Już sam tytuł wiersza Kazimierza Wierzyńskiego przywodzi nastrój beztroski i radości życia. „Zielono mam w głowie” – tak może mówić człowiek, który nie przejmuje się troskami i problemami, kto pragnie czerpać z życia pełnymi garściami. I faktycznie, w kolejnych wersach poeta przedstawia się właśnie jako ktoś taki. Nie tylko ma zielono w głowie, ale i fiołki w niej kwitną. Twierdzi też, że owe fiołki były na klombach mych myśli sadzone za młodu. Czyli ani edukacja, ani kariera, ani zaszczyty nie były w stanie zagłuszyć tych pierwotnych, dziecięcych skłonności poety. A są to oczywiście skłonności do radości, dowcipu, do życia bez trosk i zachodu. Poeta deklaruje jestem radosną/Wichurą. Co więcej, nie uważa tego za wadę – nie przedstawia się, jako Piotruś Pan, który nie chce i nie potrafi dorosnąć. Nie jest też typem artysty, który uważa, że bycie członkiem bohemy upoważnia do niepoważnego życia. Wręcz przeciwnie – dla niego ten typ postępowania jest niejako pochodną obranej drogi, czymś, czego ludzie od niego oczekują. Poeta zamiast człowiekiem, powinien być wiosną, czytam w podsumowaniu wiersza.
Podmiot liryczny odchodzi więc od romantycznej wizji poety, jako wieszcza, kapłana sztuki i świadomości narodowej. Rolą artysty nie jest służyć wielkim sprawom – jego zadanie, to dawanie ludziom radości i sprawianie, by ich życie było mniej ponure. Tylko tyle – a może aż tyle?
Utwór Kazimierza Wierzyńskiego to wspaniała pochwała życia i witalności. Poeta sławi proste radości – bo przecież „fiołki w głowie” nie oznaczają wyrafinowanych rozkoszy. Jest to też także utwór o charakterze autotematycznym – rozważania poświęcone roli poezji i powinnościom poety.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– personifikacja (słońca)
– epitet
Streszczenie Prometeusz który był jednym z tytanów uznawany jest za stwórcę człowieka. Wykradł kilka iskier z rydwanu słońca i z tego stworzył ludzką...
Wiesz Czesława Miłosza „O książce” pochodzi z 1934 roku. W tym okresie przyszły noblista działał w wileńskiej grupie poetyckiej „Żagary” a jego...
Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”....
Geneza „Antygona” to antyczna tragedia grecka autorstwa Sofoklesa. Jest jednym z siedmiu zachowanych w całości utworów tego twórcy. Sofokles często...
W „Piosence pasterskiej” Czesław Miłosz odwołuje się do toposu arkadii. Wizja krainy szczęśliwości wiecznej wiosny i dostatku od stuleci pojawiała się w...
Geneza Według ustaleń historyków literatury (mam tu na myśli przede wszystkim Mariana Plezię) utwór pisany był na zlecenie najpewniej jakiegoś dostojnika...
W Pieśni XII (Niemasz i po drugi raz niemasz wątpliwości) Kochanowski porusza temat zaskakują swoją aktualnością. Otóż odnosi się do zazdrości która zawsze...
Geneza „Szewcy” to ostatni dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza. Dzieło powstawało aż przez siedem lat (1927 - 1934) co związane było z rozczarowaniem autora...
Streszczenie: „Krótka rozprawa...” została wydana przez Reja w 1543 roku w Krakowie pod pseudonimem Ambroży Korczbok Rożek. Jej pełen tytuł to „Krótka...