Epikureizm oraz stoicyzm to kierunki filozoficzne, które powstały w czasach starożytnych. Pierwszy z nich w swoich założeniach odwoływał się do ludzkiego powołania do bycia szczęśliwym. Każdy człowiek powinien dążyć do celu, którym jest szczęście. Epikurejczycy definiowali je jako stan eudajmonii, która oznaczała odrzucenie problemów, trosk. Epikurejczycy uważali także, że przyjemności mogą być jedynie zmysłowe, podobnie jak poznanie. Najważniejsza z zasad ilustrująca sposób myślenia przedstawicieli tejże szkoły jest zasada „Carpe diem”, która pokazuje jak istotną jest teraźniejszość.
Stoicyzm to kierunek, który postuluje odrzucenie wszelkich emocji, jako drogę do prawdziwego szczęścia. Osiągnięcie tegoż spokoju umożliwiało także poznanie, które odbywało się za pomocą rozumu, mądrości. Stoicy szczęście ludzi i cnotę widzieli właśnie w odcięciu się od targających człowiekiem uczuć.
Można powiedzieć, że zarówno stoicy jak i epikurejczycy mieli nieco cech wspólnych. Przede wszystkim pokazywali oni jaka jest możliwość poznania świata i co należy zrobić by było to możliwe, jakie są narzędzia poznawcze człowieka. Ukazywali także wartości w życiu człowieka. Szczęście, choć różnie pojmowane, stanowiło element ich rozważań. Można także dostrzec jak istotnym jest skupienie się, w przypadku epikurejczyków na teraźniejszości, w przypadku stoików koncentracja na odcięciu od własnych emocji. Samo podkreślenie dążenia człowieka jest również podobieństwem. Jak zresztą udowadnia poezja Horacego, możliwym jest połączenie obydwu nurtów.
Różnicami pomiędzy stoickim spokojem,a epikureizmem, który głosi zasadę radości chwili jest między innymi podejście do postrzegania szczęścia oraz możliwości jego osiągnięcia. Jedna ze szkół poleca koncentrację na dniu dzisiejszym, druga natomiast oddalenie się od gwałtownych emocji. Kolejną różnicą jest postrzeganie poznania. Według jednej ze szkół jest ono zmysłowe, według drugiej rozumowe. Postulaty obydwu szkół filozoficznych odnaleźć można między innymi w poezji czy literaturze różnych epok.
Definicja Pojęcie pracy u podstaw było niezwykle popularnym w okresie pozytywizmu. Jej istnienie było przejawem typowych dla tej epoki tendencji. Jedną z nich było aktywne...
Wojna od zawsze przyciągała uwagę artystów. Trudno się więc dziwić że motyw żołnierza przewija się od stuleci przez karty książek i przez malarskie płótna....
Szanowni Państwo chciałem dzisiaj poruszyć pewne zagadnienie moralne. Wybitny komediopisarz francuski Molier zawarł w dramacie „Świętoszek” celną uwagę. Mianowicie...
Gustaw – protagonista czwartej części „Dziadów” Adama Mickiewicza – jest postacią tajemniczą budzącą niepokój. Historia opowiedziana...
Pewnego styczniowego popołudnia udałem się na sanki. Zima była tego roku wprost cudowna – puszysty śnieg pokrywał wszystko jak okiem sięgnąć! Mróz nie dokuczał...
Cezaremu Baryce - głównemu bohaterowi „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego - czytelnik towarzyszy przez całą młodość. Najpierw obserwuje psotnego młodzieńca...
„Dekameron” Giovanniego Boccaccia to zbiór 100 nowel. Wśród nich znajdują się teksty przeciętne zwyczajnie dobre oraz wybitne. Przykładem dzieła...
Doktor Tomasz Judym to główny bohater powieści „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego. Tytuł książki można odnieść do tej postaci. Oczywiście nie...
Pewnie mi nie uwierzycie ale jestem jedynym człowiekiem na świecie który miał kontakt z cywilizacją spoza galaktyki! Wszystko zaczęło się bardzo niepozornie. Jak...
