Epikureizm oraz stoicyzm to kierunki filozoficzne, które powstały w czasach starożytnych. Pierwszy z nich w swoich założeniach odwoływał się do ludzkiego powołania do bycia szczęśliwym. Każdy człowiek powinien dążyć do celu, którym jest szczęście. Epikurejczycy definiowali je jako stan eudajmonii, która oznaczała odrzucenie problemów, trosk. Epikurejczycy uważali także, że przyjemności mogą być jedynie zmysłowe, podobnie jak poznanie. Najważniejsza z zasad ilustrująca sposób myślenia przedstawicieli tejże szkoły jest zasada „Carpe diem”, która pokazuje jak istotną jest teraźniejszość.
Stoicyzm to kierunek, który postuluje odrzucenie wszelkich emocji, jako drogę do prawdziwego szczęścia. Osiągnięcie tegoż spokoju umożliwiało także poznanie, które odbywało się za pomocą rozumu, mądrości. Stoicy szczęście ludzi i cnotę widzieli właśnie w odcięciu się od targających człowiekiem uczuć.
Można powiedzieć, że zarówno stoicy jak i epikurejczycy mieli nieco cech wspólnych. Przede wszystkim pokazywali oni jaka jest możliwość poznania świata i co należy zrobić by było to możliwe, jakie są narzędzia poznawcze człowieka. Ukazywali także wartości w życiu człowieka. Szczęście, choć różnie pojmowane, stanowiło element ich rozważań. Można także dostrzec jak istotnym jest skupienie się, w przypadku epikurejczyków na teraźniejszości, w przypadku stoików koncentracja na odcięciu od własnych emocji. Samo podkreślenie dążenia człowieka jest również podobieństwem. Jak zresztą udowadnia poezja Horacego, możliwym jest połączenie obydwu nurtów.
Różnicami pomiędzy stoickim spokojem,a epikureizmem, który głosi zasadę radości chwili jest między innymi podejście do postrzegania szczęścia oraz możliwości jego osiągnięcia. Jedna ze szkół poleca koncentrację na dniu dzisiejszym, druga natomiast oddalenie się od gwałtownych emocji. Kolejną różnicą jest postrzeganie poznania. Według jednej ze szkół jest ono zmysłowe, według drugiej rozumowe. Postulaty obydwu szkół filozoficznych odnaleźć można między innymi w poezji czy literaturze różnych epok.
„Ferdydurke” jest powieścią przesyconą groteską. Przejawia się ona zarówno w fabule utworu jak i w sposobie jej prezentacji a więc konstrukcji języku...
Jeden z bohaterów „Akademii Pana Kleksa” – szpak Mateusz był przed laty najprawdziwszym księciem zamienionym później w ptaka. Mateusz był...
„Lekcja anatomii doktora Tulpa” to obraz stworzony przez artystę którym był Rembrandt van Rijn. Opis Przedstawiona na obrazie scena to udokumentowanie praktyk...
Pewnego styczniowego popołudnia udałem się na sanki. Zima była tego roku wprost cudowna – puszysty śnieg pokrywał wszystko jak okiem sięgnąć! Mróz nie dokuczał...
Akcja „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza rozpoczyna się w trzynastym roku panowania Władysława Jagiełły (1399) a kończy się chwalebnym zwycięstwem polskich...
Spowiedź księdza Robaka jest jednym z najważniejszych punktów fabuły „Pana Tadeusza”. Stanowi ona zamknięcie wielu wątków fabularnych ostatecznie...
Scena w której Wokulski dostrzega pannę Łęcką siedzącą w teatralnej loży ma symboliczne znaczenie. Od tego momentu zamożny kupiec będzie starał się wspiąć...
Każdy z nas tworzy w głowie własną „mapę pogody”. Mapa ta nie jest zapisem pozycji miast rzek i gór – zamiast tego ten fikcyjny plan uszeregowuje...
Wszystko zaczyna się gdy narrator „Trans-Atlantyku” dowiedziawszy się że jego ojczyzna jest coraz poważniej zagrożona wojną postanawia zostać w Argentynie....