Psalm 144 znajduje się w „Księdze psalmów” i nosi tytuł „Modlitwa króla za naród”.
Psalm 144 jest utworem pochwalnym oraz dziękczynnym, w którym podmiot liryczny wyraża swoje uwielbienie do Boga. Jest on bowiem Tym, który dodaje sił i otuchy. Najważniejsze jest zaufanie wobec Boga, bo wtedy można osiągnąć bardzo wiele. Podmiot liryczny nawiązuje przy tym do motywu walki i wojownika, którym on się staje, dzięki sile, którą daje mu Pan.
Opoka moja,
On moje ręce zaprawia do walki,
moje palce do wojny.
On mocą dla mnie i warownią moją,
osłoną moją i moim wybawcą,
moją tarczą i Tym, któremu ufam,
Ten, który mi poddaje ludy.
Podmiot liryczny zadaje pytanie retoryczne, w którym wyraża własną marność względem Boga. Jest on wdzięczny, że mimo marności ludzkiej, Bóg opiekuje się nad nim.
O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę,
czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?
Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru,
dni jego jak cień mijają.
Na zasadzie kontrastu względem marności człowieka, jest ukazana wielkość Boga, który ma ponadludzką moc, dzięki czemu może władać wszystkim, co jest na świecie:
O Panie, nachyl Twych niebios i zstąp,
dotknij gór, by zadymiły,
ciśnij piorun i rozprosz ich,
wypuść swe strzały i przeraź ich,
Podmiot liryczny nawiązuje także do walki Dawida z Goliatem, w której Dawidowi udało się zwyciężyć, gdyż był z nim Bóg, który dodał mu sił, mimo iż walczył jedynie z procą i kamieniem. Goliat natomiast miał zbroję i miecz, ale został pokonany:
Ty wyzwoliłeś sługę Twego, Dawida.
Od miecza złego mnie wybaw
Podmiot liryczny prosi także o łaskę dla przyszłych pokoleń, by mogły one żyć w dostatku, gdzie ziemia będzie dawała plony, trzoda będzie odpowiednio płodna, a zwierzęta ciężkie. Owe pokolenia są nazwane synami i córkami:
Daj pomyślność synom naszym jak roślinom,
rozrastającym się w czasie swej młodości,
niech będą córki nasze na wzór narożnych kolumn,
rzeźbione na wzór kolumn świątyni.
Niech pełne będą nasze spichlerze,
zasobne we wszelkie płody.
Niech trzody nasze tysiąckroć płodne
na polach naszych mnożą się tysiącami;
niech nasze zwierzęta będą ciężkie!
W zakończeniu utworu podmiot liryczny nawiązuje do narodu Izraelskiego, który został wybrany przez Pana i cieszył się jego łaską. Cudzoziemcy zatem stanowili lud, którego nie można zaliczyć do narodu Izraelskiego:
Szczęśliwy lud, któremu tak się powodzi,
szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Pan.
W utworze można odnaleźć mnóstwo środków poetyckich, m.in.:
• Metafory: „On moje ręce zaprawia do walki”, „nachyl Twych niebios i zstąp”, „wyciągnij rękę Twoją z wysoka”;
• Wyliczenia: „On mocą dla mnie i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą”;
• Apostrofa: „O Panie”, „Boże”;
• Pytanie retoryczne: „Czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?”;
• Porównanie: „Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru”, „dni jego jak cień mijają”, „Daj pomyślność synom naszym jak roślinom”;
• Epitety: „miecza złego”;
• Anafora: „Niech…”, „Szczęśliwy lud”.
Geneza Książka „Pinokio” została napisana przez włoskiego dziennikarza polityka i powieściopisarza Carlo Collodiego. Początkowo opublikowano ją w prasie w...
„Tren XIX albo sen” łączy wątki cyklu stanowi też jego podsumowanie. Poetę przez niemal całą noc dręczy bezsenność dopiero tuż przed świtem udaje mu się...
Czas i miejsce akcji „Katarynka” to nowela której akcja koncentruje się na ulicy Miodowej która mieści się w Warszawie. Większość wydarzeń dotyczy...
Streszczenie Dawno temu był sobie pewien Mazur – bitny wojak który w niejednej potyczce walczył z wrogiem o Polskę. Stawał do boju z pogańskimi ludami. Z każdej...
Streszczenie Motto: Coraz to z ciebie jako z drzazgi smolnej Wokoło lecą szmaty zapalone Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny Czy to co twoje ma być zatracone? Czy popiół...
Streszczenie „Apokalipsa” św. Jana jest to opis wizji końca świata i Sądu Ostatecznego. Ta wizja zaprezentowana jest z perspektywy jednego z proroków i...
„Wierna rzeka” to powieść Stefana Żeromskiego poświęcona powstaniu styczniowemu (1863). Jednak nie śledzimy bezpośrednio wielkiej polityki czy też najważniejszych...
„Topielec” to wiersz Bolesława Leśmiana pochodzący z 1920 roku. Tytuł sugeruje odniesienie do popularnego w kulturze ludowej motywu „żywego trupa”...
Analiza Utwór rozpoczyna się wyliczeniami oraz wykrzyknieniem podkreślającymi bezradność w sytuacji poruszanej w wierszu. Kolejna strofa stanowi przedstawienie niemocy...