Hanna Krall nazywana bywa „pierwszą damą polskiego reportażu” wręcz „królową reportażu”. Krytycy są zgodni, że od kilku dekad należy ona do absolutnej czołówki rodzimego dziennikarstwa, a także literatury. Dzieła Krall są bowiem dużo większego kalibru niż większość tekstów prasowych, które wywołują emocje dzisiaj, ale jutro nikt o nich nie pamięta. Jej książki utrwalają emocje i myśli ludzi w wyjątkowych sytuacja historycznych, zyskując przez to uniwersalny i wiekopomny wymiar.
Nie tylko bohaterowie reportaży Krall są osobami niezwykłymi. Sama reporterka również zmagała się w ciągu życia z ekstremalnymi sytuacjami. Urodzona w 1935 roku w rodzinie żydowskiej, spędziła dzieciństwo w trakcie II wojny światowej. Być Żydem pod okupacją hitlerowską – to jedno z najbardziej przerażających doświadczeń, jakie mogły spotkać człowieka w ciągu całych dziejów ludzkości. Być Żydowskim dzieckiem w takiej sytuacji… tutaj wszelkie komentarze wydają się zbędne.
Krall przeżyła wojnę, ukrywana przez polską rodzinę. Tego szczęścia nie mieli jej rodzice, którzy stali się jednymi z milionów ofiar Holocaustu. Mała Hanna trafiła po wojnie do domu dziecka, zaś po zdaniu matury rozpoczęła studia dziennikarskie. W 1956 roku była świadkiem wydarzeń czerwcowych w Poznaniu. W latach sześćdziesiątych, jako dziennikarka „Polityki”, wędrowała po Związku Radzieckim. Efektem tych podróży stał się tom reportaży „Na wschód od Arbatu” (1972).
W latach siedemdziesiątych Krall dostała od redakcji zlecenia na reportaż poświęcony operacjom serca. W ten sposób poznała Marka Edelmana, kardiochirurga, jednego z przywódców powstania w gettcie warszawskim (1943). O reportażu dotyczącym kardiologii nikt już nie pamięta, natomiast efektem spotkania z Edelmanem stała się książka, która weszła do klasyki literatury światowej. „Zdążyć przed Panem Bogiem” (1977) to oryginalny zapis rozmów autorki i jednej z najbardziej fascynujących postaci polskiego i żydowskiego życia politycznego i społecznego XX wieku. Edelman opowiada zarówno o trudach życia w gettcie, jak i o samym powstaniu. Bohater nie próbuje ubarwiać faktów, jest bezlitośnie wręcz szczery w swoich komentarzach. Wspomnienia Edelmana są istotne także z tego powodu, że był on lekarzem – stąd opisy przerażających warunków życia w gettcie są niezwykle celne i konkretne. „Zdążyć przed Panem Bogiem” doczekało się przekładu na wiele języków obcych.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Hanna Krall musiała odejść z redakcji „Polityki”. W latach osiemdziesiątych pracowała w wytwórni filmowej, do której ściągnął ją zaprzyjaźniony z nią Krzysztof Kieślowski. Publikowała dalej, jednak przede wszystkim w wydawnictwach podziemnych.
Po upadku komunizmu Krall cieszyła się powszechną opinią nestorki polskiego dziennikarstwa. Jej książki są do tej pory szeroko komentowane, a młodzi dziennikarze uznają ją za ważny punkt odniesienie w trakcie nauki „fachu” reportera. Hanna Krall pozostaje bowiem wzorem zarówno dziennikarskiej szczerości, jak i empatii wobec ludzi, o których pisze.