Utwór Kazimierza Wierzyńskiego „Jestem jak szampan” pochodzi z roku 1919. Autor (będący ewidentnie podmiotem lirycznym) porównuje się w wierszu do różnych alkoholi:
Jestem, jak szampan lekki, doskonały,
Jak koniak mocny, jak likier soczysty,
Jak miód w szaleństwie słonecznym dostały
I wyskokowy, jak spirytus czysty.
Już w tym wyliczeniu dostrzec można pewien sens. Alkohol to coś, na co poeci powoływali się dość często – w poprzedzającej dwudziestolecie epoce Młodej Polski niezwykle modny był absynt. Jednak Wierzyński nie odwołuje się do trunków, którymi upijali się ponurzy modernistyczni poeci (takich jak absynt). Alkohole, do których porównuje się poeta, nie służą temu, by zapomnieć o jakimś smutku, by nastroić się do ponurych pijackich orgii, organizowanych przez Stanisława Przybyszewskiego. Wierzyński przywołuje napoje, które mają zachęcić do zabawy, do tańca. Słowa takie jak soczysty, czy słoneczny budzą w nas skojarzenia z klimatem śródziemnomorskich, południową radością życia.
Królestwo moje na całym jest świecie
I mój alkohol wszystkie pędzą czasy.
– deklaruje dalej poeta. Dopatrzyć się w tym można odejścia od postawy artysty-kapłana uczyć narodowych. Podmiot liryczny nie uważa się za proroka, zesłanego przez Boga, by służyć ojczyźnie i rodakom. Równie dobrze mógłby urodzić się w innym kraju i w innych czasach i byłby takim samym człowiekiem. Polityka i narodowość nie są czymś, co go definiuje całkowicie.
W tym krótkim tekście Wierzyński porusza szereg istotnych spraw. Przede wszystkim deklaruje, co jest dla niego istotne – a mianowicie radość życia, szczęście, jakie można osiągnąć. Jak pisał autor w innym wierszu życie jest wszystkim(„Manifest szalony”) – i słowa te odnieść można równie dobrze do przesłania omawianego tutaj utworu. Ale tekst ten nie pozostaje wyłącznie deklaracją przywiązania do pewnego stylu życia. Stanowi on również opinię autora o poezji, jakiej pragnie. A nie chce on, by poezja używała wielkich słów, była narzędziem wielkich i idei piewcą wielkich czynów. Poezja, podobnie, jak każdy człowiek, ma być skupiona na szczęściu, jakie oferuje ten świat.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– wyliczenie
„Radość pisania” to wiersz Wisławy Szymborskiej o charakterze autotematycznym. Poetka przedstawia w nim refleksję nad aktem twórczym a także stawia pytania...
Streszczenie Są lata 70 – te XX w. Do Zachodniego Berlina przeprowadza się właśnie młoda Niemka – piętnastoletnia Christiane F. która zamieszkuje wraz...
Geneza Zanim napisany został „Szatan z siódmej klasy” powstała inna powieść która wykazywała pewne podobieństwo jeśli chodzi o poszczególne...
„Kowal” to jeden z najważniejszych wierszy debiutanckiego tomu poetyckiego Leopolda Staffa „Sny o potędze” (1901). Liryk ma charakter programowy stanowi...
Geneza „Wesele w Atomicach” to krótkie opowiadanie Sławomira Mrożka które weszło w skład zbioru o tym samym tytule. Opublikowany został on w 1959...
„Pieśń świętojańska o Sobótce” Jana Kochanowskiego ukazała się razem z cyklem „Pieśni” w 1586 roku już po śmierci autora. Składa się...
Interpretacja Mit o czterech wiekach ludzkości jest opowieścią o etapach rozwoju ludzkości. Jako pierwszy pokazany zostaje wiek złoty którego obraz jest idylliczny...
„Podłogo błogosław” to wiersz Mirona Białoszewskiego pochodzący z 1957 roku. Już tytuł sugeruje że mamy do czynienia z typowym dla poety łączeniem sacrum...
Geneza Gdy pokolenie pozytywistów zastąpiło na scenie dziejowej romantyków sytuacja polskiego narodu była opłakana. Działania zaborców coraz skuteczniej...
