Lament – interpretacja i analiza

„Lament” to wiersz Tadeusza Różewicza z tomu „Niepokój” wydanego w 1947 roku. Utwór został mocno osadzony w wojennych przeżyciach autora. Podmiotem lirycznym jest młody dwudziestoletni mężczyzna, który ma za sobą wstrząsające doświadczenia. Podczas wojny uczestniczył w mordowaniu ludzi. Jego ręce są splamione krwią. Obraz ten został drastycznie skontrastowany z bielą kobiecych piersi. Podmiot zaznacza, że jego młodość jest jedynie cechą biologiczną. Mentalnie i duchowo czuje się on bowiem starcem, który został pozbawiony wszystkich przymiotów wynikających z młodego wieku: niewinności, czystości i słabości.

Mężczyzna wzywa największe autorytety moralne do wysłuchania jego tragicznej historii. Zostają oni określeni za pomocą serii enumeracji: „kapłani”, „nauczyciele”, „sędziowie”, „artyści”. Apeluje również o uwagę zwyczajnych ludzi: „szewców”, „lekarzy”, „referentów” oraz zwraca się do najbliższej osoby – ojca. Dramatyczna wypowiedź podmiotu jest zatem skierowana do całego świata.

Relacja osoby mówiącej w wierszu ma charakter wstrząsający. Różewicz posługuje się hiperbolami, by podkreślić rozmiar swoich tragicznych doświadczeń. Dokonuje swoistego samooskarżenia, nazywając siebie „mordercą”. Ponadto określa się za pomocą wymownej peryfrazy: „narzędzie ślepe jak miecz w dłoni kata”. Cechy podmiotu wskazują na jego dehumanizację, porównuje się on bowiem do martwego przedmiotu, a także do zwierzęcia pałającego żądzą krwi („buchał z nozdrza opar krwi”).

Piętno winy na zawsze okaleczyło podmiot liryczny. Zniszczyło jego zdolności normalnej percepcji świata i wrażliwości na piękno. Rzeczywistość, opisana za pomocą pojedynczych metonimicznych elementów: „niebo”, „róża”, „ptak”, „drzewa”, straciła w jego oczach sens. Podobnie stało się z fundamentami chrześcijańskiej moralności (jej oznaką jest święty Franciszek) i europejskimi etosami postępowania (przywołuje je wspomnienie Achillesa i Hektora).

Wiersz kończy przejmująca deklaracja niewiary, stanowiąca rodzaj bluźnierstwa. Różewicz posługuje się  bowiem wzorcem katolickiego credo:

Nie wierzę w przemianę wody w wino

nie wierzę w grzechów odpuszczenie

nie wierzę w ciała zmartwychwstanie

Tytułowy „lament” to zatem w wierszu Różewicza pesymistyczna refleksja nad cywilizacją porażoną metafizyczną pustką. Poeta postrzega świat jako aksjologiczną pustkę, przestrzeń pozbawioną nadziei nawet w perspektywie eschatologicznej.