Utwór Kazimierza Wierzyńskiego „Jestem jak szampan” pochodzi z roku 1919. Autor (będący ewidentnie podmiotem lirycznym) porównuje się w wierszu do różnych alkoholi:
Jestem, jak szampan lekki, doskonały,
Jak koniak mocny, jak likier soczysty,
Jak miód w szaleństwie słonecznym dostały
I wyskokowy, jak spirytus czysty.
Już w tym wyliczeniu dostrzec można pewien sens. Alkohol to coś, na co poeci powoływali się dość często – w poprzedzającej dwudziestolecie epoce Młodej Polski niezwykle modny był absynt. Jednak Wierzyński nie odwołuje się do trunków, którymi upijali się ponurzy modernistyczni poeci (takich jak absynt). Alkohole, do których porównuje się poeta, nie służą temu, by zapomnieć o jakimś smutku, by nastroić się do ponurych pijackich orgii, organizowanych przez Stanisława Przybyszewskiego. Wierzyński przywołuje napoje, które mają zachęcić do zabawy, do tańca. Słowa takie jak soczysty, czy słoneczny budzą w nas skojarzenia z klimatem śródziemnomorskich, południową radością życia.
Królestwo moje na całym jest świecie
I mój alkohol wszystkie pędzą czasy.
– deklaruje dalej poeta. Dopatrzyć się w tym można odejścia od postawy artysty-kapłana uczyć narodowych. Podmiot liryczny nie uważa się za proroka, zesłanego przez Boga, by służyć ojczyźnie i rodakom. Równie dobrze mógłby urodzić się w innym kraju i w innych czasach i byłby takim samym człowiekiem. Polityka i narodowość nie są czymś, co go definiuje całkowicie.
W tym krótkim tekście Wierzyński porusza szereg istotnych spraw. Przede wszystkim deklaruje, co jest dla niego istotne – a mianowicie radość życia, szczęście, jakie można osiągnąć. Jak pisał autor w innym wierszu życie jest wszystkim(„Manifest szalony”) – i słowa te odnieść można równie dobrze do przesłania omawianego tutaj utworu. Ale tekst ten nie pozostaje wyłącznie deklaracją przywiązania do pewnego stylu życia. Stanowi on również opinię autora o poezji, jakiej pragnie. A nie chce on, by poezja używała wielkich słów, była narzędziem wielkich i idei piewcą wielkich czynów. Poezja, podobnie, jak każdy człowiek, ma być skupiona na szczęściu, jakie oferuje ten świat.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– wyliczenie
Streszczenie W „Tygrysie i Róży” znów przenosimy się do sympatycznej rodziny Borejków zamieszkującej poznańskie Jeżyce. W domu nadal jest...
„Dusza Pana Cogito” Zbigniewa Herberta to wiersz który stanowi refleksję nad duchową kondycją współczesnego człowieka. Główną opozycją...
„Ogród przedziwny” Leopolda Staffa to wiersz pochodzący z tomu „Uśmiechy godzin” (1910). Poeta wyraża w nim zachwyt nad pięknem świata opowiada...
Geneza „Lalka” czyli jedno z najważniejszych dzieł w dorobku Bolesława Prusa była publikowana w „Kurierze Codziennym” w latach 1887 - 1889. Pierwsze...
Do liryków lozańskich zalicza się utwory napisane przez Adama Mickiewicza w latach 1839 – 1840 podczas pobytu w Lozannie. Są to wiersze odróżniające...
Geneza „Przygody Tomka Sawyera” to chyba najpopularniejsza książka słynnego amerykańskiego pisarza Marka Twaina. Zarazem jest to jedno z najważniejszych dzieł...
Streszczenie „Antygona” Sofoklesa rozpoczyna się od rozmowy sióstr Antygony i Ismeny o decyzji Kreona. Stwierdził on bowiem że jeden z ich braci Polinejkes...
Tren XI to kontynuacja krytyki filozofii jako drogi do szczęścia (por. Tren IX). Filozofia miała uczynić człowieka cnotliwym – a cnota i szczęście miały być tym...
„Na wieży Babel” to wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka przedstawia reinterpretację biblijnego mitu wieży Babel. Tekst został wyraźnie udramatyzowany...
