„Imię róży” to najsłynniejsza powieść Umberto Eco. Akcja rozgrywa się we włoskim klasztorze w 1327 roku. Wilhelm z Baskerville i jego uczeń Adso z Melku przybywają, by wziąć udział w dyskusji dotyczącej ubóstwa kościoła. Wilhelm jest współpracownikiem cesarza i na jego polecenia ma popierać głoszących ubóstwo franciszkanów – polemizują oni z reprezentantami papieża, pragnącymi potęgi materialnej Kościoła, która jest nie w smak monarsze.
Szybko okazuje się, że w klasztorze dzieją się złe rzeczy. Zginął brat Adelamus i opat prosi Wilhelma, znanego z błyskotliwego umysłu, o pomoc w znalezieniu sprawcy morderstwa. Wilhelm i Adso zwiedzają klasztor i przyglądają się pracy skryptorium i zielarzy. W tym czasie rozmawiają też z Jorge z Burgos – ślepym bibliotekarzem. Jorge potępia wszelkie poczucie humoru, które ma odciągać ludzi od bojaźni bożej.
W ciągu kolejnych dni dochodzi do następnych morderstw. Wilhelm i Adso podejrzewają, że kluczem do tajemnicy jest gmach biblioteki, do którego nie mają jednak wstępu. Dowiadują się też o manuskrypcie, który mieli w rękach ci, co zginęli. Wilhelm słyszy też, że z herbarium ukradziono ongiś niebezpieczną truciznę. Odkrywa, że sprawy są powiązane – większość ofiar sama sprowadziła bowiem na siebie śmierć, czytając księgę, której karty były nasączone ową trucizną.
Niestety, śledztwo przerwane zostaje przez nadejścia wysłanników papieża. Jest wśród nich Bernard Gui, znany inkwizytor. Gui odkrywa, że jeden z zakonników miał heretycką przeszłość i torturami zmusza go do przyjęcia odpowiedzialności za wszystkie zgony.
Tymczasem Wilhelm i Adso znajdują sposób poruszania się po bibliotece-labiryncie. Odkrywają tam ślepego Jorge z manuskryptem. Okazuje się, że to bibliotekarz jest mordercą – zatruł strony książki, by ściągnąć karę na „grzeszników”. Książką ową jest drugi tom „Poetyki” Arystotelesa, uznawany za dzieło zagubione. Jorge wyjaśnia, że komedia jest gatunkiem absolutnie bezbożnym. Lęk przed Stwórcą wymaga powagi, a dowcip niszczy powagę – występuje więc przeciw Bogu. Jorge dowiaduje się, że Wilhelm korzysta z rękawic, które ocalają mu życie w czasie lektury. Starzec wyrywa mu dzieło i niszczy je, gryząc strony. W czasie szamotaniny dochodzi do pożaru, który ogarnia opactwo.
Pod koniec powieści Adso otrzymuje od Wilhelma jego okulary. Widać wyraźnie, że stary zakonnik chce wycofać się z życia intelektualnego, które tak go pociągało. Po latach Adso spisuje wspomnienia.
Plan wydarzeń
1. Przybycie do opactwa.
2. Pierwsza ofiara.
3. Dysputa z Jorge z Burgos.
4. Kolejne ofiary.
5. Odkrycie sprawy księgi.
6. Przybycie Bernarda Gui.
7. Proces heretyków.
8. Tajemnica rozwiązana.
9. Jorge niszczy księgę.
10. Pożar opactwa.
„Bagnet na broń” Władysława Broniewskiego to wiersz reprezentujący lirykę tyrtejską. Poeta napisał go w kwietniu 1939 roku kilka miesięcy przed niemiecką...
Geneza „Opowiadania” Tadeusza Borowskiego ukazały się drukiem w 1947 roku pod tytułem „Pożegnanie z Marią”; rok później został zaś wydany...
Interpretacja Mit o Pandorze należy do mitów które wyjaśniać miały funkcjonowanie świata. Opowieść o zesłaniu kobiety z glinianą beczką pokazuje skąd...
Geneza Władysław Reymont pisał „Chłopów” w latach 1899 – 1909. Pierwowzorem dla miejsca akcji stała się prawdziwa wieś Lipce. W 1924 roku powieść...
„Życie na poczekaniu” to wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka sięga po znany topos teatru mundi. Podmiotem lirycznym tekstu jest poetka porównująca...
Geneza W pierwszych zamysłach autora „Popiół i diament” - wtedy jeszcze pod innym tytułem („Zaraz po wojnie”) - miał być opowiadaniem o adwokacie...
Wiersz Kazimiery Iłłakowiczówny „Opowieść małżonki świętego Aleksego” nawiązuje do znanej średniowiecznej legendy o tytułowym świętym. Aleksy...
„Władca Lewawu” to powieść Doroty Terakowskiej która ukazała się w 1989 roku. Książka została napisana kilka lat wcześniej i jest baśnią opowiadającą...
Streszczenie Narcyz był niezwykle przystojnym młodym mężczyzną. Jego uroda stała się powodem dla którego uwielbiały go nimfy. Jednak on nie był zainteresowany...