Bułat Okudżawa to jedna z najciekawszych postaci XX-wiecznej kultury rosyjskiej. Uchodzi za jednego z ostatnich bardów. Tę kategorię twórców, do której zaliczał się też na przykład Włodzimierz Wysocki, trzeba traktować inaczej, niż muzyków i poetów. Rosyjscy bardowie byli kimś pomiędzy. W latach komunizmu funkcjonowali na specjalnych, półoficjalnych zasadach – źle widziani przez władzę, występowali najczęściej w mieszkaniach znajomych. Dopiero z czasem pozwolono im na większe koncerty lub wydawanie książek.
Bułat Okudżawa pochodził z rodziny ormiańsko-gruzińskiej. Urodził się w 1924 roku –dziecięce lata przyszłego poety przypadły więc na okres stalinowskich czystek. Ojciec Bułata został rozstrzelany w czasie Wielkiego Terroru, zaś matka trafiła do łagru. Wychowaniem chłopca i jego brata zajęła się babka. Było to zadanie ciężkie, gdyż oprócz niedostatków materialnych, rodzinie doskwierał ostracyzm społeczny – bliscy skazanych w procesach politycznych wzbudzali strach i niechęć u innych obywateli. Każdy bał się, że może zostać uznany za przyjaciela „wrogów władzy sowieckiej”.
W czasie II wojny światowej młody Okudżawa służył w armii. Na froncie odniósł rany, a przeżycia z tego okresu wielokrotnie przywoływane były w jego twórczości (np. ballady „Dziesiąty nasz batalion”, „Piosenka o piechocie”). Po 1945 roku Okudżawa podejmował się pracy w różnych zawodach oraz kontynuował edukację.
Po 1956 roku poeta powrócił do rodzinnej Moskwy i zaczął występować dla znajomych. Przez kolejne lata zmagał się z niechęcią władz. Komuniści wymagali od artystów przekazu optymistycznego, zachęcającego do budowania nowego świata. Tymczasem refleksje barda dalekie były od socrealistycznego ideału. Zwracał on uwagę na tragiczność życia człowieka, zawsze uwikłanego w potężne żarna historii. Zwykli ludzie, uważał Okudżawa, skazani są na cierpienie w czasie, gdy ścierają się imperia. Tymczasem sowieccy pisarze, sądzili rządzący, powinni sławić jedno z tych imperiów! Poeta nie stronił również od ironicznej refleksji nad współczesnością – czego świadectwem choćby „Piosenka amerykańskiego żołnierza”, gdzie pod pozorem krytyki USA znaleźć można opis sowieckiej tyranii i uległości ludzi wobec niej.
Okudżawa publikował również liczne powieści historyczne, w których poruszał zagadnienia podobne, jak w swojej poezji. Warto też odnotować, że bard był bardzo popularny w Polsce w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych – i Polaków sam bardzo lubił, czego dowodem ballada „Pożegnanie z Polską” (skierowana do zaprzyjaźnionej z nim Agnieszki Osieckiej).
Okudżawa zmarł w 1997 roku. Przed śmiercią przyjął chrzest, wybierając imię Ioann.