę wyjątkowych przyjaciół. „Kubuś Puchatek” stanowi swego rodzaju pochwałę tego okresu w życiu człowieka, kiedy nawet najzwyklejsze i najbardziej przyziemne rzeczy i zjawiska wartościowane są pozytywnie.

Zakończenie „Chatki Puchatka”, drugiej części powieści A. A. Milne’a, w którym Krzyś opuszcza Stumilowy Las, wyraźnie pokazuje, że wspomnienia z dzieciństwa obecne będą w życiu chłopca już do końca.

Opisy bohaterów

Kubuś Puchatek

Puchatek jest okrąglutkim misiem, którego futerko ma charakterystyczną miodową barwę. Z pewnością nie jest to przypadek, ponieważ to właśnie miód jest ulubioną przekąską Kubusia. A jeśli chodzi o jedzenie, to trzeba przyznać, że tytułowy bohater ma z nim pewien problem. Kiedy na stole pojawia się coś smakowitego, traci on spokój i opanowanie i jest gotowy, aby zjeść wszystko, a nawet więcej.

Kubuś jest Misiem o Bardzo Małym Rozumku. Nie zna tylu trudnych słów, co sowa, nie umie pisać ani czytać, czasem nie rozumie tego, co mówią jego przyjaciele. Jednak kiedy zachodzi potrzeba, Puchatek z łatwością wpada na dobre pomysły. Gdy wraz z Krzysiem musieli dostać się do otoczonego wodą Prosiaczka, to właśnie Kubuś wymyślił, aby jako statek wykorzystać parasol.

Niewielką wiedzę Kubusia i często przejawianą przez niego naiwność w pełni rekompensuje ogromne serce tego niewielkiego misia. Puchatek zawsze jest gotów nieść pomoc i nigdy nie przechodzi obojętnie wobec czyjegoś nieszczęścia.

Krzyś

Krzyś jest największym autorytetem w Stumilowym Lesie. Ten kilkuletni chłopiec, który dopiero poznaje literki, cieszy się uznaniem nawet ze strony Sowy Przemądrzałej. To on zapobiega nieporozumieniom i udziela bardzo cennych rad.

Krzysia z pewnością można nazwać prawdziwym przyjacielem. Zawsze chętnie angażuje się on w sprawy mieszkańców Stumilowego Lasu, zawsze uwzględnia ich w swoich planach.

Prosiaczek

Prosiaczek jest najlepszym przyjacielem Puchatka, nieodłącznym towarzyszem zabaw i wypraw. Ten niewielkich rozmiarów bohater boi się wielu rzeczy i zjawisk, ale w obliczu niebezpieczeństwa potrafi wykazać się prawdziwą odwagą. Prosiaczek lubi, kiedy ktoś okazuje mu szacunek i docenia jego starania.

Kłapouchy

Najsmutniejszy mieszkaniec Stumilowego Lasu. Jego imię wywodzi się od oklapniętych uszu, które niezawodnie sygnalizują jego nastrój.

Kłapouchy nie spędza zbyt wiele czasu ze swoimi przyjaciółmi, przesiadując głównie w swoim zakątku. Często z żalem mówi o tym, że nikt go nie odwiedza i nikt go nie dostrzega, ale tak naprawdę cieszy się sympatią wszystkich mieszkańców Stumilowego Lasu. Może gdyby jego wizyty u przyjaciół nie były tak rzadkie, miałby tego świadomość.

Królik

Królik to jeden z najważniejszych, przynajmniej we własnym mniemaniu, mieszkańców Stumilowego Lasu. Bywa drażliwy i złośliwy, głęboko wierzy w to, że niektóre rzeczy może robić tylko on. Bohater ten obdarzony jest szczególnym zmysłem organizacyjnym, wręcz uwielbia wydawać innym polecenia, a czasem nawet rozstawia ich po kątach.

Sowa Przemądrzała

Sowa uchodzi za najmądrzejszą mieszkankę Stumilowego Lasu. Potrafi czytać i pisać (choć robi wiele błędów), zna wiele uczonych słów i niemal na każdy temat potrafi powiedzieć coś mądrego (kwestią poboczną jest tutaj trafność i przydatność jej słów).

Mama-Kangurzyca i Maleństwo

Mama-Kangurzyca przybyła do Stumilowego Lasu zupełnie niespodziewanie. Prędko dała się poznać jako troskliwa i bardzo uczynna opiekunka swojego synka.

Maleństwo uwielbia psoty, lubi się także popisywać się swoim wyjątkowym talentem do skakania. Gdyby nie to, że znajduje się pod czujną opieką mamy i przyjaciół, na pewno niejednokrotnie wpadłoby w tarapaty.

Tygrysek (którego poznajemy dopiero w „Chatce Puchatka”)

Tygrysek nie pojawia się w pierwszej części przygód Kubusia Puchatka. Jest on jednak jedną z najbardziej reprezentatywnych postaci kojarzonych ze Stumilowym Lasem.

Tygrysek lubi brykać, psocić i figlować. Dlatego prędko zaprzyjaźnia się z Maleństwem. Je on przede wszystkim tran i twierdzi, że nie ma takiej rzeczy, której Tygrys nie potrafiłby zrobić. Jak się później okazuje - Tygrysek mówi zbyt dużo, gdyż nie jest najlepszy ani we wspinaniu się na drzewa, ani we fruwaniu.