„Imię róży” to najsłynniejsza powieść Umberto Eco. Akcja rozgrywa się we włoskim klasztorze w 1327 roku. Wilhelm z Baskerville i jego uczeń Adso z Melku przybywają, by wziąć udział w dyskusji dotyczącej ubóstwa kościoła. Wilhelm jest współpracownikiem cesarza i na jego polecenia ma popierać głoszących ubóstwo franciszkanów – polemizują oni z reprezentantami papieża, pragnącymi potęgi materialnej Kościoła, która jest nie w smak monarsze.
Szybko okazuje się, że w klasztorze dzieją się złe rzeczy. Zginął brat Adelamus i opat prosi Wilhelma, znanego z błyskotliwego umysłu, o pomoc w znalezieniu sprawcy morderstwa. Wilhelm i Adso zwiedzają klasztor i przyglądają się pracy skryptorium i zielarzy. W tym czasie rozmawiają też z Jorge z Burgos – ślepym bibliotekarzem. Jorge potępia wszelkie poczucie humoru, które ma odciągać ludzi od bojaźni bożej.
W ciągu kolejnych dni dochodzi do następnych morderstw. Wilhelm i Adso podejrzewają, że kluczem do tajemnicy jest gmach biblioteki, do którego nie mają jednak wstępu. Dowiadują się też o manuskrypcie, który mieli w rękach ci, co zginęli. Wilhelm słyszy też, że z herbarium ukradziono ongiś niebezpieczną truciznę. Odkrywa, że sprawy są powiązane – większość ofiar sama sprowadziła bowiem na siebie śmierć, czytając księgę, której karty były nasączone ową trucizną.
Niestety, śledztwo przerwane zostaje przez nadejścia wysłanników papieża. Jest wśród nich Bernard Gui, znany inkwizytor. Gui odkrywa, że jeden z zakonników miał heretycką przeszłość i torturami zmusza go do przyjęcia odpowiedzialności za wszystkie zgony.
Tymczasem Wilhelm i Adso znajdują sposób poruszania się po bibliotece-labiryncie. Odkrywają tam ślepego Jorge z manuskryptem. Okazuje się, że to bibliotekarz jest mordercą – zatruł strony książki, by ściągnąć karę na „grzeszników”. Książką ową jest drugi tom „Poetyki” Arystotelesa, uznawany za dzieło zagubione. Jorge wyjaśnia, że komedia jest gatunkiem absolutnie bezbożnym. Lęk przed Stwórcą wymaga powagi, a dowcip niszczy powagę – występuje więc przeciw Bogu. Jorge dowiaduje się, że Wilhelm korzysta z rękawic, które ocalają mu życie w czasie lektury. Starzec wyrywa mu dzieło i niszczy je, gryząc strony. W czasie szamotaniny dochodzi do pożaru, który ogarnia opactwo.
Pod koniec powieści Adso otrzymuje od Wilhelma jego okulary. Widać wyraźnie, że stary zakonnik chce wycofać się z życia intelektualnego, które tak go pociągało. Po latach Adso spisuje wspomnienia.
Plan wydarzeń
1. Przybycie do opactwa.
2. Pierwsza ofiara.
3. Dysputa z Jorge z Burgos.
4. Kolejne ofiary.
5. Odkrycie sprawy księgi.
6. Przybycie Bernarda Gui.
7. Proces heretyków.
8. Tajemnica rozwiązana.
9. Jorge niszczy księgę.
10. Pożar opactwa.
Geneza Książka „Pinokio” została napisana przez włoskiego dziennikarza polityka i powieściopisarza Carlo Collodiego. Początkowo opublikowano ją w prasie w...
„Tren XIX albo sen” łączy wątki cyklu stanowi też jego podsumowanie. Poetę przez niemal całą noc dręczy bezsenność dopiero tuż przed świtem udaje mu się...
Czas i miejsce akcji „Katarynka” to nowela której akcja koncentruje się na ulicy Miodowej która mieści się w Warszawie. Większość wydarzeń dotyczy...
Streszczenie Dawno temu był sobie pewien Mazur – bitny wojak który w niejednej potyczce walczył z wrogiem o Polskę. Stawał do boju z pogańskimi ludami. Z każdej...
Streszczenie Motto: Coraz to z ciebie jako z drzazgi smolnej Wokoło lecą szmaty zapalone Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny Czy to co twoje ma być zatracone? Czy popiół...
Streszczenie „Apokalipsa” św. Jana jest to opis wizji końca świata i Sądu Ostatecznego. Ta wizja zaprezentowana jest z perspektywy jednego z proroków i...
„Wierna rzeka” to powieść Stefana Żeromskiego poświęcona powstaniu styczniowemu (1863). Jednak nie śledzimy bezpośrednio wielkiej polityki czy też najważniejszych...
„Topielec” to wiersz Bolesława Leśmiana pochodzący z 1920 roku. Tytuł sugeruje odniesienie do popularnego w kulturze ludowej motywu „żywego trupa”...
Analiza Utwór rozpoczyna się wyliczeniami oraz wykrzyknieniem podkreślającymi bezradność w sytuacji poruszanej w wierszu. Kolejna strofa stanowi przedstawienie niemocy...