„Tren Fortynbrasa” Zbigniewa Herberta to wiersz, który stanowi swoistą reinterpretację najsłynniejszego dramatu Williama Szekspira, pt. „Hamlet”. Mamy tu do czynienia z liryką maski – osobą mówiącą w tekście jest Fortynbras, norweski władca Danii, który objął rządy po śmierci księcia Hamleta. Wygłasza on osobliwy monolog nad zwłokami duńskiego księcia. Nie jest to jednak, jak wskazuje tytuł, klasyczny tren, czyli utwór żałobny upamiętniający śmierć wybitnej osoby. W słowach Fortynbrasa nie ma bowiem cienia żalu nad zmarłym księciem. Wręcz przeciwnie, dominuje ton ironiczny i pogardliwy.
Fortynbras porównuje Hamleta do „martwej mrówki”, a także nazywa go „rycerzem w miękkich pantoflach o dłoniach tak samo bezbronnych jak przedtem”. Podkreśla zatem słabość duńskiego księcia i odmawia mu godności prawdziwego żołnierza. W opinii Fortynbrasa Hamlet był szkodliwym marzycielem, który „wierzył w kryształowe pojęcia a nie glinę ludzką”. Duński książę był całkowicie oderwany od rzeczywistości – żył w świecie idei, snu i wyobraźni. Takie zachowanie Hamleta oddają liczne paradoksy, np. „łowiłeś chimery”, „gryzłeś powietrze”.
Fortynbras polemizuje również ze słowami duńskiego władcy. Mówi bowiem, że „reszta nie jest milczeniem” – należy do niego. Bohater liryczny przeciwstawia swoją postawę zachowaniu Hamleta. Chodzi o wyraźny kontrast między romantyzmem a pragmatyzmem. Synonimem pierwszej postawy jest „bohaterska śmierć”, drugiej natomiast „wieczne czuwanie z zimnym jabłkiem w dłoni na wysokim krześle”. Użyta peryfraza oznacza trud sprawowania władzy, a także cechy, jakimi według Fortynbrasa, powinien odznaczać się król: spokój, dystans i emocjonalny chłód. Ponadto zdradza on wymowną pogardę wobec poddanych, nazywając ich mrowiskiem.
Fortynbras zapowiada rządy absolutne, oparte na strachu i terrorze. Stwierdza, że będzie musiał wybudować więcej więzień, ponieważ cała Dania „jest więzieniem”. Przewrotnie cytując słowa Hamleta, odwraca ich sens, traktuje je bowiem dosłownie. Norweg przy ostatecznym pożegnaniu z Hamletem po raz kolejny podkreśla swoją odmienność od duńskiego księcia. Mówi, że żyją oni na dwóch oddzielnych archipelagach, należą zatem do dwóch różnych światów. Pragmatyzm i romantyzm nigdy nie znajdą żadnej wspólnej płaszczyzny – żadne słowa nie mogą ich połączyć – co widać w ostatnim zdaniu Fortynbrasa.
Mimo pychy Fortynbras ma jednak świadomość, że to Hamlet, a nie on, zostanie zapamiętany przez potomnych. Jego losy staną się przedmiotem tragedii, a on sam będzie „gwiazdą”, a więc osobą podziwianą i naśladowaną.