Geneza
„Imię róży” to debiutancka, a zarazem najbardziej znana powieść włoskiego pisarza i naukowca, Umberto Eco. Książka ukazała się w 1980 roku. Sam autor wyjaśniał genezę powieści: Napisałem powieść, ponieważ na to właśnie miałem chęć. Sądzę, że jest to wystarczający powód, żeby przystąpić do opowiadania. Człowiek jest z natury swej zwierzęciem opowiadającym. Zacząłem pisać w marcu 1978 roku, wychodząc od pomysłu w stadium zalążkowym. Miałem ochotę otruć mnicha. Wydaje mi się, że powieść rodzi się z tego rodzaju pomysłów, a reszta to miąższ, który dorzuca się po drodze. Początkowo książka miała nazywać się „Opactwo zbrodni”, jednak Eco zrezygnował z tego tytułu, by nie kłaść zbyt duże nacisku na wątek morderstwa. Książka z miejsca stałą się bestsellerem – ku zdziwieniu autora – i doczekała się ekranizacji z Seanem Connerym w roli głównej.
Czas i miejsce akcji, bohaterowie
Akcja rozgrywa się w północnych Włoszech w 1327 roku. Bohaterami powieści są starszy franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz młody nowicjusz Adso z Melku, będący swego rodzaju uczniem Wilhelma. Adso to chłopak wrażliwy i o dobrym sercu. Jest zarazem pobożny, co nie zawsze idzie w parze u powieściowych postaci (dość wspomnieć religijnych fanatyków Bernarda Gui i Jorge z Burgos).
Centralną postacią jest jednak Wilhelm. To filozof, człowiek błyskotliwy. Ma jednak grzechy na sumieniu, gdyż niegdyś był inkwizytorem – od tego czasu z niechęcią patrzy na wszelki fanatyzm. Wilhelm jest franciszkaninem, a zarazem służy cesarzowi. Na jego polecenie ma popierać swoich braci zakonnych w sporze z papiestwem. Wilhelm łączy w sobie cechy Sherlocka Holmesa (Baskerville, miejsce pochodzenia bohatera, to nawiązanie do słynnej powieści Arthura Conan Doyla „Pies z Baskerville”) oraz filozofa Wilhelma Ockhama (autentyczna postać z okresu średniowiecza).
Istotną figurą pozostaje także niewidomy bibliotekarz, Jorge z Burgos. Odkrył on drugi tom „Poetyki” Arystotelesa, poświęcony komedii (tekst uznawany jest za zaginiony). Nie chcąc go niszczyć, nasączył jednak jego strony trucizną – uznaje on bowiem, że humor odwraca człowieka od Boga.
Problematyka
Powieść łączy w sobie kilka poziomów. Na najprostszym jest historią kryminalną. Jednak mamy do czynienia z kryminałem dającym satysfakcję także erudytom – Eco zamieszcza na kartach książki dużą liczbę gier literackich. Np. pojawiający się w powieści ślepy bibliotekarz Jorge z Burgos to swego rodzaju hołd oddany Jorge Borgesowi, argentyńskiemu pisarzowi i bibliofilowi, który pod koniec życia stracił wzrok.
„Imię róży” to jednak także opowieść o kształtowaniu się współczesnej polityki europejskiej. Eco ukazuje, w jaki sposób konflikt papiestwa z cesarstwem doprowadził do powstania pewnych koncepcji ważnych dla życia społecznego (np. podział kompetencji między władzą świecką a Kościołem).
Wreszcie powieść stanowi także traktat filozoficzny. Autor zastanawia się, jak można połączyć wiarę w Boga z tolerancją, a także w jakim stopniu człowiek potrafi w ogóle pojmować świat (kwestia filozofii nominalistycznej, której sympatykiem jest Wilhelm z Baskerville).