„But w butonierce” to bodaj najbardziej znany wiersz, jaki spisał poeta-futurysta Bruno Jasieński. Już po tytule widać sposób, w jaki autor zamierza obchodzić się ze wszelkimi konwencjami. Z jednej strony podkreśla on humor i oryginalność utworu– w końcu brzmieniowe skojarzenie buta i butonierki budzi rozbawienie. Z drugiej wszakże ukazuje anarchiczny, burzycielski charakter tej poezji. Butonierka to część marynarki – ta zaś symbolizuje ułożone, mieszczańskie życie. Artysta natomiast zamierza w ową spokojną egzystencję wprowadzić ferment – ferment twórczy, ale brutalny.
Utwór stanowi pochwałę poetyckiego geniuszu… samego Jasieńskiego. Nie było to zresztą niczym dziwnym, bowiem futuryści chętnie pozowali na geniuszy, za którymi inni muszą zdążać. Była to świadoma strategia artystyczna. Już nie młodzi poeci mieli starać się o łaski krytyków i czytelników – teraz to oni, pełni energii artyści mieli dyktować warunki.
Wiesz nie jest jednak zachwytem nad Jasieńskim, który jest po prostu Jasieńskim. Jasieński to geniusz, bowiem potrafi on wyrazić ducha epoki – a ten duch to futuryzm(nazwa ta przywołana zostaje bezpośrednio). Czym zaś jest ów futuryzm? Nie zostaje to wyrażone wprost, ale czytelnik może się domyślić – to ruch, to energia, to siła. Jasieński opisuje siebie przy pomocy sformułowań kojarzących się z tymi cechami: Teraz jestem słoneczny, siebiepewny i rad.[…] „Stawiam kroki milowe, zamaszyste, jak świat. […] „Bo mnie niesie coś wiecznie, motorycznie i przed.
Z kolei jego krytycy są nieruchomi, stoją w „parkocieniu” i co najwyżej dyskutują o sztuce. Są zniewieściali (meeting panieński), kiedy Jasiński uosabia męskość i siłę. Mogą go co najwyżej próbować dogonić.
W krótkim wierszu Jasieński wyraża to, co charakterystyczne dla futuryzmu. Pochwałę ruchu, czynu i energii – zarazem robi to z urokiem i humorem.
Forma utworu (kilka informacji):
–układ rymów abab
–sformułowania kojarzące się z ruchem, energią (motorycznie)
–neologizmy (parkocień)
–sformułowania z obcych języków (meeting)