Psalm 144 znajduje się w „Księdze psalmów” i nosi tytuł „Modlitwa króla za naród”.
Psalm 144 jest utworem pochwalnym oraz dziękczynnym, w którym podmiot liryczny wyraża swoje uwielbienie do Boga. Jest on bowiem Tym, który dodaje sił i otuchy. Najważniejsze jest zaufanie wobec Boga, bo wtedy można osiągnąć bardzo wiele. Podmiot liryczny nawiązuje przy tym do motywu walki i wojownika, którym on się staje, dzięki sile, którą daje mu Pan.
Opoka moja,
On moje ręce zaprawia do walki,
moje palce do wojny.
On mocą dla mnie i warownią moją,
osłoną moją i moim wybawcą,
moją tarczą i Tym, któremu ufam,
Ten, który mi poddaje ludy.
Podmiot liryczny zadaje pytanie retoryczne, w którym wyraża własną marność względem Boga. Jest on wdzięczny, że mimo marności ludzkiej, Bóg opiekuje się nad nim.
O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę,
czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?
Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru,
dni jego jak cień mijają.
Na zasadzie kontrastu względem marności człowieka, jest ukazana wielkość Boga, który ma ponadludzką moc, dzięki czemu może władać wszystkim, co jest na świecie:
O Panie, nachyl Twych niebios i zstąp,
dotknij gór, by zadymiły,
ciśnij piorun i rozprosz ich,
wypuść swe strzały i przeraź ich,
Podmiot liryczny nawiązuje także do walki Dawida z Goliatem, w której Dawidowi udało się zwyciężyć, gdyż był z nim Bóg, który dodał mu sił, mimo iż walczył jedynie z procą i kamieniem. Goliat natomiast miał zbroję i miecz, ale został pokonany:
Ty wyzwoliłeś sługę Twego, Dawida.
Od miecza złego mnie wybaw
Podmiot liryczny prosi także o łaskę dla przyszłych pokoleń, by mogły one żyć w dostatku, gdzie ziemia będzie dawała plony, trzoda będzie odpowiednio płodna, a zwierzęta ciężkie. Owe pokolenia są nazwane synami i córkami:
Daj pomyślność synom naszym jak roślinom,
rozrastającym się w czasie swej młodości,
niech będą córki nasze na wzór narożnych kolumn,
rzeźbione na wzór kolumn świątyni.
Niech pełne będą nasze spichlerze,
zasobne we wszelkie płody.
Niech trzody nasze tysiąckroć płodne
na polach naszych mnożą się tysiącami;
niech nasze zwierzęta będą ciężkie!
W zakończeniu utworu podmiot liryczny nawiązuje do narodu Izraelskiego, który został wybrany przez Pana i cieszył się jego łaską. Cudzoziemcy zatem stanowili lud, którego nie można zaliczyć do narodu Izraelskiego:
Szczęśliwy lud, któremu tak się powodzi,
szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Pan.
W utworze można odnaleźć mnóstwo środków poetyckich, m.in.:
• Metafory: „On moje ręce zaprawia do walki”, „nachyl Twych niebios i zstąp”, „wyciągnij rękę Twoją z wysoka”;
• Wyliczenia: „On mocą dla mnie i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą”;
• Apostrofa: „O Panie”, „Boże”;
• Pytanie retoryczne: „Czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?”;
• Porównanie: „Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru”, „dni jego jak cień mijają”, „Daj pomyślność synom naszym jak roślinom”;
• Epitety: „miecza złego”;
• Anafora: „Niech…”, „Szczęśliwy lud”.