„Imię róży” to najsłynniejsza powieść Umberto Eco. Akcja rozgrywa się we włoskim klasztorze w 1327 roku. Wilhelm z Baskerville i jego uczeń Adso z Melku przybywają, by wziąć udział w dyskusji dotyczącej ubóstwa kościoła. Wilhelm jest współpracownikiem cesarza i na jego polecenia ma popierać głoszących ubóstwo franciszkanów – polemizują oni z reprezentantami papieża, pragnącymi potęgi materialnej Kościoła, która jest nie w smak monarsze.
Szybko okazuje się, że w klasztorze dzieją się złe rzeczy. Zginął brat Adelamus i opat prosi Wilhelma, znanego z błyskotliwego umysłu, o pomoc w znalezieniu sprawcy morderstwa. Wilhelm i Adso zwiedzają klasztor i przyglądają się pracy skryptorium i zielarzy. W tym czasie rozmawiają też z Jorge z Burgos – ślepym bibliotekarzem. Jorge potępia wszelkie poczucie humoru, które ma odciągać ludzi od bojaźni bożej.
W ciągu kolejnych dni dochodzi do następnych morderstw. Wilhelm i Adso podejrzewają, że kluczem do tajemnicy jest gmach biblioteki, do którego nie mają jednak wstępu. Dowiadują się też o manuskrypcie, który mieli w rękach ci, co zginęli. Wilhelm słyszy też, że z herbarium ukradziono ongiś niebezpieczną truciznę. Odkrywa, że sprawy są powiązane – większość ofiar sama sprowadziła bowiem na siebie śmierć, czytając księgę, której karty były nasączone ową trucizną.
Niestety, śledztwo przerwane zostaje przez nadejścia wysłanników papieża. Jest wśród nich Bernard Gui, znany inkwizytor. Gui odkrywa, że jeden z zakonników miał heretycką przeszłość i torturami zmusza go do przyjęcia odpowiedzialności za wszystkie zgony.
Tymczasem Wilhelm i Adso znajdują sposób poruszania się po bibliotece-labiryncie. Odkrywają tam ślepego Jorge z manuskryptem. Okazuje się, że to bibliotekarz jest mordercą – zatruł strony książki, by ściągnąć karę na „grzeszników”. Książką ową jest drugi tom „Poetyki” Arystotelesa, uznawany za dzieło zagubione. Jorge wyjaśnia, że komedia jest gatunkiem absolutnie bezbożnym. Lęk przed Stwórcą wymaga powagi, a dowcip niszczy powagę – występuje więc przeciw Bogu. Jorge dowiaduje się, że Wilhelm korzysta z rękawic, które ocalają mu życie w czasie lektury. Starzec wyrywa mu dzieło i niszczy je, gryząc strony. W czasie szamotaniny dochodzi do pożaru, który ogarnia opactwo.
Pod koniec powieści Adso otrzymuje od Wilhelma jego okulary. Widać wyraźnie, że stary zakonnik chce wycofać się z życia intelektualnego, które tak go pociągało. Po latach Adso spisuje wspomnienia.
Plan wydarzeń
1. Przybycie do opactwa.
2. Pierwsza ofiara.
3. Dysputa z Jorge z Burgos.
4. Kolejne ofiary.
5. Odkrycie sprawy księgi.
6. Przybycie Bernarda Gui.
7. Proces heretyków.
8. Tajemnica rozwiązana.
9. Jorge niszczy księgę.
10. Pożar opactwa.
„Kazania świętokrzyskie” to zbiór ważny przede wszystkim dla tego że przedstawia on kazania pisane w języku polskim. Rękopis zawierał kazania na poszczególne...
Geneza czas i miejsce akcji Powieść Edwarda Redlińskiego „Konopielka” ukazała się w 1973 roku. Przyniosła ona autorowi wielką popularność a także prestiżową...
Wiersz „Do potomnego” Tadeusza Gajcego to niezwykle liryczny utwór w którym poeta buduje serię profetycznych obrazów. Podmiot próbuje...
Wiersz Juliana Tuwima „Prośba o piosenkę” ma charakter autotematyczny dotyczy twórczości i nadziei jakie wiąże z nią poeta. Utwór ukazał się...
Geneza „Pan Cogito” to jeden z najbardziej znanych tomów poetyckich Zbigniewa Herberta. Został on wydany w 1974 roku. Bohater liryczny – pan Cogito...
Wiersz Antoniego Słonimskiego „Smutno mi Boże” pochodzi z lat dwudziestych XX wieku. Tytuł i treść nawiązują do „Hymnu” Juliusza Słowackiego (znanego...
„Romantyczność” to jedna z najbardziej znanych ballad autorstwa Adama Mickiewicza. Poetycka opowieść dotyka problemu miłości odmiennego postrzegania świata...
„Cebula” to wiersz Wisławy Szymborskiej który przyjmuje formę intelektualnego konceptu. Poetka tworzy efektowne porównanie tytułowego warzywa i człowieka...
„Trzy słowa najdziwniejsze” to wiersz Wisławy Szymborskiej który stanowi filozoficzną refleksję nad naturą języka i jego relacji z rzeczywistością....