Czy potrafiłbym być tak tolerancyjny jak Robinson względem Piętaszka?

Robinson Crusoe i Piętaszek to bohaterowie powieści Daniela Defoe. Są to postaci kontrastowe – stanowią przeciwieństwa, różniąc się zarówno fizycznie, jak i pod względem kulturowym. Mimo to relacje między nimi układają się dobrze, a w pewnym momencie pojawia się przyjaźń, której fundamentem jest tolerancja. Czy ja potrafiłbym być tak tolerancyjny jak Robinson względem Piętaszka?

Tolerancja niewątpliwie stanowi jedną z najważniejszych wartości, będąc zarazem cechą pozwalającą wzmacniać społeczeństwa i budować trwałe relacje między ludźmi. W skrócie można powiedzieć, że istotą tolerancji jest szacunek dla poglądów, przekonań i zachowań odbiegających od naszych, nierzadko wykraczających poza naszą kulturę.

W „Przypadkach Robinsona Crusoe” tolerancja skutkuje narodzinami wspaniałej przyjaźni między ludźmi, którzy najpewniej w najśmielszych snach nie zakładali, że kiedykolwiek przyjdzie im stanąć twarzą w twarz. Kiedy tytułowy bohater uratował mężczyznę przywiezionego na wyspę przez ludożerców, zyskał upragnionego towarzysza. Nie mógł jednak z nim rozmawiać, ponieważ posługiwali się innymi językami. Podjął więc olbrzymi wysiłek przyswojenia Piętaszkowi, bo tak nazwał swego towarzysza, własnej kultury.

Nawet kiedy członek plemienia Wielki Karib mógł porozumiewać się po angielsku, różnice miedzy nim a Robinsonem były olbrzymie. Przejawiały się na płaszczyźnie religijnej, gdyż Piętaszek wierzył w Benamuka, zaś Europejczyk był chrześcijaninem. Chociaż młodzieniec przyswoił sobie religię tytułowego bohatera, ten nigdy nie miał pewności, czy wciąż nie modli się do Benamuka. Jednak nie potępiał go, widząc, że serce Piętaszka jest pełne dobroci. Bohaterowie odmienni byli także pod względem obyczajowym. Robinson zachowywał się jak typowy Europejczyk, natomiast jego przyjaciel wyrażał radość tańcem, był niezwykle emocjonalny i ciekawy świata, na co tytułowy bohater patrzył czasem z wielkim podziwem.

Ważnym aspektem tolerancji przejawianej przez Robinsona jest świadomość własnej niewiedzy. Piętaszek nie był dla niego jedynie towarzyszem do rozmowy. To dzięki niemu Europejczyk opanował kilka niezbędnych umiejętności i zdobył cenną wiedzę na temat miejscowej przyrody.

Relacja bohaterów powieści Daniela Defoe zdaje się być szczególną. Jej siłę obrazuje dalszy los tych postaci. Gdy Robinson mógł w końcu wyruszyć do ojczyzny, Piętaszek postanowił udać się do Anglii wraz z przyjacielem, byle nie zostać samemu. Jednak w czasie starcia z tubylcami młodzieniec zginął z rąk pobratymców. Jego śmierć napełniła serce tytułowego bohatera smutkiem, nakazał więc, oddać honorową salwę, by uczcić towarzysza, i odmówił gorącą modlitwę.
Być może to właśnie tolerancja i otwartość pozwoliły Robinsonowi Crusoe przetrwać pobyt na wyspie. Zyskawszy wiernego przyjaciela, nie tylko przestał żyć w samotności, ale także mógł czuć się bezpieczniej. Już sam przykład literacki pokazuje więc, jak ważną jest ona cechą.

Czy ja potrafiłbym być tak tolerancyjny jak Robinson względem Piętaszka? Myślę, że tak, szczególnie w obliczu historii tych bohaterów i ich pięknej przyjaźni, jaka narodziła się właśnie dzięki tolerancji.