Kazimierz Wierzyński należał do najbardziej aktywnych polskich twórców XX wieku – przy czym podkreślić trzeba, że ta aktywność nie ograniczała się wyłącznie do pisania wierszy. Wierzyński był popularnym dziennikarzem, również sportowym, nie stronił też od działalność politycznej.
Urodził się w 1894 roku w Drohobyczu (ówczesny zabór austriacki, później część II Rzeczypospolitej, obecnie – Ukrainy) jako syn Andrzeja Wirstleina-Wierzyńskiego. Fakt o tyle istotny, że w pierwszych latach życia przyszły poeta często używał nazwiska Wirstlein. Po maturze Wierzyński studiował w Krakowie i w Wiedniu, a po wybuchu pierwszej wojny światowej zaangażował się w działalność niepodległościową. Żołnierz legionów, później wcielony do armii austriackiej, wreszcie trafił do rosyjskiego obozu jenieckiego. Udało mu się jednak uciec i dołączył do konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej, zaś po odrodzeniu Polski został oficerem i jako specjalista od propagandy brał udział w walkach przeciw bolszewikom. Po demobilizacji Wierzyński podróżował przez kilka lat po zachodniej Europie, ale wreszcie osiadł w Polsce. Już w pierwszych latach niepodległości współpracował ze środowiskami artystycznymi i ich czasopismami (między innymi ze „Skamandrem”), z czego oczywiście nie zrezygnował w późniejszym okresie. Pisał dla lewicowo-liberalnych „Wiadomości Literackich” i rządowej „Gazety Polskiej”.
Wierzyński był również wielkim miłośnikiem sportu, przede wszystkim piłki nożnej – przez kilka lat sprawował funkcję redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”. Swojej pasji dawał wyraz również w twórczości poetyckiej – wskazać tu można tom „Laur Olimpijski”, nagrodzony w olimpijskim konkursie literackim w 1928 roku oraz wiersz „Match footbalowy”. W dziełach Wierzyńskiego, odwołującego się do tradycji antycznej, zmagania sportowe zostają uwznioślone, nabierają monumentalnych rozmiarów i zyskują godność klasycznych rzeźb. W przywoływanym wierszu poświęconym futbolowi Wierzyński pisał:
I pokażcie mi teraz - gdzie, w jakich teatrach
Milion widzów wystrzeli takim wielkim głosem:
Zamorra, lecąc w górę, jak żagiel na wiatrach,
Za Atlantyk wybija piłkę jednym ciosem!
Widownia oszalała, krzyczy, bije brawo,
Półkole trybun płonie niczym aureola,
I jak wielka tęsknota za zwycięską sławą,
Tętni okrzyk stadionu: gola, gola, gola!
Po wybuchu wojny Wierzyński przedostał się do Francji, później zaś do Stanów Zjednoczonych. W Ameryce żył do lat sześćdziesiątych, kiedy to przeniósł się do Rzymu, a później do Londynu. Nie zaakceptował rządów komunistów w Polsce i współpracował z emigracyjnymi ośrodkami kulturalnymi, między innymi ze słynną paryską „Kulturą”, redagowaną przez Jerzego Giedroycia. Również tematyka polityczna jest ważna w twórczości poety. Już w latach dwudziestych Wierzyński odnosił się w wierszach do tematów związanych z I wojną światową, zaś w 1936 roku opublikował poemat „Wolność tragiczna”. Postać Józefa Piłsudskiego stała się w nim punktem odniesienia do analizy problemów, przed jakimi stał w owych czasach kraj. W czasie II wojny światowej poety opublikował sporo utworów o charakterze patriotycznym, mających zagrzewać Polaków do walki, a także wyrażających gorycz z powodu losów ojczyzny. Tylko tym się żyje, za co się umiera – przypominał jeszcze przed wojną Wierzyński, a Polska była czymś, dla czego tysiące młodych ludzi ryzykowało i poświęcało życie. Już w latach sześćdziesiątych Wierzyński opublikował poemat polityczny o antykomunistycznym wydźwięku „Czarny polonez”.
Oczywiście polityka i sport nie wyczerpywały zagadnień istotnych dla poety. Dużo miejsca w jego twórczości zajmuje afirmacja życia, jego radości i energii, a także refleksja nad problemami egzystencjalnymi człowieka (tomy „Wiosna i wino”, czy „Wielka Niedźwiedzica”). Kazimierz Wierzyński zmarł w 1969 roku. Jacek Kaczmarski poświęcił artyście piosenkę, wykonywaną również przez zespół Strachy na Lachy.