Już sam tytuł wiersza Kazimierza Wierzyńskiego przywodzi nastrój beztroski i radości życia. „Zielono mam w głowie” – tak może mówić człowiek, który nie przejmuje się troskami i problemami, kto pragnie czerpać z życia pełnymi garściami. I faktycznie, w kolejnych wersach poeta przedstawia się właśnie jako ktoś taki. Nie tylko ma zielono w głowie, ale i fiołki w niej kwitną. Twierdzi też, że owe fiołki były na klombach mych myśli sadzone za młodu. Czyli ani edukacja, ani kariera, ani zaszczyty nie były w stanie zagłuszyć tych pierwotnych, dziecięcych skłonności poety. A są to oczywiście skłonności do radości, dowcipu, do życia bez trosk i zachodu. Poeta deklaruje jestem radosną/Wichurą. Co więcej, nie uważa tego za wadę – nie przedstawia się, jako Piotruś Pan, który nie chce i nie potrafi dorosnąć. Nie jest też typem artysty, który uważa, że bycie członkiem bohemy upoważnia do niepoważnego życia. Wręcz przeciwnie – dla niego ten typ postępowania jest niejako pochodną obranej drogi, czymś, czego ludzie od niego oczekują. Poeta zamiast człowiekiem, powinien być wiosną, czytam w podsumowaniu wiersza.
Podmiot liryczny odchodzi więc od romantycznej wizji poety, jako wieszcza, kapłana sztuki i świadomości narodowej. Rolą artysty nie jest służyć wielkim sprawom – jego zadanie, to dawanie ludziom radości i sprawianie, by ich życie było mniej ponure. Tylko tyle – a może aż tyle?
Utwór Kazimierza Wierzyńskiego to wspaniała pochwała życia i witalności. Poeta sławi proste radości – bo przecież „fiołki w głowie” nie oznaczają wyrafinowanych rozkoszy. Jest to też także utwór o charakterze autotematycznym – rozważania poświęcone roli poezji i powinnościom poety.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– personifikacja (słońca)
– epitet
Geneza „Wojna i pokój” Lwa Tołstoja powstawała w latach 1863 – 1869. Pierwotny tytuł powieści brzmiał „1805” książka miała bowiem...
„Oda do rozpaczy” jest wierszem księdza Jana Twardowskiego. Już tytuł brzmi oryginalnie – oda jest pieśnią pochwalną. Jakże więc chwalić rozpacz jakże...
Akcja powieści rozgrywa się pod koniec XIX wieku. Głównym bohaterem powieści jest młody mężczyzna pierwszy oficer statku „Patna”. Poznajemy go kiedy...
Geneza Autor książki „Sposób na Alcybiadesa” – Edmund Niziurski to znany pisarz powieści przygodowych dla młodzieży. Jego utwory cechuje najczęściej...
Wiersz „Któż nam powróci” Kazimierza Przerwy-Tetmajera należy do liryki autotematycznej traktuje bowiem o młodopolskim pokoleniu poetów. Podmiot...
Streszczenie Podług księgi Jesiennego dnia u wrót więzienia pojawia się wóz z kapustą. Parobek dobijał się chcąc dostać się do środka. Nie było to jednak...
Streszczenie Tom I Rok 1647 był to dziwny rok w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Narrator wspomina niebywale...
„Rzeka” to wiersz Adama Ważyka. Dzisiaj czytamy go nie tyle ze względów artystycznych (te są dość wątpliwe) co z powodu jego znaczenia historycznego....
„Pan od przyrody” Zbigniewa Herberta to wzruszający wiersz w którym poeta składa hołd swojemu dawnemu nauczycielowi. Profesor został ukazany jako wcielenie...
