Epopeja oznacza rozbudowany utwór poetycki o charakterze epickim, który ukazuje ważne, doniosłe z punktu widzenia danej zbiorowości wydarzenia historyczne, kreując na ich tle opowieść - np. o czynach bohaterskich. Gatunek ten wywodzi się ze starożytności, a jednymi z najważniejszych przykładów, które wciąż wpływają na naszą kulturę, są „Iliada” i „Odyseja”.
„Pan Tadeusz” niewątpliwie jest dziełem o charakterze narodowym. Przejawia się to zarówno w idei towarzyszącej jego powstaniu - wlaniu nadziei w serca rodaków i przypomnieniu im wspaniałego obrazu ojczyzny - jak i w podejmowanej przezeń tematyce. Utwór ukazuje wydarzenia rozgrywające się na dawnych terenach Rzeczpospolitej, dla których tłem są wojny napoleońskie (w tym wieści o coraz rychlejszym przybyciu wojsk cesarza na wschód). Świat przedstawiony w utworze został wzbogacony niezwykle różnorodnym i starannie oddanym obrazem dawnej obyczajowości, a rozgrywające się w nim wydarzenia ściśle wiążą się z historią.
Jako postać głównego bohatera, a więc typowego dla epopei herosa, postrzegać można Jacka Soplicę. Chociaż jego biografia odległa jest od nieskazitelnych postaci przywoływanych w eposach, dokonuje on wielu wspaniałych, godnych pochwały czynów, wykazując się bohaterstwem w czasie wojen, planując rychłe oswobodzenie ojczyzny oraz poświęcając własne życie dla ratowania Horeszków. Naznaczona popełnionymi błędami historia czyni go znacznie bliższym dla odbiorcy, a zarazem wprowadza w jego kreację nieco charakterystycznej dla romantyzmu tajemniczości.
W dziele Mickiewicza wyróżnić można także bohatera zbiorowego - jest nim szlachta. Przedstawiona została ona w momencie przełomowym - tak dla Rzeczpospolitej i jej mieszkańców, jak dla samej siebie. Z jednej strony stają bowiem przedstawiciele tej warstwy przed możliwością wzięcia udziału w walce o ponowną wolność, z drugiej - poprzez nieustannie zachodzące zmiany - stopniowo usuwają się w cień, wraz ze swoimi tradycjami i obyczajami, ustępując miejsca nowemu światopoglądowi, nowemu modelowi życia.
Także pod względem formalnym „Pan Tadeusz” wyraźnie nawiązuje do dawnych epopei. Rozpoczyna go inwokacja, a więc rozbudowana apostrofa, w której narrator zwraca się do Litwy (Muza) oraz Matki Boskiej. Sam narrator, zwyczajem eposów, jest postacią wszechwiedzącą, mającą nieograniczony dostęp do informacji - także do stanów psychicznych poszczególnych bohaterów. Dzieło napisane zostało regularnym trzynastozgłoskowcem, który odpowiada antycznemu heksametrowi. Przy tym zawiera ono opisy scen militarnych oraz wiele rozbudowanych porównań (zwanych porównaniami homeryckimi).
Kwestią problematyczną w wypadku „Pana Tadeusza” stają się język oraz różnorodność przedstawianych scen. Obok wydarzeń podniosłych, mogących wpłynąć nie tylko na życie lokalnej społeczności, ale także całego narodu, przedstawiane są sytuacje zabawne, jednostkowe (Telimena i mrówki, spór Rejenta i Asesora itp.). Tym samym zróżnicowany staje się język - dostosowany do wymogów narracji. Jest on zarówno podniosły, poważny, jak i żartobliwy, momentami wręcz gawędziarski (głównie za sprawą Wojskiego).
Poemat Adama Mickiewicza, chociaż nieco odbiega od dawnych i niezwykle rygorystycznych wzorców, z pewnością może być traktowany jako polska epopeja narodowa. Autor z wielką starannością utrwalił żywy obraz czasów minionych, dając przyszłym generacjom wspaniałe i nieocenione źródło informacji na temat dawnych obyczajów i zwyczajów. Przy tym wplótł w swoje dzieło pewne elementy charakterystyczne dla polskiego romantyzmu, a więc motyw ojczyzny, motywy ludowe, opisy przyrody (jako żywej, w pewien sposób partycypującej w wydarzeniach) oraz wykreował bohatera romantycznego (Jacka Soplicę), wokół którego roztacza się aura tajemniczości, a którego czyny stały się inspiracją dla kolejnych pokoleń.